Lange tijd was de stem van Matthew Barlow en het compositietalent van Jon Schaffer de succesformule van Iced Earth. De roodharige zanger had het stemgeluid en de statuur om de Amerikaanse band tot grote hoogtes te doen stijgen. Bandleider Schaffers gevoel voor ingenieuze composities nam de laatste jaren echter af. Daar kon zelfs de immer consistente Barlow niets aan veranderen. Toen deze in 2011 definitief de band verliet, wist de eerlijke Iced Earth-liefhebber dat het verval al veel eerder was begonnen. Die andere power metal band uit de VS, Nevermore, bevond zich eveneens op een hellend vlak. De formatie onder leiding van zanger Warrel Dane en bassist Jim Sheppard leverde met The Obsidian Conspiracy uit 2011 slechts een bleke schaduw van de gouden albums uit de jaren negentig van de vorige eeuw. Het verval van twee eens veel belovende US-metal bands.

Nadat Nevermore in 2011 min of meer werd opgeheven kwamen Matthew Barlow en voormalig Nevermore drummer Van Williams samen om een nieuwe band op te richtten. Beide waren zeker niet de hoofdcomponisten van Iced Earth en Nevermore, maar hun ervaring en talent als muzikant liegen er niet om. Samen met de kortstondige Iced Earth-bassist Freddie Vidales op gitaar werd een nieuwe band opgericht: Ashes Of Ares (Ares is de Griekse oorlogsgod). Kan de debuutplaat van deze Amerikaanse �all-star�-band de laatste magere albums van Iced Earth en Nevermore doen vergeten?

Na de eerste luisterbeurt was dat nog maar de vraag. Het is vrij moeilijk om het tiental composities te behappen. Hoewel de meeste nummers behoorlijk gedreven en enerverend zijn, pakken ze de luisteraar niet snel. We hebben hier dan ook te maken met zwaarmoedige progressieve muziek. Overigens niet overdreven complex. De nadruk ligt overduidelijk op melodie en de herkenbare refreinen van Barlow. Met zijn gevarieerde stem is hij niet alleen de naammaker van de band, maar ook het muzikale fundament. Zoetgevooisd, emotioneel of rauw: de getalenteerde vocalist kan alles, zonder gemaakt of klinisch te klinken zoals zijn opvolgers bij Iced Earth. Ondanks deze flexibiliteit overheerst zijn middenstem. We krijgen nauwelijks extreme uithalen (alleen lichtjes op de achtergrond) te horen, maar wel die typische broeierige bluesachtige zanglijnen. Qua sfeer enigszins vergelijkbaar met Geoff Tate op het album Rage For Order van Queensr�che, alleen dieper en nog gotischer.

Meerdere luisterbeurten leggen de kwaliteiten van Ashes Of Ares bloot: een behoorlijk aantal nummers herbergen de donkere romantische sfeer die zo typerend was voor Iced Earth in zijn gouden era. Daarnaast is het ook volwassen progressieve melodieuze metal met een duister randje. Een beetje zoals we dat kennen van bands als Pyramaze (ook met Barlow), Anubis Gate en Beyond Twilight. Helaas wordt dit soort muziek bijna niet meer gemaakt. Het ligt ook wel een beetje in de traditie van de ge�ngageerde �thinking man�s metal� uit Seattle, van bands als Queensr�che en Nevermore. Die sfeer weet Ashes Of Ares vaak perfect neer te zetten. Maar soms ligt het er te dik op, met als resultaat melodramatische tranentrekkers: b-versies van Melancholy (Holy Martyr) van Iced Earth. Daarnaast worden veel nummers nooit �cht spannend of knisperend. Veelal is het nogal ingehouden en vooral veilig.

Met meer durf was Ashes Of Ares een topalbum geweest. Nu hebben we te maken met een zeer consistent album van redelijk hoge kwaliteit. Een combinatie van de �slimme� serieuze metal uit Seattle en de duistere romantiek van Iced Earth. Ondanks dat Barlow, Williams en Vidales als componisten nog niet zo veel ervaring hebben, krijg ik het idee dat ze nog veel meer kunnen. Deze debuutplaat overstijgt net het niveau van de laatste platen van Nevermore en Iced Earth. Als het drietal bij het volgende album echter het onderste uit de kan haalt kan die tweede plaat zeker uitgroeien tot een klassieker.

Tracklist:
1. The Messenger
2. Move The Chains
3. On Warrior's Wings
4. Punishment
5. This Is My Hell
6. Dead Man's Plight
7. Chalice Of Man
8. The Answer
9. What I Am
10. The One-Eyed King