Al een jaar of tien houdt het Duitse blad Rock Hard met Pinksteren een feestje in het Amphitheater in Gelsenkirchen. Zo ook dit jaar. Ondermeer Queensrÿche, Sepultura, U.D.O, Ashes Of Ares en Ensiferum zijn dit jaar van de partij, met als klap op de vuurpijl de volledige show van King Diamond.

Vrijdag:

Zoals elk jaar mag een Duitse belofte het Rock Hard festival openen. Ditmaal heeft Hellish Crossfire uit Nürnberg de eer. Het instrumentale begin van het openingsnummer Conquerors Of Black Souls overtuigt, doch wanneer zanger Thomas "Iron Tyrant" Werner invalt, zijn de rauwe vocalen (die hard in de mix staan) wel even wennen. De stijl van Hellish Crossfire is te omschrijven als snelle thrash met invloeden uit death- en blackmetal en doet enigszins denken aan Possessed en Morbid Saint. Erg origineel is het gebodene niet, het samenspel is wat rommelig en met name tijdens de gitaarsolo's mist de groep een tweede gitarist. Desondanks is dit een aardig begin van het weekeinde. Bij het derde nummer nemen we zowaar al de eerste crowdsurfer van deze editie van het Rock Hard festival waar.

Het begint avond te worden als het Noorse Audrey Horne mag aantreden. De band is vandaag de vreemde eend in de bijt, maar weet het amfitheater uitstekend te bespelen. De vele interactie met het publiek zorgt ervoor dat de band goed in de smaak valt. Zo wordt er al snel een foto vanaf het podium gemaakt en is zanger Torkjell Rød enkele malen bij het hek te vinden om contact te zoeken met de fans. Deze komen al vlot in beweging door de opzwepende nummers van Audrey Horne. Dat is maar goed ook, want het is vandaag koud. Zo koud dat zelfs gitarist Ice Dale zijn shirt een keertje aanhoudt, in tegenstelling tot wat we van hem bij Enslaved gewend zijn. Ondanks de kou zet Audrey Horne hier wel een erg puik optreden neer, wat helaas te vroeg al afloopt.

Vijf jaar geleden haalde het Rock Hard festival Iced Earth over voor de eerste Europese show na de terugkeer van zanger Matt Barlow. Nu heeft het festival weer een primeur: het allereerste optreden van de nieuwe band van deze zanger: Ashes Of Ares. Ondanks dat dit een compleet nieuwe band is waar nog niemand ook maar één nummer van heeft gehoord, staat de band als één-na-laatste op de eerste dag van het festival. Toch is er veel vertrouwen in deze band, die naast Barlow ook nog uit topdrummer Van Williams (ex-Nevermore) en gitarist Freddie Vidales (ex-Iced Earth) bestaat. Op tweede gitaar is bij de liveshows Dean Sternberg te vinden en de basgitarist op het podium is Gio Geraca van Malevolent Creation. Een uur speeltijd hebben de mannen, maar vooraf maakten ze al bekend dat ze geen nummers van hun vorige bands zouden spelen. Het was ieders vraag hoe ze hun tijd dan zouden volmaken. De band blijkt de afgelopen maanden hard aan het debuutalbum te hebben gewerkt. Dit zou eigenlijk af moeten zijn, maar dat hebben de mannen niet gered. wel krijgen we een overgroot deel hiervan te horen op deze vrijdagavond.

Ashes Of Ares is geen radicaal andere koers uitgegaan dan wat je van een Nevermore en Iced Earth kruisbestuiving zou verwachten. Toch brengt deze nieuwe band meer een mengeling van heavy en thrash met een vleugje progmetal, en zijn de typische powermetalriffs nagenoeg afwezig. De zang van Barlow blijkt zich ook uitstekend te lenen voor het nieuwe materiaal. Enkele songtitels: This Is My Hell (opgedragen aan een ernstig zieke 7-jarige jongen), Punishment Will Be Given (geïnspireerd door één van Barlows grote liefdes, namelijk stripboeken), Dead Mans Plight, Chalice Of Man, de powerballad The Answer en het korte, snelle maar furieuze What I Am. Afgesloten wordt er met hry midtempo The One-Eyed King, wat een Maiden-achtige opening heeft inclusief een erg lange scream van Barlow. Vanwege wat technische problemen, waar Barlow zich nog wel enkele malen voor verontschuldigd, en wat lange aankondigingen weet Ashes Of Ares toch een uur vol te maken, maar moet daarna het publiek laten hongeren naar meer.

Udo Dirkschneider is in Duitsland natuurlijk een levende legende. Eerst maakte hij furore bij Accept, maar sinds de breuk daarmee is hij solo met zijn band U.D.O. Op plaat trek ik het niet, maar live blijkt de kleine Duitser toch een heel stuk gaver dan verwacht. De snijdende stem van Udo wordt goed ondersteund door een potje oldschool heavy metal, dat er bij het publiek goed ingaat. En dat Udo een entertainer pur sang is, blijkt vanavond ook wel weer.

Zaterdag:

Na op de vroege zaterdag wat cd'tjes gescoord te hebben op de metalmarkt, dalen we in het amfitheater af voor de enige female fronted metalband van dit weekeinde. De Zweedse formatie Slingblade speelt traditionele heavy metal met een frêle zangeres wiens stemgeluid aan Ann Wilson (Heart) doet denken. Dat klinkt op papier interessant, maar de werkelijkheid is niet al te sprankelend. Vrijwel elk songintro wekt de indruk dat de groep een cover van een beroemd voorbeeld als Judas Priest inzet, waarna steevast een eigen dertien-in-een-dozijn compositie volgt die het ene oor in en het andere weer uit gaat. Tijd voor een biertje.

Met Horisont volgt nog meer Zweedse middelmatigheid. Net als talloze landgenoten als Witchcraft, Graveyard en Free Fall tapt Horisont uit het retrorockvaatje. De met veel bluesinvloeden en gitaarsolo's doorspekte jaren zeventig hardrock klinkt op zich best leuk, maar het gekrijs van frontman Axel Söderberg verpest veel. Hij mag dan wel net zo'n hoge falsettostem op kunnen zetten als de vroeg overleden David Byron (Uriah Heep) of als Ian Gillan (Deep Purple) in diens jonge jaren, maar helaas met de valsheid van een stokoude Ozzy Osbourne. Jammer.

Ook de derde band van de dag komt uit Zweden. Zoals het spreekwoord zegt: Driemaal is scheepsrecht, want met Mustasch heeft de organisatie gelukkig geen kat in de zak gekocht. Vorig jaar gaf dit viertal al een vette show weg op Masters@Rock in België en vandaag gaat de groep daar nog even dunnetjes overheen. Niet alleen zweept de puntgave mix van rock 'n' roll en Metallica's Black Album de temperatuur flink de hoogte in, bovendien tonen frontman Ralf Gyllenhammar en zijn kompanen zich vandaag bijzonder mediageniek. De aanwezigheid van de tv-camera's van de WDR speelt daarbij een belangrijke rol. Zowel de bezoekers van het festival als de thuisblijvers die de livestream op internet volgen, hoeven zich ruim drie kwartier lang dan ook geen moment te vervelen.

Folkmetal is in Duitsland bijzonder populair. Op Metalfest in Loreley trok Ensiferum vorig jaar, net als alle andere daar aanwezige folkmetalbands op het hoofdpodium, al een vol amfitheater. Ook vandaag in Gelsenkirchen is het opvallend druk zodra de Finse formatie losbarst. De mix van Children Of Bodom-achtige extreme powermetal en traditionele folkmuziek is aan ons niet helemaal besteed. Dankzij de leuke muzikale intermezzo's (met de nodige publieksinteractie) wordt het optreden echter nooit saai en het is dan ook wel te begrijpen dat een groot deel van het publiek uit zijn dak gaat. Spijtig is echter dat Ensiferum zich van een ongeëmancipeerde kant laat zien. Daar waar drie mannelijke bandleden het gehele optreden met een ontbloot bovenlijf rondlopen, houdt de bevallige toetseniste Emmi Silvennoinen helaas al haar kleding aan.

De mannen van D-A-D stonden al eerder op het Rock Hard festival, en maakten er toen midden op de dag al een erg vermakelijke show van. Nu staat de band te spelen als het begint te schemeren en blijkt de show nog gaver. De Denen hebben weer diverse atributen meegenomen om de show op te leuken, met in het bijzonder de vele verschillende tweesnarige basgitaren van Stig Pedersen en het kantelende drumstel. Maar ook zonder alle visuele entertainment is het optreden van D-A-D gewoon goed, met nummers als Rim Of Hell, The Last Time In Neverland en Sleeping My Dad Away.

Queensrÿche heeft een lastige periode achter de rug. De split met zanger Geoff Tate heeft echter voor een hernieuwde energie gezorgd, en dat willen de mannen uit Seattle vandaag ook laten weten. De band is goed op dreef en slingert de ene na de andere klassieker het publiek in, waarbij nieuwe frontman Todd Latorre laat horen dat hij een uitstekende vervanger is van Tate. Sterker nog, hij vertolkt de oude nummers waarschijnlijk zelfs beter dan Tate ze momenteel doet. Hij benadert de originele zang erg goed, met in tegenstelling tot Tate zingt Latorre ze wel met passie. De nieuwe nummers passen toch verrassend goed tussen de oude. Daar is de band ook van overtuigd, want er is besloten om bij Fallout wat videobeelden voor een clip te schieten. Toch zijn het vooral de eerste vier albums die aan bod komen, al moeten we voor de nummers van Empire wel tot het einde van de set wachten. Maar zodra de band daarvan het titelnummer inzet is het feest echt compleet en sluiten we de tweede dag van Rock Hard perfect af.

Zondag:

Threshold is de spreekwoordelijke vreemde eend in de bijt. De band is een stuk rustiger dan al het andere op de dag, en vooral met de band die erna komt vormt het nogal een schril contrast. Dat is niet erg, want een rustpuntje moet er soms ook zijn. Dat is te merken, want velen trekken naar de tribune om even bij te komen. Een redelijke groep fanatiekelingen blijft echter vooraan het bij podium staan, tot groot genoegen van frontman Damian Wilson. Hij is zichtbaar blij om er op te treden. Threshold zorgt tegen het einde van de set overigens ook voor het eerste en tevens laatste aanstekermoment van het festival. Gelukkig waait het niet hard, zodat je de aanstekers goed kan zien.

Bij Sepultura is de vloer dan weer stampvol. Men wil zo tegen het einde van het festival nog even los in de pit. Dat kan goed, want de setlist is vooral gebaseerd op het Chaos A.D. album met krakers als Refuse/Resist, Biotech Is Godzilla, Policia en Territory. De tribaltroep is helaas wel weer aanwezig met Ratamahatta, waarop Andreas weer de vocalen voor zijn rekening neemt. de band gooit er op het einde nog even de meezinger Roots Bloody Roots in, maar stopt helaas al voordat de tijd echt voorbij is.

Misschien stopt Sepultura te vroeg omdat er voor King Diamond aardig wat ombouwtijd nodig is. Er wordt namelijk een gigantisch decor neergezet, inclusief twee grote trappen en een balustrade. Het past allemaal maar net in het Amphitheater. Ook wordt de voorkant van het podium weer voorzien van een hek, tot groot ongenoegen van de fotografen. De setlist van vanavond bestaat louter uit gave nummers. Ondermeer Welcome Home (inclusief grootmoeder), Voodoo en Eye Of The Witch komen voorbij. Ook wordt er nog even stilgestaan bij Mercyful Fate, doormiddel van Come To The Sabbath en het geweldige Evil. In de toegift zitten dan nog ondermeer The Family Ghost en Black Horsemen. De show is zoals we van King Diamond gewend zijn: fenomenaal. Hopelijk zien we hem de komende jaren nog vaker terug.