Nu is E.P. een wat misleidende term, want hoewel Bloodlands maar twee nummers bevat, is de speelduur met ruim 35 minuten zeker niet aan de korte kant. Dat Ash Borer lang van stof kan zijn, bewees Cold Of Ages immers ook al. Dat is echter helemaal niet erg, want het is juist het uitgerekte, zalvende karakter van de lange composities dat ervoor zorgt dat de luisteraar wordt meegezogen in de sfeer van het album. Ook op Bloodlands toont Ash Borer zich weer een meester in het creëren van een meditatieve en ‘natuurlijke’ sfeer, ondanks – of juist door – het repetitieve, maar zeer intense drumwerk dat tijdens de snelle passages de bovenhand voert.
Het eerste nummer – het een kwartier durende Oblivion’s Spring – begint met sfeervol akoestisch gitaarwerk aangevuld met een bibberige, maar doeltreffende keyboardmelodie, om vervolgens na een kleine drie minuten volledig los te gaan in een maalstroom van hypnotiserende riffs, monotoon voortdenderend drumwerk, ijzig gekrijs en een verrassend prominent aanwezige, ronkende basgitaar. Dit is zogeheten ‘Cascadiaanse black metal’ ten top: de losse elementen van het nummer smelten samen in een onweerstaanbare explosie aan geluid die de luisteraar op onnavolgbare manier meezuigt in de razende atmosfeer, slechts sporadisch onderbroken door beklemmende akoestische passages die door hun vervormde effecten meer raakvlakken vertonen met dark ambient dan met akoestische folk.
Het twintig minuten durende Dirge/Purgation laat een soortgelijke opbouw horen, maar klinkt zeker niet als een herhalingsoefening. Dit nummer begint met een drone-achtige passage waarin diepe, pulserende gitaarklanken en feedback een centrale plek innemen, om na een minuut of zeven eveneens te versnellen tot een kakofonische en verslavende orgie aan ruizig gitaarwerk en hypnotiserend drumwerk, die door de beklemmende sound volledig met elkaar lijken te versmelten. Toch klinkt het nummer iets minder razend dan zijn voorganger, hoewel het eindigt in een weldadige climax.
Het is niet verwonderlijk dat de organisatie van Roadburn Ash Borer dit jaar naar Nederland heeft gehaald. Met ‘standaard’ black metal heeft deze band namelijk niet heel veel te maken – en hoewel dit sommige traditionele blackmetalliefhebbers wellicht zal afschrikken, is er niets ‘avantgardistisch’ of innovatiefs aan deze muziek. Het is des te knapper dat Ash Borer (net als Wolves In The Throne Room) zo’n uniek en beklemmend geluid weet te creëren – en zoveel aandacht buiten de genregrenzen weet te genereren – met de minimale middelen die zij gebruiken. Een verslavende plaat, hoewel de vorige full length nog net iets sterker was.
Tracklist:
1. Oblivion's Spring
2. Dirge/Purgation
.jpg){kind=small}
