Een bandnaam als An Autumn For Crippled Childen kan met gemak in het idioterienrijtje van al die andere deathcore-, postcore- en emomafketels die schuil gaan achter namen als We Butter The Bread With Butter, Arsonists Get All The Girls en Iwrestledabearonce, ware het niet dat dit Friese drietal muzikaal uit een heel ander vaatje tapt en de bandnaam wel degelijk ergens op slaat. Die komt namelijk van een nummer van het Engelse Ebonylake. Voor zover die dan weer nagedacht hebben over die titel, maar dat terzijde.
Hoe dan ook, de eerste tonen van de nieuwe plaat van onze landgenoten zetten me op het verkeerde been. Dit zou met gemak op een deathcore dan wel postcoreplaat kunnen staan. Een vrolijk synthesizerloopje wordt aangevuld met een paar simpele basnoten om vervolgens een ietwat techno-achtige kant op te gaan. Echter na een kleine minuut dringt door wat de bedoeling is van het geheel. Dan komt zanger MXM namelijk met zijn smerige black-vocals. Weliswaar staat hij niet prominent in de mix, maar hij is wel enorm sfeerbepalend. Sterker nog, door hem niet zo voorin in de mix te plaatsen, wordt de aandacht er juist op gevestigd.
Toch slaat de verwarring weer toe als die stem wegebt. Het heeft dan ook een flink aantal luisterbeurten geduurd voordat bij mij het kwartje viel. Dit trio laat zich simpelweg niet in een hokje plaatsen en doet gewoon waar het zin in heeft. Zij kunnen er ook niets aan doen dat doom, black, depressive en techno nog niet eerder tot mijn oren waren gekomen op n plaat.
Vrees echter niet dat de simpele vierkwartstechnoritmetjes gewoon aangevuld zijn met wat gitaren en een schreeuwlelijk. Met regelmaat worden de drums allerlei kanten opgestuurd, waardoor je als luisteraar steeds weer bij de les gehaald wordt. Wie wel houdt van black/doom met een experimenteel tintje moet dit zeker proberen.
Tracklist:
1. Paste Tense
2. Yes I Know... Love And Death... Always
3. This Garden, These Trees
4. In February
5. Only The Ocean Knows
6. The First Snow This Year
7. Uncureable
8. The Rising Tide
