Want hoewel voorganger Isolate aan mij voorbij is gegaan, is er ten opzichte van de zeven jaar oude debuutplaat wel het een en ander veranderd aan de sound van deze band. Zo ligt er minder nadruk op technisch gepiel en volgeduwde composities en is de aandacht verschoven naar het schrijven van pakkende, goed gecomponeerde, volwassen nummers. Dat zorgt ervoor dat Nine een verrassend 'eenvoudig', maar tegelijkertijd bijzonder catchy album is geworden, dat qua songgerichtheid wel wat doet denken aan Flying Colors en Everon.
Toch wordt het niveau van die laatste band niet helemaal gevenaard. Daar waar Everon in staat is om pakkende nummers te schrijven die tegelijkertijd barstensvol emotie zitten, blijft Circus Maximus qua tekstuele inhoud wat achter. Dat neemt overigens niet weg dat Nine muzikaal gezien gewoon een prima plaat is. Met name in nummers als Reach Within, het pakkende I Am en het compacte, moderne The One bewijst de band ook in een uitgeklede versie, zonder overdaad aan technische hoogstandjes, makkelijk overeind te blijven. Met het tien minuten durende Architect Of Fortune (waar overigens toch nog wel aardig wat Dream Theater-invloeden doorsijpelen) en afsluiter Last Goodbye krijgen de gitaristen meer ruimte om zich te etaleren.
Zanger Michael Eriksen heeft bovendien een prettig in het gehoor liggende stem, hoewel hij niet enorm veelzijdig is. Hij weet echter waar zijn grenzen liggen, waardoor hij zijn hand nooit overspeelt. Hoewel Nine niet het meest opzienbarende progressieve metalalbum van de laatste jaren is, is het een vermakelijke plaat geworden. Fervente genreliefhebbers mogen een vijftal punten bij het onderstaande eindoordeel optrekken.
Tracklist:
1. Forging
2. Architect Of Fortune
3. Namaste
4. Game of Life
5. Reach Within
6. I Am
7. Used
8. The One
9. Burn After Reading
10. Last Goodbye
