De negende editie van Dokk�em Open Air vond dit jaar plaats op een ideale locatie. Het voormalig AZC-terrein aan de Parklaan was het toneel van het jaarlijkse, noordelijke metalfestival. Beide podia stonden weer onder het dak zodat je dus zeker wist dat je sowieso droog zou staan. Achteraf was het niet nodig geweest. Het bleef namelijk droog en, met het zonnetje erbij, aangenaam. Het werd dit jaar een zeer geslaagde editie dankzij 22 bands, 130 vrijwilligers en rond de 3.000 bezoekers die er samen een groot feest van maakten.

Vrijdag (door Jeffrey)

Om half 5 mag het West-Vlaamse Murderset Pieces (vernoemd naar de gelijknamige horrorfilm?) het festival openen. Het is dan nog erg rustig in de tent. De heavy- en thrash metal van de zuiderburen heeft veel weg van een kruising tussen het oude Judas Priest, Helloween en Metallica. Murderset Pieces, ��n van de winnaars van de internationale bandcontest Metal Battle Alliance, maakt weinig indruk. Slechts een klein groepje fans weet de speciale show (de laatste met drummer en oprichter Tim Selleslagh) te waarderen. Het nummer Weak maakt nog het meeste los bij de paar fans vooraan het podium. De tijdens een paar nummers gemaskerde frontman Nick Lamote probeert er tevergeefs wat meer beweging in te krijgen bij het publiek. Ook afsluiter Last Hope klinkt weinig hoopvol. De Vlamingen zijn momenteel bezig met het opnemen van een full-length. De verschenen promo vol taalfouten en de show op Dokk'em Open Air bewijzen dat er nog heel wat moet gebeuren.

Hoopvol keer ik de band de rug toe en doe een korte wandeling naar het andere podium waar Existance, de nieuwe metal�sensatie� uit Frankrijk, klaarstaat. Een paar maanden geleden is het debuutalbum Steel Alive uitgebracht met daarop goede heavy metal die de jaren tachtig doen herleven. Met hun metal die be�nvloed wordt door Accept, Judas Priest en Iron Maiden krijgen ze veel positieve recensies. De Fransen zetten vandaag een goede show neer. Er is veel beweging op het podium en de kunstjes uit de jaren tachtig zijn goed bij hun voorbeelden afgekeken. De veelbelovende act uit Clermont heeft er duidelijk veel zin en krijgt het publiek steeds beter mee met nummers als Steel Alive en Dead Or Alive. Veel mensen komen een kijkje nemen en blijven ook hangen. Het geluid staat wat zacht maar de winnaar van de Metal Battle Alliance speelt strak, energiek en goed. Zanger en gitarist Julian Izard trekt veel positieve aandacht naar zich toe met zijn zuivere stemgeluid dat veel indruk maakt. Daarnaast tovert hij prima solo�s uit zijn gitaar. De aanwezigen klappen en schreeuwen op verzoek van de frontman mee. Het enthousiasme van het publiek bereikt het hoogtepunt als aan het einde van de show de Nederlandse vlag door de Fransen op het podium wordt opgehouden. Heavy metal is steel alive!

Vervolgens is het de beurt aan Exorcism op de Large Realm Stage. Deze internationale heavy-/ doommetalband heeft een paar maanden geleden het debuutalbum I Am God uitgebracht, dat goed werd ontvangen. Exorcism speelt in de stijl van Candlemass, Solitude Aeternus en Dio die op de plaat wel goed klinkt maar vandaag live niet helemaal goed uit de verf komt. De band is nog maar kort bij elkaar en ondanks dat de muzikanten ervaren zijn, is het nog geen geoliede machine. Zanger en oprichter Csaba Zvekan probeert het publiek in beweging te krijgen maar er wordt apathisch gereageerd, mede door het geluid dat niet goed staat afgesteld. Joe Stump laat wel goed horen een gitaarvirtoos te zijn. Hij bespeelt zijn instrument met onder andere zijn tanden, ellebogen en voeten. Vermakelijk om te zien maar verder overtuigt de muziek niet. Hetzelfde aantal mensen dat de tent had gevonden tijdens het optreden van Existance, verlaat vroegtijdig de tent weer. Op de camping is het namelijk veel gezelliger. Daar overnachten zo�n 1.000 metalfans op een mooi, knus kampeerterrein.

Omdat Enthroned wat verlaat is, wisselen Exorcism en de Belgische formatie van plek in het schema. Na drie heavymetalgeori�nteerde bands, komt de black metal van onze zuiderburen als een zegen. Het opkomen van de bandleden zorgt al voor enthousiasme bij de fans. In het begin van het optreden staat het geluid nog niet goed, maar dit wordt na een paar nummers aanzienlijk beter. De band heeft net Sovereigns uitgebracht, de tiende plaat in twintig jaren. De ijzingwekkende riffs komen goed door en er is voldoende afwisseling van snellere en minder snelle stukken. Zanger Nornagath staat met zijn armen rituelen uit te beelden, de rest van de band staat onherkenbaar (door hoodie (gitarist Neraath) en ieder met corpsepaint) te bangen. De formatie uit Charlerois zorgt voor een prima ceremonie. Ondertussen verschijnen aan weerszijden van het podium de eerste foto�s van de dag op grote schermen.

Enthroned is een goede opwarmer voor Carach Angren. De eerste Nederlandse band die vandaag op de planken staat. Ook hiervoor is er een groep fans die zich dichtbij het podium begeeft. In het begin van het optreden staat het geluid van de gitaar nog niet goed. Dit wordt na een paar nummers gelukkig opgelost. Door het gebrek aan een bassist klinkt de muziek erg licht, bovendien missen we de triggers van de drummer. Toch klinken nummers als Bitte T�tet Mich en afsluiter Bloodstains On The Captain�s Log goed. Dennis Droomers alias Seregor zorgt er met zijn performance voor dat het verhaal van de nummers wordt overgebracht op het publiek. Voor de podiumpresentatie en het geluid zou het goed zijn om standaard een violist en een bassist erbij te hebben. Dan komt de band live nog veel beter tot zijn recht. Later dit jaar mogen we de vierde langspeler verwachten, die door Peter T�gtgren wordt geproduceerd.

Op de Large Rockhand Stage staat Leprous inmiddels al te soundchecken. De jonge Noren hebben in Baard Kolstad een nieuwe drummer gevonden. Voor hem is dit de eerste show ooit met de groep en voor Leprous de eerste in 2014. Ze zijn momenteel bezig met het schrijven van materiaal voor het vierde album. De complexe metal past niet echt goed op dit festival. Niet iedereen kan de progressieve muziek waarderen maar er zijn toch heel wat benieuwde mensen in de tent aanwezig, geholpen door het feit dat het inmiddels buiten wat frisser wordt. Leprous zorgt voor een supergaaf optreden waarbij aan weerszijden van het podium op de schermen wat abstracte beelden getoond worden. Zanger en toetsenist Einar Solberg is in het begin van het optreden niet altijd goed te horen. Vanaf Restless staat het geluid goed en komt de muziek en energie optimaal de zaal in. Zowel de rustige momenten zoals het a capella einde van Foe als de harde headbangpassages in Forced Entry weten meerdere, benieuwde aanwezigen te boeien. Hoogtepunt is The Valley. Een klein actief groepje fans vooraan het podium heeft de tijd van hun leven. Ondergetekende wordt een gelukkig bezitter van het drumstokje van de nieuwe drummer en na het optreden was er nog even de gelegenheid de band te ontmoeten zoals dat bij meerdere bands op het festival mogelijk was.

De muziek van Leprous was al complex voor een aantal bezoekers, maar de overtreffende trap in complexiteit wordt gevormd door The Dillinger Escape Plan. De math metal van de Amerikanen is soms niet te volgen maar de buitengewoon energieke band (met name zanger Greg Puciato en gitarist Benjamin Weinman), zorgt voor de eerste pit van de avond waarvan Greg ook nog even deel uitmaakt. De bandleden halen allerlei gekke capriolen uit, gebruiken daarbij alle aanwezige attributen en zorgen daarmee dat het publiek uitstekend wordt vermaakt: de frontman is zeer actief, klimt op boxen, hoog in een stellage naast het podium, de gitarist springt van een box, gooit met zijn gitaar en zit te wiebelen bovenop boxen. Het geluid staat erg hard maar past prima bij de energieke podiumpresentatie en de muziek die het publiek heen en weer smijt, doet verbazen en genieten.

Veel festivalgangers zijn gekomen voor jeugdliefde Vicious Rumors. Een aantal veertigers en vijftigers begeeft zich naar voren. De van oorsprong Amerikaanse band die reeds 35 jaren bestaat, brengt vanavond zijn ijzersterke album Digital Dictator integraal ten gehore. Het is de eerste Nederlandse show met de nieuwe, Nederlandse zanger Nick Holleman (Methusalem, Powerized). Dankzij de bijzonder enthousiaste frontman komt het publiek goed in beweging en wordt er door de groep veertigers en vijftigers flink geheadbangd en wagen zowel een paar van hen als een paar dames zich in de pit. Het gaat er vreedzaam aan toe. De zanger heeft de andere bandleden beloofd dat het Nederlandse publiek het meest enthousiaste publiek is dat de band tot nu toe op de tour heeft gezien. Hij spreekt het publiek in het Nederlands aan en de andere bandleden kijken ons vragend aan. Maar gezien het gejuich en applaus dat vervolgens klinkt, zien ze dat het al snel goed zit. De band is zichtbaar verrast en dankbaar voor de positieve reactie en geeft alles. Het internationale gezelschap krijgt bij iedereen de handen op elkaar en zijn de beste act van het festival op de vrijdag. Als extra�s krijgen we Down With The Temple en Soldiers Of The Night.

De eer is aan co-headliner Annihilator om de sfeer er goed in te houden. De Canadezen die al dertig jaren thrash metal van de bovenste plank maken, stellen niet teleur. Met Oscar Rangel als nieuwe bassist tijdens de tour, worden eerst Smear Campaign, No Way Out en Deadlock van de nieuwste plaat Feast uit 2013 gespeeld. Daarna volgen er vooral nummers van de eerste drie platen, waaronder klassiekers als Alison Hell, W.T.Y.D. (Welcome To Your Death), Road To Ruin, Brain Dance en Phantasmagoria. De band rond Jeff Waters speelt goed strak en hard. De zang van Dave Padden klinkt goed, de riffs en solo�s zijn erg sterk en de crowdsurfers en pitgangers hebben de avond van hun leven. Net als bij Vicious Rumors zie je ook hier een aantal oudere fans maar ook het jongere publiek weet de metal van de Canadezen goed te waarderen. Annihilator is een zeer goede afsluiter van de eerste festivaldag.

Zaterdag

Teethgrinder won afgelopen april de wedstrijd �Highway To Hell� op Eggbangers Ball in Leeuwarden en wist daarmee een plek te bemachtigen op zowel Dokk�em Open Air als Into The Grave. De band wist mij toen niet helemaal te overtuigen en het is afwachten of ze dat vandaag wel gaan doen. Met een genadeloze bak aan harde herrie maakt de grindcore-act de festivalgangers wakker die op dat moment in de tent aanwezig zijn en weten ze dit keer meer indruk op mij te maken. De band speelt een stuk energieker en strakker dan de vorige keer maar ook zelfverzekerder. Het is knap hoe de zanger het hele optreden volschreeuwt met zijn schelle, hoge stemgeluid, alleen jammer dat je niets van hem verstaat. De mensen die staan te kijken vinden het allemaal echter wel prima en er komt steeds meer volk binnen wandelen. Het is dan ook jammer dat Teethgrinder zonder aankondiging abrupt stopt en wegloopt. (Marcel)

Wanneer Teethgrinder afgelopen is, duurt het maar even voordat de mannen van Evil Masquerade de Large Realm Stage op komen lopen. Met net een nieuwe plaat op zak (The Digital Crucifix) en een nieuwe zanger in de gelederen ben ik wel benieuwd naar wat de band vandaag brengt, vooral ook omdat ik het nieuwe schijfje best verteerbaar vind. Helaas valt het optreden tegen, de band speelt een zoutloze set en er is weinig pit te ontdekken. Zanger Tobias Jansson is een goede zanger en heeft een aangenaam stem die live goed stand houdt. Hij is alleen niet altijd even goed verstaanbaar maar dat komt door technische redenen. Ook de rest van de bandleden heeft te maken met slecht geluid. De keyboard is bijvoorbeeld maar sporadisch terug te horen en lijkt alleen bij solomomenten wat harder gezet te worden. De bas klinkt daarentegen weer wat te luid en overstelpt regelmatig de anderen. Daarbij is het me ook een raadsel waarom hij met een zeven-snarige bas speelt aangezien er niet van alle snaren gebruik wordt gemaakt. Tegen het einde trakteert de groep het publiek nog op de Ozzy Osbourne cover "Mr Crowley", die zeer degelijk uitgevoerd wordt en neemt de band afscheid met Black Ravens Cry. Met een povere aankleding en weinig gevoel voor entertainment stelt de show van Evil Masquerade teleur maar is er spel technisch weinig op aan te merken. Wanneer de groep hier wat meer aan werkt kan hier een leuke live band uitvloeien. Daarbij is het ook aan te raden om te onthouden wie er in de band speelt, want het is natuurlijk een blamage van jewelste als je de invaldrummer wil aankondigen maar zijn naam vergeten bent. (Marcel)

Net nadat de festivalboekjes van de drukker kwamen, maakte Troll bekend niet te komen vanwege het vertrek van een bandlid. Gelukkig werd tot grote tevredenheid van de blackmetalfans een uitermate geschikte vervanger gevonden in het vaderlandse Cirith Gorgor. Een paar kandelaars en banners verfraaien het podium waarop de duistere muzikanten hun rauwe, doorgaans snelle black metal spuwen. De zang is net als het oude materiaal (The Declaration Of Our Neverending War) wat eentonig. Het nieuwere werk klinkt een stuk gevarieerder en overtuigender zoals Proclamation Of Destruction. De blackmetalfans vermaken zich prima tijdens dit optreden. (Jeffrey)

Het eerste echte hoogtepunt van de dag komt in de vorm van Billy Milano en zijn bende ongeregeld die tezamen bekend staat als M.O.D. Met een flinke dosis humor baant de frontman zich een weg door de set die voornamelijk uit klassiekers bestaat van zowel S.O.D als de beginperiode van M.O.D. Tussen elke nummer door maakt hij een praatje of deelt hij wel een sneer uit aan iets of iemand. Deze momenten heeft Milano ook echt wel nodig om even bij te komen want echt conditioneel in vorm is hij natuurlijk niet meer te noemen. Het publiek gaat helemaal los en voorin ontstaat een pit, die leuk genoeg opgericht wordt door vooral de oudere garde, die daar helemaal los lijkt te gaan. Tracks als Aren't You Hungry?, Get A Real Job, Bubble Butt (aangekondigd als hun Stairway To Heaven), Pussywhipped, Speak English Or Die en United Forces worden uitstekend gespeeld en Dokkum gaat uit zijn dak. Scott Ian krijgt nog hatelijk het nummer Kill Yourself opgedragen en Milano maakt dan ook duidelijk dat een S.O.D re�nie er wat hem betreft niet in zit. Hij heeft het dan ook vandaag uitstekend naar zijn zin en dat geldt ook voor de andere bandleden die ook zeker complimenten verdienen voor hun strakke spel. (Marcel)

De Amerikanen van Nocturnus AD ogen wat vermoeid maar spelen verder een prima set, waarbij het debuutalbum The Key, ��n van de eerste deathmetalplaten waarbij keyboards werden gebruikt, in het geheel wordt gespeeld. De bas staat wat hard en de keyboardpartijen zijn soms niet goed te horen, hetgeen het luisterplezier wat beperkt. De Morbid Angel-achtige riffs (ten tijde van Abominations Of The Desolation) en de complexe solo�s zijn wel goed te horen en zo wordt het toch een redelijk goed optreden. De podiumpresentatie heeft wel te lijden onder het gemis van een frontman, die verscholen zit achter het drumstel. Nocturnus AD moet het doen met steeds minder publiek en had meer bijval verdiend. Drummer en zanger Mike Browning vraagt zich terecht af waar iedereen blijft. Waarschijnlijk even genieten van het mooie weer of de fans zijn in de war door het ruilen met bands in het middagschema (noodgedwongen, door diverse oorzaken, hierdoor wordt er ook in het schema van de handtekeningensessies geschoven). Wellicht een goed idee om dat nadrukkelijk op de schermen aan te kondigen en ook gratis wi-fi op het terrein ter beschikking te stellen zodat mensen goed op de hoogte kunnen blijven van het laatste nieuws. (Jeffrey)

Ondanks dat Freedom Call de laatste tijd steeds meer populariteit geniet, nemen er maar bar weinig mensen de moeite om het optreden van vandaag te bekijken. Niet dat het de vrolijkste band op aarde uitmaakt want ze spelen evengoed hun happy metal met een grote grijns op het gezicht. Zelf kan Freedom Call me op plaat niet bekoren en het is dan ook kijken of dit live anders ligt. Helaas is daar het antwoord "nee" op. Echter ligt dit niet aan de groep, want ondanks dat ze een moeilijk publiek hebben, spelen ze een strakke en gemotiveerde set en slaat hun enthousiasme ook over op het publiek. Voorin staat een groep fans al het gehele optreden vrolijk mee te zingen en te springen en het lijkt of deze groep zich steeds per nummer verder uitbreidt. En het kan aan mij liggen maar het lijkt erop dat zelfs de weergoden zwichten voor de vrolijke noten van Freedom Call, want buiten verdwijnen langzaam de wolken en breekt de zon definitief door. Ergens is dat het dan ook onmogelijk om niet te zwichten voor de band die zo hard zijn best doet om vrolijkheid te verspreiden en eerlijk is eerlijk, de euforie slaat ook wel een beetje over op mij. Freedom Call is dan ook een prima live band die zeker een feest kan bouwen, alleen spreekt de muziek mij niet aan en kenbaar het gros van het festivalpubliek vandaag ook niet. Powermetal is dan ook een beetje het ondergewaardeerde genre van vandaag. (Marcel)

Het had weinig gescheeld of Circus Maximus zou niet gespeeld hebben. De instrumenten zaten in een vliegtuig later dan de band zelf. Gelukkig kan er na het omgooien van het schema toch gespeeld worden. Drummer Truls Haugen verschijnt op het podium en toont onder gejuich zijn Oranjeshirt, 1-0 voor de Noren. Ik ben benieuwd of ze die voorsprong vast kunnen houden met hun lichte progressieve rock/metal. Nadat het bassist Glen M�llen gelukt is zijn plectrum in mijn plastic beker met cola te mikken, staat het geluid goed en kunnen we genieten van de ingekorte set. Zoals een dag eerder bij Leprous staan er meer bezoekers met vraagtekens de Noren te aanschouwen dan zich naar voren te begeven. Het deert de progressieve rockers niet. Het is een ingetogen show waarbij de muziek voorop staat. Indrukwekkende solo�s van zowel de keyboardspeler als de gitarist laten horen dat de band technisch goed speelt. Zowel ouder materiaal (A Darkened Mind) en recenter werk (I Am) passeert de revue. (Jeffrey)

Antagonise, het tweede album van MaYan, beoordeelde ik begin dit jaar met maar liefst 87 punten. Daardoor ben ik erg benieuwd naar het optreden van de achtkoppige formatie (al moet ik vandaag negenkoppige formatie zeggen want Marcela Bovio (Stream Of Passion) komt vandaag ook de gelederen versterken met haar zang). Vanaf opener Bloodline Forfeit tot aan afsluiter Bite The Bullet gaat de band lekker tekeer en wordt er een heuse geluidsmuur neergezet die door niets en niemand aangetast kan worden, al doet een irritante piep daar wel een paar keer nog poging toe. Qua zang wisselt het theatrale (Henning Basse) zich af met bruutheid (Mark Jansen) en passionele schoonheid (Laura Macri en Marcela Bovio). Dit wordt voortreffelijk gebracht en alle facetten uiten zich meer dan prima. Daarbij weet de band overzicht te houden door niet iedereen constant op het podium te laten staan en verdwijnen de bandleden achter de coulissen zodra ze even niets te doen hebben. De tent is het gehele optreden goed gevuld en dat is vandaag tot nu toe alleen nog maar M.O.D gelukt. Voor een band met voornamelijk Nederlandse roots is dat wel iets om trots op te zijn. En MaYan verdient het ook want het optreden is buitengewoon goed. (Marcel)

In de tent viert Arkona samen met het aanwezige publiek een volksfeest. Er wordt arm in arm gedansd, gesprongen, geheadbangd en je waant je tijdens het optreden in Rusland. Voor even is niet Fries maar Russisch de volkstaal in Dokkum. Het enige dat mist is de wodka. Het podium is fraai aangekleed en ook de bandleden zijn fraai in kostuum gehesen, zangeres Masha �Scream� Arkhipova zelfs met een wolvenvel daaroverheen. De frontvrouw is zeer energiek en geniet zelf ook van de positieve reactie van het publiek. Rechts op het podium staat Vladimir �Wolf� Reshetnikov afwisselend op een fluit en een doedelzak te spelen. Ook dit geluid komt goed hoorbaar in de zaal terecht. De band speelt goed en de muziek leent zich uitstekend voor een live-optreden. Er is duidelijk een wij-gevoel in de tent. (Jeffrey)

Napalm Death zorgt voor een waar slagveld in de pit. Zowel recent materiaal als The Wolf I Feed, Everyday Pox en Errors In The Signals als klassiekers (Human Garbage, Suffer The Children en Social Sterility worden de zaal ingesmeten. Zoals de frontman al aankondigt: �We make a whole lot of noise�. De Britten bewijzen na 30 jaren nog niets aan intensiteit te hebben ingeleverd, alhoewel ze halverwege de set even gas terugnemen met het minder geslaagde Self Betrayal. De cleane zang van Mark �Barney� Greenway is live minder geslaagd dan op de plaat. Tussen de nummers door brengt hij ons het besef bij dat we zelf keuzes moeten maken en ons niet moeten laten leiden door politiek of religie. Tijdens de tracks loopt hij op karakteristieke wijze rond te zwaaien met zijn armen en schreeuwt hij alles aan elkaar. Het blijft elke keer indrukwekkend om deze uitvinders van de grindcore aan het werk te zien. (Jeffrey)

Zoals ik al eerder aanhaalde, hebben de powermetalbands het vandaag moeilijk op Dokk'em Open Air. De meerderheid van de bezoekers lijkt toch te komen voor de hardere bands en daardoor is er soms erg weinig publiek aanwezig of staat het publiek wat er is rustig toe te kijken. Voor het optreden van Gamma Ray is de tent wel aardig gevuld maar toch hebben de Duitsers te maken met een moeilijke start. Als opener wordt het epische Avalon ingezet en het nummer kan op weinig respons van het publiek rekenen. Het is dan ook een risico om een show te beginnen met nieuw werk dat ook nog eens bijna tien minuten duurt. De bandleden zelf lijken ook moeite te hebben om op gang te komen en dat geldt voornamelijk voor gitarist Henjo Richter en bassist Dirk Schl�chter. Het showelement moet voornamelijk door zanger Kai Hansen gebracht worden. Gelukkig duurt het niet al te lang voordat zowel de bandleden als het publiek ontdooien en er toch nog een wervelende show gespeeld wordt. Er komt veel nieuw materiaal langs maar ook genoeg oude klassiekers en er wordt zelfs nog materiaal van Helloween gespeeld (I Want Out met een leuke reggae-twist erin). (Marcel)

Vandaag is er ook voor het eerst een derde minipodium op het terrein aanwezig. In deze partyzone wordt de hele dag al een leuk feestje gevierd door DJ�s Killing Saint en Bon Scottifacius en De Boodschappers van het Algemene Nut. Met onder andere karaoke, Dragon Girls (vuurspuwende vrouwen),Oud-Hollands spijkerslaan en het Wheel Of Fortune wordt hier een leuke randprogrammering aangeboden. Gaandeweg de dag wordt het feest ook steeds groter. Tegen de avond heeft een vaste groep zich hier verzameld en feest er lustig op los. Hier is ook te merken dat de drank goed zijn intrede heeft gedaan. Het derde podium is een geslaagd experiment dat zeker voor herhaling vatbaar is voor volgende edities.

Death (DTA) is de headliner op de Large Realm Stage. Ondanks dat Chuck Schuldiner er niet meer bij is, waart zijn geest nog op elk concert van de band, die de nalatenschap van de meester verspreid, rond. De voormalige bandleden Paul Masvidal, Sean Reinert, Steve DiGiorgio vormen samen met Max Phelps van Cynic een team dat elk concert een prima vertolking van de klassieke nummers als Flattening Of Emotions, Leprosy, Left To Die, Spiritual Healing, Within The Mind, Crystal Mountain, Spirit Crusher en Suicide Machine geeft. Ook drummer Hannes Grossmann en zanger Steffen Kummerer van Obscura doen nog verdienstelijk een aantal nummers mee. De band heeft er zichtbaar plezier in en de energie komt goed terecht bij het publiek. Van begin (met een drumsolo) tot het einde (met de drie oude krakers Zombie Ritual, Baptized In Blood en Pull The Plug) is het een indrukwekkend optreden dat door veel fans wordt bezocht. (Jeffrey)

Na Death (DTA) staat er nog maar ��n band op het programma, namelijk het Amerikaanse Metal Church. De band bracht eind vorig jaar een nieuwe plaat uit (Generation Nothing) en de promotie hiervan brengt de duistere predikers dit keer naar het hoge noorden. De tent is lang niet meer zo vol als bij Death (DTA) en ik heb de gehele dag nog niemand met een Metal Church t-shirt zien rondlopen, dat lijkt een slecht voorteken. Als de band dan begint met Ton Of Bricks is de ontvangst dan helaas ook nog vrij lauw.Het nummer krijgt wel een strakke uitvoering en de bandleden werken dan ook extra hard, want ook zij zien dat er nog wel wat werk te verzetten is om Dokkum enthousiast te krijgen. Het mooie is dat je gaandeweg het enthousiasme dan ook ziet groeien bij zowel het publiek als de band. Met een setlist die uit alleen maar klassiekers bestaat en per nummer beter wordt, moet dat dan ook wel lukken. Tracks als Start The Fire, The Dark en Fake Healer vliegen voorbij en van het nieuwe album wordt alleen de titeltrack gespeeld. Hierbij valt toch wel de afwijkende toon op vergeleken met het oude materiaal. Zanger Ronnie Munroe mag dan wel geen David Wayne zijn, hij is wel de ideale opvolger van de helaas veel te vroeg overleden zanger en komt qua stemgeluid goed bij hem in de buurt. Hierdoor blijven de songs toch lekker vertrouwd aanvoelen en kan zoals Kurdt Vanderhoof aangeeft Metal Church gewoon blijven bestaan.

Ondanks dat ik al zeer tevreden ben over de eerste helft van de show, overtreft het tweede gedeelte deze met gemak. Met nummers als Badlands, Gods of Wrath, Watch The Children Pray en Beyond The Black presenteert Metal Church een super setlist wat grandioos wordt afgesloten met Metal Church, Human Factor en natuurlijk de Deep Purple cover Highway Star. Vooral tegen het einde wanneer de bekende nummers gespeeld worden lijkt de zaal helemaal los te gaan en zie je de band ook het meest genieten. Ik loop dan ook na afloop met een tevreden gevoel weg uit de tent waar Metal Church het festival succesvol heeft afgesloten. (Marcel)

Zo kwam er een einde aan een geslaagd festival waar de old school metal herleefde, nieuwe acts een mooie uitgebreide speeltijd kregen en iedereen een gezellig festivalweekend beleefde. Het terrein vormt een mooie locatie met een camping tussen de bomen, een prettige sfeer met dank aan de 140 vrijwilligers die vriendelijk en behulpzaam waren. De wachttijden bij de catering bleven beperkt en er was ook voldoende keuze uit voedsel. Misschien wel een tip om de pisbakken de volgende keer niet weer midden in het terrein en vlak bij de horeca gelegenheden te zetten. Dit was minder fris, zeker tegen de avond aan.

De keuze om de bands alleen in de tent te laten spelen, heeft goed uitgepakt. De tent was nooit te vol, het geluid over het algemeen goed en je kon gemakkelijk bij elke band naar voren lopen en je bent altijd verzekerd dat je droog blijft. Wanneer de ene band afgelopen was, kon je vaak meteen al genieten van het volgende optreden aan de overkant, zodat je geen enkel optreden hoefde te missen. Wel zouden er de volgende keer kluisjes kunnen komen of een garderobe voor de daggasten, zo hoeven die niet de hele dag met hun jassen te sjouwen.

De kleinschaligheid van het festival is dan ook een groot pluspunt qua sfeer en hopelijk weet de organisatie de locatie te behouden voor komende edities. Wat ook erg leuk was, is dat de artiesten ook rondliepen op het terrein en je zo makkelijk een praatje kon maken met onder andere M.O.D en Napalm Death. 19 en 20 juni 2015 vindt de volgende editie plaats. Tot 30 september is er een vroege-vogel actie waarbij je kaartjes met korting kunt kopen.