Wellicht dat daar vanaf het over enkele maanden te verschijnen In Somniphobia verandering in komt. Tot dan is het in 2010 verschenen Scenes From Hell mijn eerste kennismaking met deze excentrieke band. Zoals de redelijk unieke combinatie van stijlen al doet vermoeden, is dat in ieder geval een bijzonder album geworden. De sound van Sigh doet nog het meest denken aan een scenario waarin leden van Diablo Swing Orchestra, Bal-Sagoth en Nifelheim na een avondje stevig doorhalen besloten om samen een album op te nemen, waarbij geen van de partijen concessies wilde doen.
Dat kan enorm slecht uitpakken, maar gelukkig is dat niet het geval. Het resultaat is vooral heel erg druk, maar tegelijkertijd energiek en zelfs op een bepaalde manier charmant. Naast een piano, sitar en een orgel is ook de saxofoon van Dr. Mikannibal rijkelijk vertegenwoordigd. In combinatie met het opgefokte drum- en gitaarwerk komt Scenes From Hell bij vlagen als een ware maalstroom op de luisteraar af, hoewel de band tevens ijkpunten weet in te bouwen (bijvoorbeeld door het triomfantelijke trompetgeschal in L'art De Mourir en The Soul Grave).
De productie van het album is, zeker gezien de hoeveelheid genrevreemde instrumenten, verrassend rauw en primitief. In eerste instantie lijkt dat in schril contrast te staan met de gelaagdheid van de muziek, maar verrassend genoeg winnen de nummers daardoor wel aan energie. Een kanttekening is echter dat Scenes From Hell iets minder interessant wordt op het moment dat het tempo omlaag gaat, zoals het wat te langdradige The Summer Funeral duidelijk maakt. Gelukkig blijft dat beperkt tot een enkele uitzondering, waardoor Scenes From Hell over de gehele linie een verrassend en bijzonder vermakelijk album is geworden, dat zeker naar meer smaakt.
Tracklist:
1. Prelude To The Oracle
2. L'art De Mourir
3. The Soul Grave
4. The Red Funeral
5. The Summer Funeral
6. Musica In Tempora Belli
7. Vanitas
8. Scenes From Hell
