Waar Darkness Descends een allesvermorzelend bommentapijt was waarbij rotzooi en puin alle kanten opvlogen, daar doet Time Does Not Heal eerder denken aan een uitgekiend precisiebombardement. Net zo verwoestend en dodelijk, maar zonder rondvliegende rommel. We Have Arrived , Darkness Descends en Leave Scars waren moordende pletwalsen, maar alle misten zij de strakheid en complexiteit van Dark Angels laatste wapenfeit. Bovenal misten deze schijven de ijzingwekkend vette productie die ook nu nog kaarsrecht overeind staat.
Neem alleen het titelnummer al. Verontrustende akoestische gitaren, tempo's als wervelwinden en meer riffs dan op gehele platen van collegabands. Het knappe is dat drummer Gene Hoglan en zijn maten de boel in adembenemende banen weten te leiden. Geen nodeloos gefreak of stapelingen van partijen die nergens toe leiden, maar sterk gearrangeerde songs en in de meeste gevallen functioneel. Ja, het zijn lange nummers, maar zwakke riffs zijn er niet te vinden. Zanger Ron Rinehart houdt de boel bovendien feilloos bij elkaar met zijn agressieve doch relatief melodieuze voordracht. Het beste voorbeeld van zijn kunnen is wat mij betreft te vinden in het helse Pain's Invention, Madness. Moeiteloos spuwt hij ellenlange coupletten in de microfoon om tijdens het (stiekem best pakkende) refrein even genadeloos uit te halen.
Dat Dark Angel naast over n van de beste metaldrummers ook over twee van de strakste gitaristen in het genre beschikte, wordt vaak vergeten, maar allemachtig, wat hadden Eriksen en Meyer hun zaakjes goed voor elkaar. Is het niet de niet aflatende stroom aan bulderriffs, dan zijn het wel de compleet geschifte solo's die zuiver en kundig uit de instrumenten spatten. Zo klinken de solopartijen in het briljante Psychosexuality (zieke tekst ook) ronduit fantastisch en ook de spaarzame melodieuze gitaarlijnen in een nummer als The New Priesthood klinken zuiver en spannend.
Time Does Not Heal mag dan verre van toegankelijk zijn, voor de liefhebbers van complexe en retestrakke thrash metal is dit misschien wel de beste plaat ooit. Technisch gezien klopt alles als de spreekwoorderlijke bus en ondanks de bakken met riffs blijven de songs na meerdere draaibeurten heel behoorlijk hangen. Niet iedereen heeft dat geduld en sommige partijen hadden misschien wat korter en meer to the point gekund, maar persoonlijk kan ik me deze composities niet op een andere manier voorstellen. De plaat is in dat opzicht vergelijkbaar met de ingenieuze aanpak van Heathen op Victims Of Deception, hoewel Dark Angel nog steeds een stuk rauwer en meedogenlozer te werk gaat. Met recht een tijdloze klassieker die nog altijd mijlenver boven een groot deel van de concurrentie van destijds en nu staat.
Tracklist:
1. Time Does Not Heal
2. Pain's Invention, Madness
3. Act Of Contrition
4. The New Priesthood
5. Psychosexuality
6. An Ancient Inherited Shame
7. Trauma And Catharsis
8. Sensory Deprivation
9. A Subtle Induction
