In de tussentijd is er nogal wat veranderd in het kamp van deze Engelse symforockers. Zanger Rob Sowden pakte enige tijd terug zijn biezen en maakte plaats voor Paul Manzi. Even schrikken, want nadat Arena in de jaren negentig bijna per plaat van zanger wisselde, bleek Sowden ten tijde van Immortal?, Contagion en Pepper's Ghost wel een constante factor. Gelukkig blijkt Manzi op deze nieuwe schijf een meer dan capabele vervanger. Zijn stem is vooral aardser en minder dramatisch, maar dat past ook wel bij de koers die Arena is gaan varen.
Waren de vorige twee albums al stevige werkjes met wat knipogen naar progressieve metal, op The Seventh Degree Of Separation is dat al niet anders. Sommige songs staan bol van de harde riffs, korte scheursolo's en logge akkoorden. Bij het eerste nummer lijkt er echter nog niet zoveel aan de hand te zijn. The Great Escape start met een a-capellavoordracht van Manzi, alsof de band hem wil voorstellen. De zanglijn doet direct denken aan de Crying For Help serie van de eerste twee albums, al houdt de vergelijking na dit stukje wel op. Het is een compact nummer zonder al te veel symfonische opsmuk. Het refrein is fraai en de hoofdrol blijft voor Manzi. De band volgt slechts, maar het kan geen kwaad. Verbazend is wel de afwezigheid van een gitaarsolo, maar missen doe ik die niet. Later op de cd is er nog genoeg ruimte voor gitarist John Mitchell om zijn reeds bekende kunsten te etaleren. Mooi, sfeervol en jankend als altijd, maar meestal een stuk korter dan voorheen en veel meer in dienst van de songs. Songs die nog altijd ingenieus in elkaar steken, maar tegelijkertijd compacter en steviger zijn.
Voor de symfofans die vrezen dat Arena opeens een band van de ongecompliceerde liedjes is geworden, kan ik echter direct geruststelling brengen. Hoewel de meeste nummers aan de korte kant zijn, trekt de band nog wel even ouderwets bombastisch alle registers open in het fraai uitgewerkte Catching The Bullet, waarin elke rasmuzikant die deze band rijk is, schittert. Mitchell beroert de snaren weer even emotioneel als altijd, Clive Nolan weet exact de juiste toetsen op zijn keyboard te vinden en de prettige bastonen van John Jowitt mogen er zijn. Drummer Mick Pointer trommelt de gehele plaat bovendien weer lekker gevarieerd en speels in, zoals we dat van hem gewend zijn.
Misschien dat The Seventh Degree Of Separation de nodige gewenning vraagt van de fans, maar na enige tijd luisteren, blijkt dit n van de beste platen tot nu toe te zijn. De songs zijn sterk en beklijven sneller dan eerder het geval was, maar tegelijkertijd bevatten ze voldoende details om ook na vele malen draaien nog te blijven boeien. Pendragon overtuigde eerder dit jaar al met Passion en Arena blijft daar zeker niet bij achter. Het is symfonisch vakwerk, dat staat vast.
Tracklist:
1. The Great Escape
2. Rapture
3. One Last Au Revoir
4. The Ghost Walks
5. Thief Of Souls
6. Close Your Eyes
7. Echoes Of The Fall
8. Bed Of Nails
9. What If?
10. Tebruchet
11. Burning Down
12. Catching The Bullet
13. The Tinder Box
