Er zijn albums die wat tijd nodig hebben om te bezinken. Daarnaast zijn er platen die ook na honderd luisterbeurten niet beklijven. Fractal Possession schaarde ik na twee jaar uiteindelijk in dat rijtje. Ik gaf het op, de cd was niets voor mij. De erfenis van epische krachtpatsers als Nachthymnen en Supreme Immortal Art bleek te zwaar en de nieuwe, experimentele richting die de Oostenrijkers insloegen, sloot daar mijns inziens totaal niet op aan.

Tot ongeveer een jaar geleden. Fractal Possession stond op de lijst om verkocht te worden. Maar toch, het bleef knagen en knagen. Zou ik toch iets gemist hebben? Ontredderd en besluiteloos besloot ik de cd nog ��n laatste kans te geven. Ik nam een gemakkelijke houding aan en liet het spervuur aan riffs, dissonanten, starts en stops op me afkomen. Het leek alsof de duivel zelve een kwartje door het dak donderde dat vol op m'n kruin viel. Ineens drongen de songstructuren tot me door. Het chaotische riffwerk en de vele tempowisselingen klonken niet langer onlogisch en willekeurig gearrangeerd, maar vormden een geheel. Bizarre geluidseffecten die eerder ergernis veroorzaakten, klonken nu als welkome details in een toch al kil en technisch geluid.

Project: Shadow maakt het eigenlijk direct al duidelijk dat Abigor gegroeid is. Het zijn niet langer de keyboards die domineren of het valse doch treffende zangwerk van Satanized, maar kosmische gitaarpartijen die zowel als pletwals zijn ingezet als melodieuze verzachting. IJzige melodie�n die zich pas na meerdere draaibeurten in je hoofd nestelen, maar die je vervolgens ook nooit meer loslaten. Het mag nog steeds wel episch, zoals blijkt uit de briljante gitaarintro van Liberty Rises A Diagonal Flame die naadloos overgaat in die obstinate riffstijl van Peter K. Vreemde maatsoorten, razendsnelle drumpartijen en op elkaar gestapelde gitaarlijnen zorgen voor het gewenste schizofrene effect.

Abigor zoekt het op ieder album in een vreemde combinatie van romantiek en lelijkheid. En terecht ook, want daar schuilt hun grootste kracht. Menigmaal opgesierd met melodielijnen en keyboards die altijd een functionele rol spelen en nooit dienen als overbodige geluidscollages. Wat daaruit voort komt, is een aparte en rare schijf die op de ��n of andere wijze toch gaat leven en dan niet meer stopt met groeien. Noem het geschift, wazig of uiterst intelligent (zoals Emperor, al zijn die toegankelijker), maar feit blijft dat Abigor klinkt als een hortend en stotend muzikaal gekkenhuis op wielen. Buitengewoon gefreakt en kwaadaardig doch altijd kunstzinnig en sfeervol.

Tracklist:
1. Warning
2. Project: Shadow
3. Cold Void Choir
4. Lair Of Infinite Desperation
5. 3D Blasphemy
6. The Fire Syndrome
7. Injection Satan
8. Liberty Rises A Diagonal Flame
9. Vapourized Tears
10. Heaven Unveiled