Necronoclast is een eenmansband uit Schotland, waarvan Ashes het vierde album is. Echt bekend is Necronoclast nooit geworden. Niet heel verwonderlijk als je de recensies van voorgaande albums hier op Metalfan leest. Eentonigheid is het probleem. Ashes is echter best een interessant werkje. Misschien dat de band hiermee wat meer luisteraars wint.

Zodra het eerste nummer begint, is meteen duidelijk met wat voor muziek je te maken hebt: black metal van het type dat ook wel typeringen als suicidal en depressive meekrijgt, bekend van bands als Leviathan en Xasthur. Ruizige gitaren en een wanhopige sfeer zijn de bekende bestanddelen, die dus ook deel uitmaken van de muziek van Necronoclast. De drumcomputer klinkt best heftig, soms neigt het wat naar industrial. Zo wordt het geheel niet t� wanhopig. De getergde krijs van enig bandlid Greg Edwards past goed bij de muziek. Minpuntje is dat de zanglijnen soms erg op elkaar lijken. Wat meer afwisseling had geen kwaad gekund.

Toch is Ashes niet saai. Het totaalplaatje maakt het een aangename luisterervaring. Af en toe komt er ook wat variatie in het desolate geluid. In het nummer Ghostways bijvoorbeeld vallen de gitaren en drumcomputer op een gegeven moment even stil om plaats te maken voor een soort ambient stukje. Dit duurt niet erg lang, zodat de valkuil van saaie, voortkabbelende intermezzo�s waar veel bands altijd maar weer intrappen, vermeden wordt. Kajicnick� �aty, het laatste nummer, valt op doordat hier het industrialaspect in een bepaalde passage wat meer wordt benadrukt. Dit soort momenten maakt dat het album niet verzandt in een aaneenschakeling van ruis en geschreeuw, wat nog wel eens het geval is bij andere bands in dit genre.

Ik ben niet een groot liefhebber van dit soort black metal. Ashes heb ik toch met plezier aangehoord. Necronoclast verdient het dat wat meer mensen zich in zijn duistere muziek verdiepen.

Tracklist:
1. Serpents
2. Looking Glass
3. Ashes
4. Ravenous
5. Ghostways
6. Veil Of Flies
7. Kajicnick� �aty