�Suicidal black metal has a new master, and its name is Necronoclast,� aldus de Moribund cult. Met deze zin introduceert het label ��n van zijn nieuwe aanwinsten; het uit Schotland afkomstige Necronoclast. Necronoclast is een eenmansband, verantwoordelijk voor twee albums, waarvan The Plague een bijzonder treurig en wanhopig klinkend werkje is geworden. De spreekwoordelijke wortels van de band, zijn verankerd in muziek als het vroege werk van Burzum en de middenperiode van Katatonia. The Plague zou volgens de Moribund cult een ware nachtmerrie voor muzikant en vooral voor de luisteraar zijn.

Met die laatste paar woorden, slaat Moribund de spijker op z�n kop; het was een nachtmerrie om dit album uit te zitten. Iets meer dat 44 minuten lang, krijg je als luisteraar een zevental muzikale stukken te verwerken, die niet bijster veel van elkaar verschillen. Zoals bij zoveel �suicidal� black metalbands, ligt de nadruk veel te veel op het cre�ren van een dramatische en wanhopige sfeer en wordt vergeten dat sfeer, hoewel erg belangrijk in black metal, niet genoeg is om een album interessant te maken. Technisch gezien lijkt alles dik in orde te zijn; Greg bespeelt zijn instrumenten vaardig en de composities zijn niet op een onaardige manier geschreven. Wat mist is, zoals gebruikelijk bij dit soort bands, afwisseling en oprechte emotie.

Instrumentaal gezien, zit er in de composities genoeg afwisseling, maar het zijn de wisselingen in toon en tempo, die hier grotendeels ontbreken. Drie kwartier lang, kabbelt The Plague voort op hetzelfde, tergend trage tempo. Enkel de mooie, melodieuze lijntjes, die je regelmatig hoort, maken het album dragelijk. Voor Greg�s zang is hetzelfde te zeggen als voor de muziek: het is eentonig. Bijna het hele album lang krijst hij op dezelfde toon, met slechts een hele enkele keer wat nodige variatie, zoals in Across The Void Of Silence, waar zijn stem even een stuk zwaarder klinkt. Wat mij hieraan nog het meest ergert, is de gespeelde emotie; de zogenaamde kwelling in zijn stem. Een goede zanger had de luisteraar, met oprechte emotie en een afwisselende stem, weten te ontroeren, maar Greg maakt een heel andere emotie in je los: moedeloosheid.

Je zou kunnen beredeneren dat Necronoclast met The Plague om deze reden een heel goed album heeft neergezet, aangezien het precies doet wat er van een �suicidal� black metalband verwacht wordt: na vijf luisterbeurten krijg ik waarschijnlijk wel zin om voor een trein te springen. Helaas voor Necronoclast redeneer ik niet zo; ik vind het een verspilling van talent.

Tracklist:
1. Degeneration
2. Faceless
3. Enter The Opacity
4. Vultures (mp3)
5. From Below
6. Necronoclast
7. Across The Void Of Silence