Necronoclasts vorige album The Plague, werd door hun label als een ware nachtmerrie omschreven. Hoewel dit destijds in een positieve context geplaatst werd, wist ik er zonder veel moeite een negatieve draai aan te geven. Saaie, eentonige en zweverige muziekstukken van het type suicidal black metal kreeg je bijna drie kwartier lang te verduren. Hoewel Greg Edwards op dat album ook best wat leuke dingen deed, was er voor het overgrote deel geen doorkomen aan.
Met zijn derde album Haven, ligt dat iets anders. Het type muziek is nog steeds hetzelfde, maar de nuances liggen net iets anders en de nummers zitten muzikaal gezien wat beter in elkaar. Haven wordt net als zijn voorgang overheerst door langzame, treurig klinkende muziek, met een diep wanhopige schreeuw. Hoewel vocaal gezien ook dit maal de oprechte emotie ontbreekt, heeft de muziek zelf op dat punt een verbetering ondergaan. Regelmatig ervaar je de muziek tijdens de snellere, melodieuze momenten, als meeslepend, in tegenstelling tot op de sterfhuisconstructie die hij onder de titel The Plague uitbracht.
Op Entombed In Silence Above en meer nummers, slaat Greg ook even een andere weg in, namelijk die van de melodieuze black. Groovy, sneller spel en veel melodie, maar altijd een ondertoon waarvan de emos spontaan hun polsen zouden doorsnijden. Over het algemeen maken deze momenten het verschil met zijn eerdere werk en wel op een hele positieve manier. Dat neemt echter niet weg dat Haven geen verbeterpunten kent, want die overdaad aan eentonigheid zit er nog steeds een beetje in. Edwards laat echter duidelijk merken dat hij in staat is zijn muziek tot iets moois te ontwikkelen en heeft hiermee dan ook een flinke sprong voorwaarts gemaakt.
Tracklist:
1. The Haven
2. That Which Crawls Among The Shadows
3. Nyctophobia
4. Entombed In Silence Above
5. Beneath The Embers Of Time
6. Deathless
7. Slashed By Shards Of Existence
I. Wounds
II. Echoes
III. Exit
.jpeg){kind=small}
