Nee, Communic klinkt inderdaad furieuzer en ruwer. Waar de vorige plaat door te lange songs wel eens dreigde in te kakken, daar is deze nieuweling veel compacter en directer. Negen songs met een gemiddelde lengte van ongeveer vijf zes minuten, iets wat voor Communic-begrippen toch relatief kort is. Het blijkt een goede zet, want The Bottom Deep is het beste album tot nu toe. De nummers zijn afwisselend, sprankelend en steken op een enkele uitzondering na bijzonder vooruitstrevend in elkaar.
Meer dan eerder bedient de band zich van kille melodielijnen die sterk in het verlengde liggen van de tweede plaat van Sanctuary (Into The Mirror Black). Hoewel de Noren over het algemeen wat voller en complexer klinken, doen de solo's en riffs vooral daar aan denken. De stem van Oddleif groeit bovendien ook per plaat, want opener Facing Tomorrow (die wel ouderwets rond de zeven minuten klokt) en het fantastische Wayward Soul klinken mede door zijn stem zeer krachtig. Ondanks de rauwere sound is de band het begrip melodie namelijk niet vergeten. Zowel qua zang als gitaarlijnen is het op en top genieten met memorabele passages die zich in je hoofd nestelen en je direct verslaafd maken.
Minpunten zijn er eigenlijk maar weinig of het moet het relatief zwakke Destroyer Of Bloodlines zijn. Onbegrijpelijk dat de band dit vrij vlakke nummer als eerste heeft vrijgegeven. Goed, de riffs zijn prima, maar het nummer ontbeert een krachtige climax en vervalt na een tijdje in herhaling. Opvallen doet dat verder niet, want The Bottom Deep is evenals het debuut een plaat die je het beste als geheel kunt ondergaan. Graaf je wat dieper dan komen wederom allerlei interessante details en soepel uitgevoerde ritmische gekte naar boven. Dat en de toch al sterke composities maken deze schijf grotendeels af.
Tracklist:
1. Facing Tomorrow
2. Denial
3. Flood River Blood
4. Voyage Of Discovery
5. In Silence With My Scars
6. My Fallen
7. Destroyer Of Bloodlines
8. Wayward Soul
9. The Bottom Deep
