Dirge staat bomvol met crusty grindcore waarbij tijdens het luisteren mijn gedachten regelmatig naar de hoogtijdagen van Discordance Axis maar ook naar de begindagen van Napalm Death dwaalden. Vooral het scala aan verschillende zangstijlen valt op, zoals dat tot nu toe eigenlijk altijd al het geval was bij Wormrot-releases, maar ook het grote gemak waarmee tussen al deze stemmen geschakeld wordt. Het beste nummer van de plaat, Stench Of Ignorance, is meteen een perfect voorbeeld hiervan. Het is mij dan ook om het even welke zanger er zingt: alles klinkt lekker smerig.
Het langste nummer op de plaat is het instrumentale slotstuk The Final Insult. En schrikt u niet, het klokt een tijd van maar liefst één minuut en negenenveertig seconden. En dat brengt me ook meteen bij het enige probleem van deze langspeler: Hij is niet lang. Slechts achttien (!!) minuten. Dat kan er bij mij niet in als volwaardige release, want dan verwacht ik toch minstens dertig minuten grindplezier.
De productie klinkt perfect, exact wat ik verwacht van een kwaliteitsband als Wormrot anno 2011. Dirge prijkt tot nu toe zonder twijfel in de top drie van mijn jaarlijstje, naast de nieuwe releases van Rotten Sound en Japanische Kampfhörspiele en het blijft lekker om te horen dat grindcore in 2011 nog zeker geen uitgeblust en achterhaald genre is. Dirge is dan ook verplichte kost voor iedere liefhebber van het betere grindwerk.
Tracklist:
1. No One Gives A Shit
2. Compulsive Disposition
3. All Go No Emo
4. Public Display Of Infection
5. Overpowered Violence
6. Semiconscious Godsize Dumbass
7. Spot A Pathetic
8. Evolved Into Nothing
9. Butt Krieg Is Showing
10. Fucking Fierce So What
11. Ferocious Bombardment
12. Principle Of Puppet Warfare
13. Deceased Occupation
14. Waste Of Time
15. Stench Of Ignorance
16. Meteor To The Face
17. Addicts Of Misery
18. You Suffer But Why Is It My Problem
19. Erased Existence
20. Back Stabber Mission Aborted
21. Destruct The Bastards
22. Plunged Into Illusions
23. Manipulation
24. A Dead Issue
25. The Final Insult