Het is het Haagse Mancuerda dat het spits af mag bijten in de grote zaal. De death/doomformatie is in 2019 opgericht en bestaat uit bassist Donny Janzen (Bloodtomb, Deathhammer), drummer Ed van Vugt, gitarist Ferry Lelieveld en zanger Deniz. Het viertal heeft vorig jaar de debuut-ep Through Skin, Muscle & Bone de wereld ingeslingerd en daarop laten de mannen old school doom/death zonder poespas horen. Lekker smerig en zompig. Hoewel de vier heren zeker in het begin niet strak spelen en geen podiumbeesten zijn, gaat de brunch metal over onsmakelijke zaken zoals necrofilie er goed in. Bovendien zijn de samples effectief ingezet. Mancuerda is een aangename openingsact van het festival en de eerste pit van de dag is een feit.

Meestal is het tijdens de eerste bands op een festival wat rustiger, maar de kleine zaal staat propvol als Organectomy, dat zonder bassist aantreedt, aan zijn set begint. Er staan zelfs bezoekers vanuit de gang te kijken. “Pull them in”, moedigt de frontman aan. De Nieuw-Zeelanders werken hard en stralen veel plezier met hun mix van slam en technisch prima verzorgde brutal death metal. Een circlepit om de paal (die het zicht van sommige bezoekers hindert) is dan ook al snel een feit. De charismatische frontman betrekt het publiek goed bij de show en de groep muzikanten heeft van alle bands in de kleine zaal het beste geluid. Organectomy maakt vrienden met een overtuigende en vermakelijke set.

Van de twaalf bands zijn er zeven verdeeld over twee packages. Napalm Death tourt met Wormrot en Primitive Man (en Biërmächt zou ook aan die tour meedoen). Suffocation tourt met Sanguisugabog, Organectomy en Enterprise Earth. Laatstgenoemde staat op het hoofdpodium zijn deathcore op het publiek af te vuren, maar een groot deel van de aanwezigen wordt er niet heel warm van. Zanger Travis Worland wil meer beweging zien, maar de respons blijft uit, tot irritatie van Worland. De Amerikanen werken van breakdown naar breakdown en tussendoor zijn er clean gezongen refreinen en technische loopjes, maar strak is het niet altijd. Ook halen bepaalde overgangen de vaart uit de songs. Nee, Enterprise Earth maakt met de studioversies toch echt meer indruk. Bovendien lijken de toeschouwers niet op een deathcoreband te wachten. Meer dan enkele fans kunnen de heren niet bekoren. Enige positieve uitzondering is Casket Of Rust, waaruit blijkt dat de mannen toch echt wel een goed nummer kunnen schrijven en uitvoeren.

Het geluid bij Aphotic staat zo slecht afgesteld dat er nauwelijks iets te distilleren is uit de brei. Constant vraag je je af: Waar sta ik naar te luisteren? De mix van atmosferische death/doom met elementen uit black metal, sludge en avant garde is op papier interessant, in de studio aardig, maar vandaag dusdanig zonder definitie dat veel festivalgangers het vroeg of laat voor gezien houden. Er blijft niets hangen dan teleurstelling.

Hoe anders is dat bij Wormrot. Het grindcoreduo, dat live van de diensten van zangeres Weish en zanger Gabriel Dubko (ex-Implore) gebruikmaakt, ramt op hoog volume de set, die in het teken staat van het album Hiss, erdoorheen en schrijft daarbij intensiteit met hoofdletter I. Wel is het jammer dat Weish er niet bij is, want de screams van Dubko mogen dan maniakaal zijn, ze zijn helaas ook wat monotoon. Qua diversiteit legt hij het dan ook af tegen de helaas vertrokken Arif. Het zijn dan ook de instrumentale passages die het sterkst zijn. Met name het drumwerk valt in positieve zin op, maar het is ook knap hoe hij samen met de gitarist een relatief vol geluid creëert. Vooral de hardcorepassages zorgen voor veel headbangers en een actieve pit. Dubko springt nog even met een salto het publiek in en croiwdsurft naar de geluidsman en weer terug naar het podium. Vermakelijk.

Net als Apothic heeft Insurrection het geluid niet mee zitten in de kleine zaal. Zelfs de aankondigingen van de goedlachse frontman van de melodeathformatie zijn soms onverstaanbaar. Jammer, want de ep die vandaag gepresenteerd wordt staat vol met smaakvol leadgitaarwerk en juist dat wil je horen. Slecht af en toe prikt dat er als een zonnetje door het hardnekkig brommende wolkendek doorheen. Het instrumentale In Terram Extorres komt nog het beste uit de verf. De Friezen staan goed te spelen, maar als het geluid zo dof is als vandaag, valt er weinig te genieten en zie je dus ook veel verloop van mensen die even komen kijken, maar vroeg of laat ook weer vertrekken.

”Our stage is your stage”, moedigt de frontman van Sanguisugabog de festivalgangers aan en sommigen laten zich dat geen twee keer zeggen. Het is dan ook heerlijk headbangen en meebewegen op de grooves van de Amerikanen, die ondanks dat ze eigenlijk helemaal niets nieuws laten horen, toch in korte tijd veel aandacht hebben gekregen. Terecht, want niet alleen het contact met het publiek is prima (frontman dirigeert de pits), ook de death metal à la Mortician, Frozen Soul, Undergang en 200 Stab Wounds wordt prima uitgevoerd. Tijdens het laatste nummers komen veel bezoekers nog even het podium op en is het feest compleet.

In de kleine zaal sieren de Friese en Braziliaanse vlag het podium. De mannen van het Friese Atmoran zijn op het laatste moment ingevlogen en spelen een old school Sepultura-set. Ook hier is het geluid helaas niet optimaal, maar de tracklist vergoedt samen met de gedrevenheid heel veel. Hier zijn echte liefhebbers aan het werk. Geen enkel bandlid op het festival staat zo intens te headbangen als bassist Wiebe van Kammen. De geijkte hits volgen elkaar op en worden met de vuist in de lucht meegeschreeuwd door meerdere bezoekers. Leuk is dat zanger Frank van der Ploeg nog even meedrumt op een pauk tijdens onder meer Roots. Atmoran is samen met Organectomy de grote winnaar op het kleine podium.

Wat het festival behalve de sfeer leuk maakt, is dat er een grote diversiteit aan bands staat te spelen. De pure death metal is het meest geliefd, maar ook de grind en de Sepultura-covers vallen in de smaak. De sludgy doom met noise-elementen van Primitive Man gaat sommigen echter te ver. De Amerikanen maken het de luisteraar ook niet makkelijk met hun apocalyptische, nihilistische en muur van uitzichtloze wanhoop. Overigens staat het trio wel goed te spelen en is het geluid goed afgesteld, waardoor de liefhebber staat te ‘genieten’. Anderen ondergaan de sonische, dissonante, met fuzz en veel distortion geladen riffs vragend. Deze excercitie is niet voor tere zieltjes.

De laatste band in de kleine zaal is Abyssal. De Engelse formatie maakt een mix van death en black metal met hier en daar doom en technische en experimentele elementen à la Ulcerate en Portal. Op papier en op de albums levert dat intrigerende momenten en een beklemmende sfeer op, maar vanwege het matige geluid in Iduna verzuipen de details in een brei waardoor de luisterervaring enorm wordt afgevlakt. De frontman, die gekleed is in een Magere Hein-kostuum, benadrukt bepaalde teksten met gebaren, maar waar hij het over heeft, is onduidelijk, omdat de grunts onverstaanbaar zijn. Wat bijblijft, is het zeer knappe drumwerk van de IJslander Ragnar Sverrisson (Helfró, ex-Beneath).

Gelukkig is het geluid in de grote zaal wél goed afgesteld. Het is een verademing na de teleurstelling in de kleine zaal. Op het hoofdpodium staan de mannen van Suffocation en zij zien een volle zaal voor zich. Velen zijn gekomen om de verrichtingen van de Amerikaanse deathmetalband te volgen. Ze worden zeker niet teleurgesteld, want het kwintet maakt vanaf het eerste moment een professionele en gemotiveerde indruk. De heren wisselen bovendien slim tussen nieuw werk en oude krakers. Van Hymns From The Apocrypha (2023) komen vier tracks aan bod. Daarvan maakt Perpetual Deception veruit de beste indruk. De andere tracks gaan wat onopmerkelijker voorbij (Dim Veil Of Obscurity, het titelnummer en Seraphim Enslavement). Klassiekers als Liege Of Inveracity (gelukkig niet als openingstrack, waarmee veel kruit zou zijn verschoten), Breeding The Spawn, Pierced From Within en Infecting The Crypts. Ricky Myers mag dan geen Frank Mullen zijn, en laatstgenoemde wordt beslist node gemist, maar brengt het er voldoende van af. Het is echter vooral genieten van het technisch verzorgde spel van het instrumentale kwartet. Uiteraard zijn het de bekende tracks die veel bijval genereren en is het feest in de pit, zeker als de frontmannen van Enterprise Earth en Sanguisugabogg het podium opkomen om mee te brullen met Myers. Voor veel festivalgangers is Suffocation het hoogtepunt.

Maar we hebben ook nog Napalm Death als afsluiter. Dit keer helaas zonder bassist Shane Embury, maar met Shane Clarkson, die al vaker is ingevallen. Barney Greenway moest vorig jaar nog optredens in een rolstoel voltooien, maar beweegt inmiddels weer op karakteristieke wijze over het podium en spreekt, nadat hij vrijwel na elk nummer gedronken heeft het publiek toe over zijn afkeer van Geert Wilders, over het belang om je af te vragen waar haat vandaag komt, over waarom we alle vluchtelingen zouden moeten verwelkomen en zijn afgrijzen over nazi’s. Vandaar ook dat Nazi Punks Fuck Off (Dead Kennedys-cover) aan bod komt. Zo zijn er nog wel meer klassiekers, waarvan Suffer The Children, Instinct Of Survival en Scum favorieten zijn en ook het één seconden durende You Suffer op gejuich kan rekenen. Ook het latere werk komt aan bod, waaruit blijkt dat Barney absoluut niet zuiver kan zingen (Contagion), maar dat wel goed wordt gespeeld. Zo komt bijvoorbeeld Backlash Just Because uitstekend tot zijn recht in deze setting. Het blijkt dat de experimentele en industriële tracks wat minder in de smaak vallen, maar vanwege het voor Napalm Death-begrippen goed afgestelde geluid valt er weinig te mopperen. Goed, superstrak is het niet, maar het is nog maar het begin van de tour en grind hoeft niet per definitie strak te zijn. Het is lekker raggen en beuken en iedereen in de pit vindt het prima. Napalm Death sluit een geslaagd Drachten Deathfest af, waarop het de hele dag gezellig en gemoedelijk was.

Dank aan Jan-Willem Vijfvinkel voor de foto's.