Going Out In Style mag dan wel een conceptalbum zijn, het muziekconcept is in ieder geval geen steek veranderd. De doedelzakken, fluiten, mandolines en banjos zijn weer allemaal uit de kast gehaald. En die Keltische folkinvloeden gaan gewoon weer gepaard met aanstekelijke punkrock. Het enige grote verschil met voorganger The Meanest Of Times, en ook met de vorige platen, is dat dit album over de gehele lengte een stuk tammer is geworden. Een aanzienlijk deel van de nummers zijn rustiger dan wat wij gewend zijn van de band. Tracks als Cruel, Memorial Day, Broken Hymns en 1953 zijn zeker niet slecht, maar missen wel hun impact.
Toch staat er gewoon ook weer een aantal echte knallers op deze plaat die uit volle borst meegebruld kunnen worden. Opener Hang Em High en de titeltrack hebben weer de catchy refreinen die we gewend zijn van de Dropkick Murphys en Deeds Not Words ontpopt zich tot de beste track van het album, waar alle typerende elementen van de band samensmelten tot n krachtig geheel. Ook de bewerking van het stokoude Peg O My Heart uit 1913 is het vermelden waard,vooral omdat Bruce Springsteen daar een gastbijdrage levert. Over working class heroes gesproken.
Desondanks is Going Out In Style een van de mindere albums geworden in de discografie van de Dropkick Murphys. Het mist toch net iets te veel pit en brutaliteit. Maar dat het een van de mindere platen is, betekent niet automatisch dat het een slechte plaat is geworden. Er valt namelijk wel gewoon genoeg te genieten en er zijn voldoende momenten waar je zou willen dat je met een pint Guinness de nummers aan het meeschreeuwen bent.
Tracklist:
1. Hang Em High
2. Going Out In Style
3. The Hardest Mile
4. Cruel
5. Memorial Day
6. Climbing A Chair To Bed
7. Broken Hymns
8. Deeds Not Words
9. Take Em Down
10. Sunday Hardcore Matinee
11. 1953
12. Peg O My Heart
13. The Irish Rover
