Vrijdag:

Het Utrechtse Tusky weet als geen ander hoe je een feestje moet bouwen. De punkrockers zijn heer en meester in het verspreiden van vreugde en chaos tijdens hun concerten en ook vandaag krijgt de band het publiek voldoende in beweging. Al lijkt het wel of de heren daarvoor iets meer moeite moeten doen dan gebruikelijk. Het mag ook wel gezegd worden, de groep heeft wel eens een strakkere show neergezet en helaas is het geluid ook niet al te best. Ook de toeschouwers lijken nog even wakker geschud moeten te worden. Gelukkig weet vocalist Vladimir Stevic daar wel raad mee en duikt hij het publiek in om de toeschouwers touwtje te laten springen over zijn microfoonkabel. Naarmate het optreden vordert wordt het ook steeds meer een wildere boel en komt de band ook beter in vorm. Het publiek reageert hier zichtbaar enthousiast op. Als dan het heerlijke Jawbreaker voorbijkomt, is het dan ook een groot feest in de tent. Precies zoals een optreden van Tusky hoort te zijn.

Waar Babymetal een grote, gevestigde naam in Europa is, krijgt deze tegenwoordig concurrentie van het eveneens uit Japan afkomstige Hanabie. Ook hier staan ogenschijnlijk schattige jonge dames op het podium en ook hier is het schijn die bedriegt. Het grote verschil tussen Hanabie en Babymetal is echter dat eerstgenoemde vocaal zwaar van leer trekt en er diepe grunts uit de kleine keeltjes komen. Net als vorig jaar, toen Hanabie op Dynamo Metal Fest speelde, is er ditmaal veel bekijks. De groep hoeft vervolgens weinig moeite te doen om de tent voorin te veranderen in een kolkende massa. Het optreden is uiterst vermakelijk en de sympathieke dames laten horen dat ze talentvol zijn. Instrumentaal weet het kwartet te overtuigen tussen alle strak geregisseerde danspasjes door en ook vocaal is het goed. Het is daarnaast vermakelijk om vocaliste Yukina Engels te horen praten tussen de nummers door en dan probeert ze het vervolgens ook nog in het Nederlands. Hanabie is niet de enige band vandaag die het druk heeft met het uitspreken van Nederlandse etenswaren als pannenkoeken en stroopwafels, maar wel de enige die vervolgens zingt over zoete lekkernijen. We Love Sweets krijgt de grootste respons en klinkt net zo zoet als het onderwerp waarover gezongen wordt. Af en toe lijken geluidsproblemen een klein beetje roet in deze sweets te gooien, maar dat mag de pret niet drukken en de Japanse meiden kunnen voor een tweede keer terugkijken op een geslaagd optreden in Nederland.

Het Schotse Bleed From Within doet het ook meteen van het begin af aan goed. De metalcore (die af en toe flink aan Parkway Drive doet denken) klinkt furieus en overdonderend. Het is de laatste show van de tour, maar de bandleden maken geenszins een uitgebluste indruk. Vooral vocalist Scott Kennedy zit vol goedgemutste energie en betrekt iedereen bij het optreden. Ook vocaal is hij sterk, maar het zijn ook de heftige drums en lekkere gitaarriffs die er mede voor zorgen dat het publiek voorin constant een heftige pit creëert. Het is genieten van Levitate en de Schotten krijgen terecht veel bijval van het publiek, maar ook Killing Time, Into Nothing en het recent uitgebrachte Hands Of Sin weten te overtuigen. Bleed From Within hoort zeker tot de hoogtepunten van de dag.

De uit California afkomstige hardcore-punkband Scowl behoort niet tot de meest technische bands, maar maakt dit gebrek goed aan intensiteit. Het is zangeres Kat Moss die als blikvanger geldt. Haar podiumpresentatie is even onvoorspelbaar als haar zang en kan alle kanten op gaan. Soms een beetje poppy en op andere momenten wild en hysterisch. Er zit dan ook veel variatie in de muziek. Opening Night neigt meer naar punkrock, terwijl Shot Down duidelijke hardcore-invloeden heeft. Qua zang imponeert Moss meer met haar cleane vocalen, maar ze weet desondanks met haar rauwe, ongepolijste uithalen meer indruk achter te laten en hiermee zorgt ze ervoor dat de band gevaarlijk klinkt. De organisatie heeft in ieder geval de juiste keuze gemaakt om Scowl in de Buzzard-tent neer te zetten. Doordat iedereen op het podium mag komen, is er een non stop stroom aan stage-divers en is het een heerlijk chaotisch feest. Helaas begint Scowl later dan gepland en is hierdoor de set iets ingekort. Dat is jammer, want de uitpuilende tent is nog lang niet klaar met dit vijftal.

Met het geweldige Unison Life (2022) lijkt het erop dat het Belgische Brutus voorgoed is doorgebroken. De groep ziet zijn optredens uitverkopen en ook op festivals is deze inmiddels een graag geziene gast. Eerder deze maand wist het trio al indruk te maken op Into The Grave en vandaag mag de band opdraven voor een volgepakte Eagle-tent. Muzikaal is Brutus vandaag een beetje de vreemde eend in de bijt tussen alle metalcore- en punkbands. Desalniettemin biedt het optreden een welkome afwisseling. Er wordt afgetrapt met het geweldige War en meteen laat het trio horen wat het drietal in huis heeft. Het straffe basgeluid van Peter Mulders en het mooie gitaarwerk van Stijn Vanhoegaerden valt op, al is het drumster en vocalist Stefanie Mannaerts die de spotlights opeist. Met haar drumstel is ze pontificaal op de voorgrond geplaatst en maakt ze indruk met zowel haar opzwepende spel als haar fantastische zang. Of het nu intrinsiek en emotioneel is, of hard en kwaad. Ze weet het met de juiste overtuigingskracht te brengen.

Het is jammer dat Brutus iets te veel leunt op de wat langzamere en opbouwende songs. Dit haalt het tempo net te veel uit het optreden en hierbij zie je duidelijk het verschil in het publiek. Mensen die bekend zijn met de muziek blijven geboeid kijken, terwijl de toeschouwer die minder bekend is met het trio zijn aandacht verliest. Gelukkig zijn er van die geniale omslagpunten als Miles Away, met ijzingwekkende gitaarriffs en intense uithalen of lekkere opzwepende nummers als Dust en Liar die de luisteraar weer bij de les trekt. Zo laat Brutus weer een prima visitekaartje achter.

Met Discovering the Waterfront wist het emo-gerichte Silverstein in 2005 indruk te maken. Vooral in de Verenigde Staten kon de band op flink veel airplay rekenen, terwijl de groep hier in Nederland nooit echt is opgepikt. Desondanks staat de tent waar de mannen vandaag in mogen spelen afgeladen vol en krijgt de band veel bijval tijdens zijn optreden. Het is dan ook een win-winsituatie als de groep de cover One Step Closer van Linkin Park speelt. Misschien een beetje te gemakkelijk scoren en je kunt je afvragen of je een cover moet spelen als je al zo weinig speeltijd hebt, maar je weet in ieder geval zeker dat de kelen van de toeschouwers voluit open gaan. Los daarvan klinken My Heroine en Bad Habits ook heel sterk, al klinkt Silverstein pas op zijn overtuigendst wanneer de band afsluiter en zijn grote hit Smile In Your Sleep speelt. Prima optreden, waar niet veel over op te merken valt.

Het is opvallend, maar voor de uit Canada afkomstige metalcore/hardcore-band Counterparts trekt het publiek niet massaal de Vulture-tent in. Het kan liggen aan de band, want het optreden wil ook niet echt vlammen en het publiek reageert voor de Jera-standaard ook vrij tam. Counterparts doet echter wel wat het moet doen, maar het kwartje valt niet helemaal en de wisselwerking met het publiek blijft grotendeels uit. Dat is jammer want muzikaal klinkt de groep prima. Het geluid is goed afgesteld en met Choke en het sterke What Mirrors Reflect komt Counterparts prima voor de dag. Vooral laatstgenoemde maakt indruk met zijn harde breakdown. Daarna blijft het toch veel van hetzelfde en dat zorgt ervoor dat de band bij zijn fanbase de aandacht erbij houdt, maar dat nieuwsgierige mensen die even komen aanwaaien, ook zo weer aftaaien. Counterparts weet dan helaas ook niet echt een indruk achter te laten.

De trofee voor meest energieke frontman van de dag is met vlag en wimpel voor Mike Muir. Het is dan ook altijd fijn als de eenenzestig-jarige frontman met zijn legendarische Suicidal Tendencies langskomt. Helaas niet met nieuw materiaal (al zit dat er vermoedelijk wel aan te komen), maar wel met een interessante line-up dit keer. Zeker de drummerswissel heeft goed uitgepakt voor de crossover-act. Waar The Offspring Brandon Pertzborn wegkaapte in 2023, nam Greyson Nekrutman zijn plaats in. Toen Slipknot echter eerder dit jaar Eloy Casagrande overnam van Sepultura, kwam bij die formatie weer een vacature vrij en die werd weer ingevuld door Nekrutman. Uiteindelijk werd zijn plaats weer ingevuld door de gedumpte drummer van Slipknot Jay Weinberg en zo is de line-up weer compleet. Snap je het nog? Daarnaast is het ook goed om te zien dat Tye Trujillo (zoon van Metallica- en ex-Suicidal Tendencies-bassist Robert Trujillo) nog steeds speelt bij de formatie.

Op het podium is het echter als vanouds. Een zichtbaar ouder geworden Mike Muir rent rond en doet nog steeds zijn gekke dansjes. Vocaal is het echter mager, maar dat maakt hij goed met zijn inzet. Veel van de grote hits komen voorbij, alleen blijft How Will I Laugh Tomorrow (ondanks dat deze wel op de setlist staat) helaas achterwege. Het is naast de capriolen van de frontman ook genieten van gitarist Ben Weinman. Hij staat wild en energiek te spelen en gaat tijdens War Inside My Head het publiek in om daar op handen te worden gedragen en gitaar te spelen. Plegde Your Allegiance is een heerlijke afsluiter en Muir nodigt iedereen uit op het podium om mee te dansen. Muzikaal behoort Suicidal Tendencies niet tot het hoogtepunt van de dag en dat komt vooral omdat de epische zanger vocaal inmiddels echt veel te veel tekort komt. Qua vermaak is de show absoluut een hoogtepunt. Muir heeft geweldige (en welllicht wel te overgekwalificeerde) muzikanten om zich heen verzameld en het is te hopen dat hij met deze bezetting de studio induikt. Het zou mooi zijn als de band ook op plaat nog één keer goed weet te vlammen. 

Als er één band is die je in de gaten moet houden als toekomstige headliner, dan is dat Ice Nine Kills. De metalcore-formatie onder leiding van de charismatische zanger Spencer Charnas doet de laatste jaren enorm goede zaken. Net als Murderdolls in het verleden, zingt Ice Nine Kills over horrorfilms, alleen is het verschil hierbij dat de band visueel flink meer uitpakt. De videoclips zijn imponerend en zitten vol met referenties en ook op het podium is het een theatraal gebeuren. Zeker voor de liefhebbers van de klassieke horrorfilms valt er veel te genieten. Zo wordt er tijdens Hip To Be Scared een legendarische moordscene uit American Psycho nagespeeld, wordt de ontsnapping van Hannibal Lecter uit The Silence Of The Lambs nagebootst en dansen de bezetenen uit Evil Dead op het podium tijdens Ex-Mortis, alvorens ze het aan de stok krijgen met de welbekende kettingzaag. Muzikaal is Ice Nine Kills ook niet verkeerd, al komen niet alle vocalen van Charnas uit zijn strot, maar soms ook van backintrack. De gehele dag zie je overal al mensen met een shirt van Ice Nine Kills lopen en de tent puilt dan ook uit. Niemand had het dan ook erg gevonden als de groep meer speeltijd had en hoger op de affiche zou staan. Iets wat ongetwijfeld de volgende keer als Ice Nine Kills het festival aandoet wel zal gebeuren.

Sum 41 is ook zo'n band die gerust het festival vandaag had kunnen headlinen. De legendarische punkrockers houden er helaas mee op en tijdens hun afscheidstournee doet de band ook Jera On Air aan. Eerder dit jaar bracht de groep nog het dubbelalbum Heaven :x: Hell uit en ondanks dat de muziek allang niet meer kan tippen aan de begindagen, staan hier toch ook een aantal leuke tracks op. Vandaag komt er op hitsingle Landmines na, niks van deze nieuwe plaat voorbij en richt Sum 41 zich op zijn grootste hits. Dat is geen probleem, want het blijkt dat iedereen in de tent alle nummers kent. Het wordt één groot meezing- en springfeest en het is genieten van de nostalgische tracks. In To Deep, Fat Lip en Still Waiting ontketenen een waar volksfeest, terwijl Sum 41 ook zwaarder materiaal als het sterke We're All To Blame niet overslaat. De cover van Queen We Will Rock You had echter best achterwege mogen blijven, al is het natuurlijk een makkelijk nummer om het publiek nog uitbundiger te krijgen. Als je kijkt naar de energie en het plezier wat de bandleden nog op het podium lijken te hebben, is het zonde dat de formatie ermee gaat stoppen. Ga er ook maar gerust van uit dat met de tijd een reünie er echt wel aankomt.

In de tijd dat Sum 41 zijn hoogtijdagen vierde, wist ook Simple Plan door te breken. Iedereen die een beetje van poppunk houdt kent dan uiteraard ook tracks als I'm Just A Kid, Shut Up of Welcome To My LIfe wel. De jolige popnummers krijgen vandaag dan ook veel bijval en Simple Plan doet goed zijn best om een energieke show neer te zetten, maar het valt wel op hoe magertjes de muziek is. Drummer Chuck Comeau weet dan de tracks nog wel iets pittiger te maken dan op plaat, maar het is wel heel mierzoet allemaal. Het optreden is dan ook lang niet aan iedereen besteed. Het is echter vocalist Pierre Bouvier die het optreden nog enigszins vermakelijk maakt met zijn opgewekte praatjes. Daarnaast zijn er veel showelementen als veel strandballen die het publiek ingegooid worden tijdens Summer Paradise of allemaal Scooby Doo's die het podium komen oplopen tijdens What's New Scooby Doo. Ook waagt de groep zich aan een medley van Smash Mouth, Avril Lavigne en The Killers. Hoe makkelijk scoren het ook is, het werkt wel en de gehele tent zingt mee met nummers als All Star, Sk8erboy en Mrs Brightside. Uiteindelijk is het de grote hit I'm Just A Kid die voor het grootste feest zorgt. Opmerkelijk is nog dat drummer Chuck Comeau de vocalen overneemt en het publiek inspringt om daar te zingen, terwijl zanger Pierre Bouvier de drumstokjes overneemt en plaatsneemt achter het drumstel. Ondanks dat het muzikaal dan wel erg mager en misschien ook te popachtig is voor een festival als Jera On Air, weet de band met zijn show toch nog de aandacht van velen op zich te vestigen. Gezien het aantal fans in de Vulture-tent hebben ze dan ook ongetwijfeld veel mensen blij gemaakt.

De folkrockers van Dropkick Murphys hebben de eer om vandaag te mogen afsluiten. Desondanks blijkt wel dat de mannen uit Massachusetts niet tot de meest populaire act van de dag behoren. Die eer lijkt toch echt weggelegd te zijn voor Sum 41 en Ice Nine Kills. Gelukkig weerhoudt het de mannen er niet van om er een leuk feest van te maken. Met The Boys Are Back heeft Dropkick Murphys de ideale openingstrack en de toeschouwers zingen de teksten luidkeels mee, terwijl de bandleden één voor één het podium opkomen. De band houdt vervolgens het tempo er lekker in met het recentere Smash Shit Up en Good As Gold. Het is te merken dat deze nummers iets minder populair zijn en zeker als klassiekers Johnny, I Hardly Knew Ya, The Worker Song en The State Of Massachusetts voorbijkomen is dat verschil duidelijk merkbaar. Al valt het meezinggehalte nog mee in vergelijking met het prachtige Rose Tattoo of de anthem I'm Shipping Up To Boston. Waar de Murphys een eigen intro-song hebben, sluiten ze ook af met hun eigen afscheidsnummer Until The Next Time. Het is opvallend dat wanneer dat moment aanbreekt al veel mensen de tent hebben verlaten, want de band speelde vandaag een heerlijke, energieke set. Prima afsluiter van de dag!