Zaterdag:

Het Eindhovense Another Now opent op de zaterdag de grote Vulture-stage. Het vijftal heeft net een maand geleden zijn tweede album Hex uitgebracht. De band laat een mix van metalcore en alternatieve/nu metal horen. Er is veel variatie qua zang. De metalcore-growls worden regelmatig afgewisseld door cleane zang. Naast zanger Stef Rikken nemen ook bassist Rik Bosmans en gitarist Miquell Kleuters vocalen voor hun rekening. Another Now laat een herkenbaar metalcore-geluid horen, met de gebruikelijke breakdowns. Af en toe maakt de groep wat rustige uitstapjes richting ambient-/electro-vaarwateren. Qua songwriting is er nog wel wat te verbeteren. Het is af en toe wat voorspelbaar en de band ontbreekt het nog aan een eigen geluid. Dit mag de pret niet drukken. De band staat vol enthousiasme te spelen en de reactie van het publiek is goed.

Uiteraard kun je niet elke band een uur laten spelen op een festival, maar voor Brand Of Sacrifice is het toch wel spijtig dat er maar een half uur speeltijd geprogrammeerd staat. Brand Of Sacrifice, uit Toronto (Canada), is één van de leukere deathcorebands van de laatste jaren. Een half uur lang vuurt de band zijn technische staccato riffs, breakdowns en duizelingwekkende drumwerk de tent in. Het enorme lage basgeluid is een indrukwekkende factor, maar de composities die de Canadezen laten horen, zitten ook gewoon goed in elkaar. Een hoogtepunt in de kort maar krachtige setlist is Lifeblood, waarin de charismatische frontman Kyle Anderson nog een wall-of-death organiseert. Net op het moment dat Brand Of Sacrifice echt op stoom komt, zit het optreden er helaas alweer op.

Gauw op weg naar de Buzzard-tent waar Guilt Trip drie kwartier mag optreden. De tent is stampvol en vanaf het eerste moment is het een grote brok energie. Het publiek gaat op in de pakkende mix van hardcore en groove metal. Er wordt volop gemosht en gestavedived. Vanaf de verhoging die voor het podium staat, wordt er fanatiek getwo-stepped en het publiek in gesprongen. De band uit Manchester bracht vorig jaar zijn derde album Severance uit. Waar het op plaat nog niet helemaal goed overkomt, zetten de Engelsen live de boel helemaal op zijn kop en is het genieten van de chaos in de pit. Guilt Trip heeft ongetwijfeld wat zieltjes gewonnen met dit memorabele optreden.

Wie de muziek van Harms Way niet kent, kent de band misschien wel van de ‘Harms Way running man-meme’. In deze korte video-meme van een optreden van Harms Way is onder andere de gespierde frontman te zien, terwijl hij op het podium aan het slamdancen is. In de meme-versies zijn er andere geluidfragmenten onder gezet, waaronder de jolige nineties-hit Cotten Eye Joe van Rednex. In de Buzzard-tent is het vanaf het begin een lekkere chaos. Het publiek gaat los op de opzwepende, groovende metalcore/powerviolence. Waar Harms Way moeite heeft de energieke songs op plaat over te brengen, komt het songmateriaal live beter uit de verf. Net als bij Guilt Trip is er veel chemie tussen de bandleden en het publiek. Toch heeft het optreden van Harms Way te maken met matig geluid. Ook zijn er problemen met één van de gitaren. Het is dan ook geen vlekkeloos optreden. Uiteindelijk maakt de Sepultura-cover Propaganda nog het meeste los bij het publiek.

In de Eagle-tent is het vervolgens tijd voor de hardcore-veteranen Biohazard De band is al een tijd aan het touren met de originele line-up. En dat gaat de mannen goed af, want ondanks dat ze aardig op leeftijd zijn, staan ze gewoon prima te spelen. De setlist bestaat louter uit klassiekers. Urban Discipline, Tales From The Hard Side, Wrong Side Of The Tracks, noem ze maar op. De bandleden zijn in opperbeste stemming en er is een flinke pit. Gitarist Billy Graziadei geeft aan dat Nederland voor de band een tweede thuis is. Om te bewijzen dat hij de mensen in de tent vertrouwt, gooit hij zijn persoonlijke telefoon het publiek in, die vervolgens doorgegeven wordt naar voren en weer bij de zanger/gitarist terugkomt. Frontman Evan Seinfeld vraagt nog steun voor de Go Fund Me-campagne voor Sick Of It All-zanger Lou Koller, bij wie onlangs kanker gediagnostiseerd werd. De set wordt afgesloten met een prima versie van Hold My Own. Ondanks dat de nostalgie-factor hier ook meespeelt, is het duidelijk dat Biohazard anno 2024 nog een uitstekend optreden kan neerzetten.

The Black Dahlia Murder is bezig aan een nieuw hoofdstuk. In 2022 overleed zanger Trevor Strnad en was het maar de vraag of de band nog zou doorgaan. Inmiddels heeft gitarist Brian Eschbach de vocalen overgenomen en is gitarist Ryan Knight weer terug. Eschman heeft een prima strot, maar vandaag oogt hij als frontman nog wat onwennig. Bij vlagen houdt hij zijn microfoon weg van zijn mond, waardoor de vocalen niet helemaal goed te horen zijn. Buiten dat staat The Black Dahlia Murder vanmiddag uitermate strak te spelen. De nummers volgen elkaar in rap tempo op. Eschman gooit er wat grapjes tussendoor. Wanneer de stortregen naar beneden komt en in verband met het onweer de festivalbezoekers wordt aangeraden om in één van de tenten te gaan staan, grapt hij dat de band er ineens wel heel veel fans bij heeft gekregen. De Amerikanen brengen in september Servitude uit, het eerste album sinds de dood van Strnad. Van deze plaat wordt Aftermath gespeeld, een razendsnel nummer dat prima past bij het overige, uptempo melodeath-songmateriaal. Mooi om te zien dat The Black Dahlia Murder ondanks de zware tegenslag de rug weer gerecht heeft.

Vorig jaar werd frontman CJ McMahon van Thy Art Is Murder uit de band gezet vanwege anti-trans-opmerkingen. Tyler Miller van Aversions Crown heeft McMahon inmiddels vervangen. Even wennen dus voor de fans vandaag op Jera. Miller blijkt echter een uitstekende lage grunt te hebben en doet er vandaag op het podium alles aan om het publiek voor zich te winnen. Dat lukt aardig, want de aanwezigen gaan flink uit hun dak op de technische deathcore-composities. Er ontstaat dan ook een flinke circle pit en later een wall of death. Thy Art Is Murder staat strak en geroutineerd te spelen. Toch komt het allemaal iets te plichtmatig over. Zonder meer een goed optreden, maar het wordt helaas nergens echt memorabel.

Terwijl de regen met bakken uit de lucht komt, is het tijd om te gaan kijken bij ††† (Crosses), de band van Deftones-zanger Chino Moreno. Samen met Shaun Lopez (gitaar, keyboards, drummachine) speelt Moreno pakkende electro/synth-pop. Muzikaal wijkt het flink af van de andere bands, maar het publiek blijkt de door dreunende beats gedomineerde dromerige liedjes goed te waarderen. En terecht, want ook ††† (Crosses) klinkt live stukken interessanter dan op plaat.

Hoewel ik eigenlijk het optreden van ††† (Crosses) in zijn geheel wil zien, ga ik toch maar even kijken in de Buzzard-tent, waar Thursday al begonnen is aan zijn set. Deze post-hardcoreband met emo-elementen is na twee break-ups in 2020 weer bij elkaar gekomen. De liedjes die de band uit New Jersey speelt, zijn emotioneel beladen, maar hebben ook venijnige randjes. Er wordt dan ook zowel hartstochtelijk meegezongen met de cleane vocalen als gestagedived en gecrowdsurft. Hoogtepunt in de set is het epische Understanding In A Car Crash.

Het blijft soms lastig keuzes maken op festivals. Gaan we kijken naar Bane of naar Alpha Wolf? Uiteindelijk toch maar voor laatstgenoemde gekozen, want deze Australiërs hebben eerder dit jaar een erg leuk derde album uitgebracht. Alpha Wolf speelt een mix van metalcore, nu metal en groove metal. Op papier klinkt dit niet echt aantrekkelijk, maar niets is minder waar. De nummers klinken op plaat al best spontaan en energiek; live klinken ze nog veel leuker. Alpha Wolf zet direct de tent compleet op zijn kop met nummers als Bring Back The Noise en Double Edge Demise. Vooraan wordt er bijna continu vanaf de verhoging voor het podium gestagedived. De bandleden genieten zichtbaar van het actieve publiek en tijdens afsluiter Akudama nodigt gitarist Sabian Lynch het publiek uit om op het podium te komen. Daar wordt massaal gehoor aan gegeven. Binnen no-time staat het podium helemaal vol en worden Lynch en zanger Lochie Keogh opgetild en spelen ze het laatste stuk crowdsurfend uit. Zelfs de grootste metalcore/nu metal-hater moet bij het zien van dit optreden toegeven dat Alpha Wolf live veel leuks te bieden heeft. Misschien wel het leukste optreden van de zaterdag.