Vooraf was er wat angst dat Wldrock letterlijk in het water zou vallen, maar de regen bleef op de dag zelf gelukkig uit. De modder die er lag kwam van de hoosbuien van de dag ervoor, maar afgezien van de kleine tent (ook wel Lytse Pier genoemd) kon je op de meeste plekken nog wel redelijk lopen.
We waren iets te laat binnen, waardoor festivalopener Dead Horse Running gemist werd. Het Belgische Aborted mocht daarna de optredens op het grote tent podium aftrappen en ramde hun brute mix van death/grind met inmiddels enkele metalcore invloeden zonder genade het publiek in. De band speelt met een voor mij helemaal nieuwe line-up, maar de strakheid heeft daar niet onder te lijden. Op de plek waar ik stond was alleen het geluid helaas niet optimaal en midden in de set viel de PA ook nog even uit. Desalniettemin zette Aborted een goed optreden neer, waar zowel ouder werk van onder andere Goremageddon langskwam, maar ook de nieuwe cd Slaughter And Appartus kwam in ruime aan bod. Het publiek reageerde positief en Aborted kon terugkijken op een geslaagd optreden. (Jan)
Ze zien er uit als knapen, maar op het podium zijn het echte mannen. Ik heb het over One Bullet Left, de "jongste metalband van Nederland." Ondanks de jonge leeftijd staan ze wel hun mannetje op het podium, al laten ze soms een steekje vallen. Ach, dat is ze vergeven, want het is een aardig optreden wat de mannen neerzetten. Het geluid wat ze voortbrengen is hard en de nummers zijn best te pruimen. Alleen kun je je afvragen hoelang het duurt voordat de leeftijd-gimmick is uitgewerkt, en ze gewoon "het zoveelste thrash/death bandje" zullen zijn. (Tonnie)
's Middags was er op het mainstage ook ruimte ingepland voor de Finse 'episch heidense metal'-band Moonsorrow. Op klaarlichte dag op een mainstage deze atmosferische muziek ten gehore brengen is niet helemaal de juiste setting voor wat deze mannen produceren. Het klonk goed, maar of het echt de perfecte muziek is voor die plaats en tijd... Ze zouden beter tot hun recht zijn gekomen op een ander vooral duisterder tijdstip in een tent. (Walter)
'We are Marduk from Sweden', zo begroette de zanger van Gorerotted het deels verbaasde publiek. De oorzaak was dat Marduk en Gorerotted van speeltijd en podium hadden gewisseld. Het Engelse Gorerotted is inmiddels gekrompen tot een kwartet, door het wegvallen van gitarist Matthew 'Robin Pants' Hoban. Dit zorgt helaas voor enkele gaten in het geluid en wat minder chaos op het podium. Toch weten deze engelse death/grind hooligans er een mooi feestje van te maken, maar wat wil je ook als de band met hun 'klassieker' Fuck Your Arse With Broken Glass opent, verder komen nog juweeltjes als Gagged, Shagged, Bodybagged en Only Tools and Corpses langs. Het was allemaal weer zeer vermakelijk. Maar hopelijk speelt de band binnenkort weer met een extra gitarist erbij. (Jan)
De Poolse oorlogsmachine Vader die op elke plek speelt waar een stopcontact is, deed dit jaar ook Wldrock aan. Met ongelooflijke precisie en strakheid bombarderen de heren om zanger/gitarist Peter het publiek met nummers als Black To The Blind en Helleluyah!!! (God Is Dead). Hoewel het allemaal goed aanslaat en er genoeg applaus geoogst wordt, moet gezegd worden dat de algemen publieksreactie enigszins mat was. Bij het nummer Carnal kwam nog een mij totaal onbekende gastzanger het podium en met het allesneerwalsende Wings werd een toch zeker geslaagd optreden passend afgesloten. (Jan)
Autumn heeft een nieuw album, en waar beter dat te introduceren dan op de eigen Friese bodem. Oud werk werd afgewisseld met het meer pop-achtige nieuwere werk van de band, hoewel het nog altijd herkenbaar is als Autumn. Zangeres Nienke hield er wat Britney Spears-achtige dansjes op na die misschien niet helemaal op hun plaats waren op deze vochtige zaterdagmiddag. Jammer was het ontzettend schelle geluid dat tijdens het optreden maar niet beter leek te worden. (Walter)
Binnenkort moet het nieuwe album van Obituary uitkomen, Xecutioner's Return, en op Wldrock konden we alvast even opwarmen. John Tardy en z'n mannen hadden er duidelijk zin in op deze zevende juli. Hard en bruut, zoals Obituary moet zijn. Men concentreert zich voornamelijk op de klassiekers, en dus mogen nummers als Slowly We Rot, Find The Arise, Cause Of Death en Chopped In Half niet ontbreken. Samen met Testament was Obituary toch wel een van de hoogtepunten van de dag, mede omdat men gitarist Ralph Santolla heeft meegenomen als vervanger voor Allen West (die zit namelijk in de bak). (Tonnie)
Direct na Obituary start in de grote tent Celtic Frost, wat helaas samen valt met Marduk, en daarom blijft het alleen bij foto's van deze Zwitsers.
Door omstandigheden speelden Marduk en Celtic Frost tegelijk. Helaas moest ik daardoor Celtic Frost laten schieten, maar al gauw bleek dat ik de goede keus had gemaakt door naar Marduk te gaan kijken. Na een kleine vertraging kwamen de heren op en openenden met The Levelling Dust van het recente album Rom 5:12, meteen daarna kwam met Beyond The Grace Of God een klassieker langs, waarna met Baptism By Fire meteen de tent compleet in de as werd gelegd. Hier bewees Lars, de nieuwe drummer, ook meteen zijn kunnen. Die kerel knuppelt wellicht nog bruter op zijn drumstel in dan zijn toch al niet onverdienstelijke voorganger. Verder kwamen nummers als Still Fucking Dead, The Hangman Of Prague langs en moest de band na With Satan And Victorious Weapons alweer het podium verlaten omdat de tijd al om was. Marduk had in korte tijd de tent in een paar hoopjes smeulende as veranderd, enige minpuntjes waren de vrij korte speeltijd en de relatief lange pauzes tussen de nummers. (Jan)
W.A.S.P. zou eigenlijk naar Wldrock komen, maar enkele dagen van te voren moest de band afzeggen. Op het Duitse Rock Harz vielen de Duitse thrashers van Destruction al in voor W.A.S.P, en ook in Friesland wilden Schmier en z'n mannen dat graag doen. Tot tevredenheid van het publiek. Deze Duitse thrashmachine liet eerder dit jaar van zich horen door oude nummers in een nieuw jasje uit te brengen, en ook op Wldrock kwamen wat gouwe ouwe aan bod. Mad Butcher mag natuurlijk niet ontbreken, maar ook de recentere opvolger The Butcher Is Back kwam voorbij. Jammergenoeg deed het volle zonlicht wat afbreuk aan het optreden, want een band als Destruction komt beter in een rokerige zaal tot z'n recht. (Tonnie)
Het Amerikaanse hardcore gezelschap Terror staat altijd garant voor een lekkere teringzooi, zo ook op Wldrock. De band spoort het publiek steeds weer aan tot pits en stagediven (wat erin resulteert dat het opeens volstaat met security voor het podium). De band vuurt krakers als On With The Underdogs en Always The Hard Way het publiek in, dat inmiddels compleet wegzakkend in de modder compleet losgaat. (Jan)
In tegenstelling tot vorige jaren speelden er nu meestal twee bands tegelijk. Daardoor moet je soms keuzes maken. Meshuggah stond tegenover Terror geprogrammeerd. Aangezien ik Terror onlangs nog gezien had, besloot ik om Meshuggah een kans te geven. In het verleden kon de band me live niet echt boeien, en ook nu haalde het het bij lange na niet van wat ze op plaat presteren. Er mist een deel van de sfeer, en de complexiteit komt helaas bij dit optreden niet echt tot z'n recht. (Tonnie)
Het Amerikaanse thrash commando Testament was duidelijk n van de hoogtepunten van Wldrock 2007. De heren rondom Chuck Billy hadden er veel zin in en de setlist was om je vingers bij af te likken: The Preacher, Trial By Fire, D.N.R., Into The Pit en mijn persoonelijkte hoogtepunt The Legacy kwamen voorbij. Gitarist Alex Skolnick schitterde weer als een jonge god en zijn solo's waren gewoonweg niet van deze planeet. Achter de drumkit zat met Nick Barker (ex-Cradle Of Filth/Dimmu borgir) een oude bekende en het was wel even wennen om hem niet te zien blasten zoals we normaal van hem gewend zijn. Maar om kort te gaan: super band met dito geweldig optreden. (Jan)
Vreemde eend in de bijt op dit festival was Osdorp Posse met Laberinto, die tegelijkertijd met Testament geprogrammeerd stonden. Aangezien ik Testament al eens gezien had, en nog net de gruwelijk goede geluiden van het hoofdpodium kon weerstaan, werd mijn nieuwsgierigheid naar de samenwerking tussen de twee bevredigd toen Def P en zijn maatjes het podium beklommen om eens lekker te gaan rappen. Hiphop op een metalfestival is misschien wat raar, maar daar liet het publiek niets van merken. Iedereen reageerde laaiend enthousiast op Osdorp Posse. Dat enthousiasme werd minder toen het tijd was voor een stukje solo van de band Laberinto. Wat een ontzettend saai gedoe met een nogal vervelende zanger. Gelukkig duurde dat maar een paar nummers en veranderde Laberinto in een veredelde begeleidingsband bij OP. Het enthousiasme in de tent kwam terug met als een van de hoogtepunten het gezamelijk uitgevoerde Moordenaars. (Walter)
Moonspell had de pech dat ze overlapten met Testament, Osdorp Posse & Laberinto n Dropkick Murphys, waardoor we het ook voor deze Portugezen bij foto's moeten laten.
Aan de kilten en vele Iers-genspireerde shirts te zien, was er veel volk speciaal voor de Dropkick Murphys gekomen. Als laatste act op het mainstage maakten ze er een waar feestje van met hun vrolijke Ierse dronkemanspunk. De vaart die de rest van de dag qua muziek enigszins ontbrak werd hier meer dan goed gemaakt. De sfeer zat er dan ook goed in, want wat weten deze Amerikanen een optreden neer te zetten. Het podium stond vol met mensen, en het publiek ging op en neer. Dit is echt de ideale feestband. (Walter)
Niet alle die-hard metalfans waren blij dat Within Temptation alweer op een Nederlands festival zou staan. Na het succes is de band (ten onrechte) bij velen wat uit de gratie geraakt. Er vertrokken dan ook al diverse mensen nadat het feestje van de Dropkick Murphys was afgelopen. Aan het gejuich dat klonk toen de mannen en vrouw van Within Temptation het podium betraden was wel duidelijk dat de tent toch nog erg goed gevuld was. Met enkele nieuwe nummers, waaronder The Howling trapte de slotact van Wldrock af. Het grootste deel van de setlist bestond overigens uit nieuw materiaal, want bijvoorbeeld The Heart Of Everything en natuurlijk de single What Have You Done kwamen voorbij. Ouder materiaal was er in de vorm van Stand My Ground en Mother Earth, maar het Enter-album werd overgeslagen. Ondanks dat de mannen wel lekker op dreef waren in het hardere materiaal (had men de setlist wat aangepast omdat het een metalfestival is?), was het zangeres Sharon die toch wat minder klonk dan andere keren dat ik de band live gezien heb. De vermoeidheid van het vele touren lijkt echter wel een beetje te zijn toegeslagen. Ondanks dat was het toch best weer een vermakelijke show. (Tonnie)
