Wat direct opvalt is dat de muziek heel wat kleurlozer is dan voorheen. Acoustische gitaren overheersen de plaat en geven het een kil en vooral koud karakter mee. De blackmetal vocalen benadrukken dit nog eens, al wordt er vaker clean gezongen dan op voorafgaande albums. Prachtige meeslepende melodien houden de aandacht vast, waarbij je langzaam maar zeker wegzakt in het sombere en donkere landschap van muziek.
De nummers zijn behoorlijk lang en episch van karakter. Het album begint met een intro van twee en een halve minuut dat direct overgaat in het tweede nummer "In the shadow of our pale company", een nummer dat bijna vijftien minuten klokt. De muziek beslaat verschillende lagen, zitten structureel gezien sterk in elkaar en het geheel loopt prachtig in elkaar over, waarbij het alle tijd neemt om je volledig een te maken met de muziek. Mede door samenzang en afwisseling van normale en blackmetal zang zullen vergelijkingen met Opeth al snel getrokken worden. Maar daar waar Opeth een stuk technischer is, klinkt Agalloch veel organischer en 'natuurlijker'. Het subtiel gebruik van experimentelere instrumenten als bellen en fluitjes geeft het album een extra dimensie en krijgt daardoor een tijdloos karakter.
Over het algemeen zijn de nummers erg doomy en langzaam van aard, maar I am the wooden doors en You were but a ghost in my arms klinken iets aggressiever en zijn daardoor een welkome aanvulling op het geheel. Het enige nummer dat gewoonweg langdradig is en te lang duurt, is The hawthorne passage. Gelukkig compenseren de twee nummers die nog volgen een hoop.
Ik vind het echt een geweldig album. Het reflecteert precies hoe ik me vaak voel en het is heerlijk om te verdrinken in de melancholiek dat dit album voortbrengt. Een tijdloze cd om tot jezelf te komen of jezelf juist totaal te verliezen in de sombere muziek. Ik ben echter bang dat dit album niet voor iedereen weggelegd zal zijn. Het is behoorlijk zware kost waar je echt voor moet gaan zitten om de schoonheid tot je te kunnen nemen. Zo moeten vrienden van mij, die Pale Folklore helemaal geweldig vinden, weinig hebben van The Mantle door zijn ontoegankelijkheid. Ik raad degenen die geinteresseert zijn dan ook aan om de gratis mp3 van hun site te downloaden eer je het album aanschaft.
Met de lente in aantocht is dit niet bepaald een cd die je snel zal op willen zetten, tenzij je net zo'n negatieve en depressieve inslag hebt als ik en niets moet hebben van al die vrolijkheid. De muziek neemt je mee naar een afgelegen berghutje, waar de sneeuw buiten giert en brult, maar het binnen behaaglijk warm is aan het knusse openhaard vuur. Heerlijk. Degenen die van donkere, epische metal houden krijgen met dit album in ieder geval een klein meesterwerkje voorgeschotelt.
Tracklist:
1. A Celebration For The Death Of Man...
2. In The Shadow Of Our Pale Companion
3. Odal
4. I Am The Wooden Doors
5. The Lodge
6. You Were But A Ghost In My Arms
7. The Hawthorne Passage
8. ...And The Great Cold Death Of The Earth
9. A Desolation Song
.jpeg){kind=small}
