Rare jongens, die Canadezen. Het jonge, uit de provincie Ontario afkomstige gezelschap Protest The Hero maakt allesbehalve luchtige muziek. Toch kwam het tweede album Fortress begin februari in Canada op de eerste plaats van de albumverkooplijst binnen. Ter vergelijking: In Nederland kijken we al verwonderd op als een gevestigde naam als Ayreon na jarenlang ploeteren, mede dankzij een karrevracht aan bekende gastmuzikanten, de tweede plek haalt.

In de Verenigde Staten veroverde Fortress in de eerste week van verschijning ook al een (weliswaar bescheiden) top 100 notering, dus het is duidelijk dat Protest The Hero in Noord-Amerika reeds een flinke fanschare heeft opgebouwd. Dat succes is meer dan terecht. Fortress is minder toegankelijk dan het zeer verdienstelijke debuut Kezia uit 2005, maar blijkt bij herhaalde luisterbeurten een meerdimensionale groeiplaat die de voorganger zelfs weet te overtreffen.

Het vijftal verwerkt invloeden uit allerlei bronnen en mengt dit tot een progressief metalcore brouwsel dat voortdurend van kleur verandert, maar toch als een samenhangend geheel overkomt. Hoewel je de tien songs los van elkaar kunt beluisteren, vormen ze tesamen een symfonie die uit drie delen bestaat. Het knappe van Protest The Hero is dat ze een complex hoorspel opvoeren en continu technische hoogstandjes leveren zonder het belang van pakkende melodie�n uit het oog te verliezen.

De diepzinnige en originele teksten voegen daar nog een extra dimensie aan toe. Hoewel Fortress in tegenstelling tot het debuut geen conceptverhaal is, zijn de songs thematisch wel met elkaar verbonden. Het onderwerp is de herrijzing van de verering van vrouwelijke goden en de erosie van het geloof in de wetenschap, met verwijzingen naar onder meer Genghis Khan en Ierse mythologie. Dat is nog eens wat anders dan de in heavy metal gebruikelijke standaardteksten over bier, wijven en rock �n� roll. Ook de mooie illustraties in het cd-boekje verdienen een pluim.

Misschien is deze muziek voor sommige luisteraars wat te druk en gevarieerd. Wellicht is Rody Walker�s zang voor een enkeling te hoog of divers. Als dat geen hindernessen voor je zijn, is dit een album om je dagenlang in te verliezen. Weliswaar haalt Fortress ternauwernood de veertig minuten, maar in dat tijdsbestek gebeurt er zoveel dat je na elke luisterbeurt naar adem zult snakken.

Tracklist:
1. Bloodmeat
2. The Dissentience
3. Bone Marrow
4. Sequoia Throne
5. Palms Read
6. Limb From Limb
7. Spoils
8. Wretch
9. Goddess Bound
10. Goddess Gagged