Vier technische, moderne metalbands in een nieuwe zaal, waarvan ik er drie nog nooit live gezien heb. Dat klinkt als een goed recept om op een winterse zaterdagavond af te reizen naar de Dordrechtse Bibelot, thans gevestigd in het Energiehuis. Een kwartiertje lopen brengt ons bij het immense gebouw waar de Main Stage het strijdtoneel van deze avond blijkt te vormen. Een prachtige, moderne zaal, voorzien van allerlei snufjes, gemakken en, helaas, ook ongemakken. Maar het draait om de muziek natuurlijk. Het Canadese Intervals trapt af.
Gelijk springt de drummer in het oog: De pannenrammer van Skyharbor. En dan weet je eigenlijk als vanzelfsprekend dat het goed zit! Bijkomend voordeel van zijn bijdrage aan Intervals is dat Anup Sastry bij Skyharbor vooral erg in dienst van de band speelt en hij hier volledig de ruimte om te laten zien wat de man uit India kan. En dat is niet tegen dovemansoren gezegd.
Begeleid door zijn overigens even technische kompanen baant hij zich al groovend een djentpad door de set. Retestrak en vol beleving, gecontroleerd en gepassioneerd brengen zij hun gevarieerde tracks en weten zij de eerste hoofden op en neer te laten knikken. Enige smetje op het optreden is het gebrek aan een bassist. Die toveren de heren namelijk uit een laptop, maar dat mag de pret niet drukken. De toon is gezet; dit belooft wat.
Het spreekwoordelijke stokje wordt doorgegeven aan The Safety Fire. Hoewel deze Britten in oppervlakkige zin in een adem met voorgaande band genoemd zouden kunnen worden, hebben deze mannen toch een veel directere benadering van moderne progmetal. Hoewel de geoefende luisteraar geniet van de rare ritmes en idiote breaks, luistert dit een stuk makkelijker weg.
Met regelmaat bedient het gezelschap zich bovendien van de o zo gehypete metalcore-elementen en krijgen daarmee niet geheel verbazingwekkend juist op die momenten bijval van het (vrij jonge) publiek. Hoewel de band zeker interessante momenten en lekkere grooves weet te brengen, verschillen de nummers onderling te weinig om een hele show te boeien. Maar getuige de fysieke reactie van een groot deel van de aanwezigen, is dat van ondergeschikt belang om er een feestje van te bouwen.
Dan is het de beurt van djentgodfathers Tesseract. Het totaal uit de hand gelopen soloproject van Acle Kahney kent een bewogen verleden als het om de bezetting gaat. En dan eigenlijk met name van de positie achter het gilstokje. Momenteel wordt deze gevuld door Ashe O'Hara, die intussen van zijn babyface af is. Zijn engelenstem is 'ie echter nog niet verloren.
Qua sound sluiten deze Britten meer aan bij de eerste band, maar zij geven het oor veel meer rust. Doorspekt met ambient soundscapes, brengen zij een zwaar op de groove leunende progressieve sound ten gehore, die in deze zaal perfect weerklinkt. Wat dat betreft heeft Bibelot een enorme stap voorwaarts gezet ten opzichte van het vorige, raar ingedeelde gebouw aan de Wijnstraat. Ik had een lichte twijfel of deze sound wel gewaardeerd zou kunnen worden door de toch overduidelijk op de metalcore afkomende jeugd. Niets is echter minder waar. Er wordt zelfs hier en daar luidkeels meegeblrd! Dat hadden we bij Tesseract nog niet eerder gezien in Nederland. Toch is het raar om backing vocals van een bandje te horen en grunts moeten ze eigenlijk ook maar achterwege laten. Daar is O'Hara gewoon niet voor in de wieg gelegd en de grunts van bassist Monteith laten ook te wensen over. Niettemin leveren de heren weer een retestrakke set met erg diverse nummers die welhaast hele verhalen lijken te vertellen. Wie zijn ogen sluit wordt meegenomen in een vierdimensionale wereld vol wonderlijke figuren en ruimtes. Tesseract blijft een bijzondere live-ervaring, telkens weer.
Protest The Hero sluit qua sound meer aan bij The Safety Fire. Daar is het veelal jonge publiek overduidelijk voor gekomen en de opzwepende manoeuvres van zanger Rody Walker zijn dan ook als olie op vuur. Bij de eerste tonen slaat gelijk de vlam in de pan en wordt er flink gemosht en geheadbangt. De band heeft in de ruim tien jaar dat ze bestaan duidelijk een flinke, fanatieke fanschare opgebouwd en die fans worden dan ook flink opgehitst. Maar eigenlijk alleen door Walker want de overige bandleden staan er een beetje bij als veredelde sessiemuzikanten.
En dat terwijl de band op de drummer na nog in originele bezetting is. Dan maar naar de zanger kijken. Ook tussen de nummers door! Want Walker weet de aandacht erg goed vast te houden door grappen te maken over bijvoorbeeld de onzinnigheid van christelijke metal. Helaas heeft Bibelot geen rekening gehouden met de laatste treinen, waardoor ik het einde van de show niet kan zien. Hoewel ik moet bekennen dat ik dat niet zo heel erg vind, is het toch niet heel handig geprogrammeerd. Maar de nummers van Protest The Hero pakken me om de een of andere reden gewoon niet zo. Misschien is het meer voor de jongere generatie, denk ik. Ik word oud! Maar graag had ik nog een paar grappen van Walker meegepikt en dat gunt Bibelot zijn bezoekers blijkbaar niet. Zonde.
Meer foto's op www.basementonline.nl
