Het Canadese Protest The Hero gaat lekker. Met vier albums op zak toeren ze intussen de halve wereld rond. In februari speelden ze de Bibelot (Dordrecht) al plat en nu zijn ze op tour met het Engelse Monuments om in het Utrechtse Tivoli De Helling acte de prsence te geven.
Monuments heeft onder de titel The Amanuensis net een nieuwe album uit en als de band het podium opkomt, is gelijk duidelijk dat lang niet iedereen (alleen maar) voor hoofdact Protest The Hero komt. Voor een voorprogramma gaat het publiek van begin af aan al flink tegenaan. De charismatische frontman Chris Barretto die sinds vorig jaar de schreeuwstok hanteert, laat er dan ook geen gras over groeien.
Vanaf de eerste noot is het contact met het publiek voelbaar; en intens. Band en zaal zijn n en er wordt geheadbangd alsof het leven ervan afhangt. Ook begrijpt de band goed dat het niet alleen maar de nieuwe plaat moet promoten. Oud werk als Doxa en Admit Defeat vinden gretig aftrek onder de moshers. Als Chris Barretto vervolgens aan iedereen vraagt om op hurken/knien te gaan zitten ('Get down, get down"), krijgt hij dan ook zonder moeite iedereen mee. Dan doe je het als voorprogramma toch goed. De show van Monuments kent eigenlijk maar n zwak moment, en dat is dat ie te kort is. Deze Britten verdienen eigenlijk veel meer speeltijd, maar helaas.
Aan Protest The Hero dan ook de taak om hieroverheen te gaan en waar voor het geld te bieden. Dat valt niet mee gezien de band een heel andere attitude op het podium heeft. De gitaristen en bassist staan er doorgaans een beetje bij als veredelde sessiemuzikanten. Retetechnisch en retestrak, maar je vraagt je zo af en toe toch af of ze het nou zelf wel leuk vinden. Gelukkig is zanger Rody Walker niet vies van wat extra aandacht en trekt deze dan ook moeiteloos naar zich toe.
Met komische verhalen over mannen die hun borst- en okselhaar scheren en lichtmannen die verliefd zijn op stroboscopen, krijgt hij het publiek volledig in zijn macht en een vergelijking met Steve Hughes is dan ook onontkoombaar. ook op reacties uit het publiek reageert hij ad rem. Op een opmerking over de aandoening aan de ballen van zijn gitarist wordt er geschreeuwd dat hij daar niets aan kan doen: "dat is genetisch", springt de frontman gelijk in: "Ah, yes, it's genetic, but it needs a catalyst. Got ya!". Hoewel ik doorgaans een hekel heb aan gelul tussendoor, is Walker erg vermakelijk. Maar toch moet er uiteindelijk gespeeld worden.
Gaandeweg de show begint het publiek meer in beweging te komen en wordt de muziek beter begrepen. Blijkbaar valt het toch niet mee om de kar te trekken na zo'n groovende, strakke show van Monuments en de stiekeme vraag is dan ook of de bands wellicht niet in omgekeerde volgorde hadden moeten spelen. Maar de sterk op de heavy metal gente, progmetal slaat uiteindelijk toch nog aan en weet mening nek te pijnigen. Zo weet de band zich toch nog van zijn taak te kwijten.
En zo vormt Protest The Hero de afsluiter van een geslaagd avondje moderne metal. De nekken zijn gesmeerd, het bier is gedronken en met invallende schemering keren we tevreden huiswaarts.
