‘Apologeia’ begint als een een While Heaven Wept-achtige hymne maar daarna worden er duistere oorden opgezocht en ontspoort het geheel in een orgasme. Een verrassend begin. ‘Gluttony’ duurt net zoals de opener ook meer dan elf minuten en bevalt me nog een stuk beter. Minutenlang zeurt een romantisch aandoend melodietje en het geheel wordt volledig gedragen door Nicolas’ experimentele gitaarwerk. Nu we in een aangename serene warme sfeer terrecht zijn gekomen, hebben we nog vijftig minuten muziek tegoed en verzet ik me niet meer tegen een diepe trance. Tijdens die vijftig minuten verkeer in verschillende sferen gaande van rustvol gelukkig tot neerslachtig agressief en blijkt ‘Amartia’ een niet te onderschatten drug te zijn. Een drug die wel fantastische muzikale elementen herbergt.
Op het componeren kan ik geen kritiek leveren maar er zijn twee zaken die me een beetje storen en die verletten dat ‘Amartia’ dé doomplaat van 2005 is. Het eerste is de productie (de harde en snelle blastbeats komen heel zwak uit de zwarte verf) en het tweede stoorpunt is dat de zangpartijen niet altijd even zuiver klinken. In vergelijking met het debuut zijn de nummers wel beter gearrangeerd, meer afwisselend, worden we verrast door een paar mooie gitaarsolo’s en krijgen we maar liefst tien nummers voorgeschoteld. ‘Amartia’ is een bloedmooie plaat waar je naar kan blijven luisteren en Pantheist is weer heel stuk verder geklommen op de internationale doomberg.
Tracklist:
1. Apologeia
2. Gluttony
3. Envy
4. Lust
5. First prayer
6. Pride
7. Greed
8. Sloth
9. Wrath
10. Metanoia
.jpeg){kind=small}
