Nicolas: Hallo, alles gaat goed ja, we zijn blij dat het album eindelijk uit is. We hebben hier lang naar uitgekeken, het is toch al van oktober geleden dat we het hebben opgenomen. Ik hoop dat we het binnenkort live kunnen gaan promoten.
De nieuwe plaat klinkt vrij anders dan het debuut. Waarom is Amartia geen O Solitude: Part II geworden?
Nicolas: Ik denk vooral omdat het noch voor ons als voor de fans interessant is om dezelfde plaat te maken. Daarbij komt ook nog eens het feit dat er twee jaar gepasseerd zijn sinds de opnames van O Solitude. In die tijd zijn we toch ook gegroeid als muzikanten, mag ik hopen. De sfeer in de groep is ook anders na de vele line-up wisselingen.Al die factoren zullen wel in mindere of meerdere mate meegespeeld hebben in het maken van Amartia
Kostas: Grappig dat je dit vraagt, ik heb net een andere Nederlandstalige recensie van ons album gelezen, en de recensent klaagt dat het album teveel zoals O solitude klinkt! Maar ik ben het absoluut met jou en Nicolas eens, dit is een heel verschillend album geworden. Het risico was ingecalculeerd, maar anderszijds zijn toch de meeste van onze typische stijlkenmerken als kerkelijk gezang, rouwende sfeer, melodieuze gitaarsolos, orchestrale keyboard arrangementen enzoverder duidelijk aanwezig.
Zijn de eerste reacties van pers en fans misschien niet verdeeld? Ik denk dat er ook wel een paar fans teleurgesteld zullen zijn met de nieuwe richting?
Nicolas:De reviews en reacties die ik heb gelezen en gehoord zijn allemaal heel positief. Het kan wel zijn dat mensen die een O Solitude part 2 verwachten teleurgesteld zullen zijn. Het album is met zijn 76 minuten muziek misschien niet zo toegankelijk als O Solitude. Amartia bevat niet zoveel pure funeral elementen als het eerste. Het is moeilijk om muziek te maken voor de extreme die-hard fan van het genre. Het klinkt waarschijnlijk egostisch, maar muziek maak je toch voor jezelf in de eerste plaats.Het album is Panthest, love it or leave it, haha.
De ritmesectie is vernieuwd. Tot mijn verrassing maakten jullie gebruik van de heren van het extreme en geweldige Esoteric. Dat vraagt om een verklaring.
Kostas: Panthest is niet meer in Belgie gebaseerd. We hebben onze basis moeten verplaatsen naar Engeland, sinds ik verhuisd ben. Nicolas is het enige overgebleven lid dat nog in Belgie woont. Ik ken Andy en Mark al een tijdje hoor; Mark en ik correspondeerden via het internet toen hij nog in Australie woonde en bij Mournful Congregation speelde, terwijl ik toen in Belgie woonde. Ik weet nog heel goed dat hij op een bepaald moment zei dat hij graag bij Panthest bas wou spelen (we waren toen op zoek naar een bassist om ons eerste optreden te spelen op de Dutch Doom Day) en ik lachte hem uit, haha. Vreemd hoe het leven soms in elkaar zit. Andy heb ik goed leren kennen toen we ons realizeerden dat we op vijf minuten van elkaar werkten in Slough! Bovendien hebben we een gelijkaardige studieachtergrond en interesse in psychologie en klinisch werk.
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat Andy en Mark als sessiemuzikanten zouden spelen op het album, maar tijdens de opnames klikte het zo goed dat ze ter plaatse besloten om vaste bandleden te worden. Mensen hebben wel eens de neiging te zeggen het nieuwe Panthest album met twee Esoteric leden, blah blah maar het doet er eigenlijk weinig toe dat ze bij Esoteric spelen. Ze zijn tamelijk laat bij Esoteric betrokken geraakt en zijn dus niet stichtende leden. Bovendien spelen ze bij Panthest omdat het goede en creatieve muzikanten zijn die de muziek apprecieren, niet omdat ze bij Esoteric hebben gespeeld.
De volgende vraag is logisch en sluit hierop aan: hoe ziet jullie band er nu live uit?
Nicolas: Voorlopig zijn er nog geen optredens gepland. Het probleem is dat Andy de zangpartijen live zal brengen, maar vermits hij ook drums speelde op de plaat en hij de twee live moeilijk kan combineren, zijn we nog op zoek naar een live-drummer om de line-up te vervolledigen.Genteresseerden mogen nog altijd contact opnemen, wetende dat de repetities wel in Londen plaatsvinden.
Het artwork is wederom erg vaag, is hiervoor een achterliggende reden?
Kostas: Het artwork is heel evocatief en geeft de sfeer weer die de muziek creeert: mystiek, mysterieus, met een religieuze ondertoon en enkele boosardige neigingen. Het contrast tussen het licht (de melodieuze/orchestrale elementen) en de duisternis (het zware metal element) is heel belangrijk voor Panthest. Het artwork is bewust vaag gehouden, omdat het zoals de muziek vele interpretaties mogelijk maakt. Daarmee willen we ook suggereren dat bij ons de muziek en onderliggende themas niet simpel in enkele woorden te vatten zijn.
Ik vind dat Amartia een geweldige en afwisselende doomschijf waarop ik waar twee punten van kritiek kan verzinnen. Ten eerste: de blastbeats met bijhorende keyboardstukken zijn te zacht ingemixt zodat deze exploderende climax gedeeltes veel aan impact verliezen. Snap je mijn punt?
Kostas: Ik ben het met je eens dat de productie op enkele punten beter had gekund. Zoals het eerste album, hadden we maar een paar dagen in de studio om het geheel op te nemen en te mixen, wat zowel positief als negatief is; positief omdat het een spontane, eerlijke benadering mogelijk maakt en negatief omdat bepaalde nuances niet goed uit de verf komen.
Ten tweede: sommige zangstukjes mogen van mij nog wel eens opnieuw worden ingezongen. Ik heb het gevoel dat hier nt iets meer had ingezeten. Commentaar?
Kostas: Ik denk dat dit probleem ook met het vorige punt te maken heeft. Andy was verkouden tijdens de opnames, en hier en daar heeft dit voor kleine onzuiverheden gezorgd. Hij weet even veel als ik dat hij een enorm stembereik heeft met oneindig potentieel en ik denk dat dat is wat jij ook hoorde op het album: een goede zangprestatie, maar zijn potentieel suggereert dat het op sommige punten nog beter kon. Nogmaals, de enige manier om perfectie te bereiken is om je tijd te nemen in de studio en een underground band zoals Panthest heeft dit nu eenmaal niet. Daar gaan we in ieder geval in de toekomst echter verandering in brengen en desnoods uit eigen zak wat bijbetalen om te zorgen dat de productie op hetzelfde niveau als de muziek is. Er zijn echter grenzen als je doom metal speelt, een te cleane productie kan een album kapotmaken, luister maar naar het laatste Shape of Despair.
Nicolas, jouw gitaarspel (dat het experiment niet schuwt) is van grotere invloed op Amartia dan op O Solitude. Je drukt soms duidelijk je stempel door. Een bewuste keuze of natuurlijke ontwikkeling?
Nicolas: Ik ben blij dat je het opmerkt. Is het een bewuste keuze of een natuurlijke ontwikkeling? Allebei een beetje, denk ik. Je moet weten, veel nummers van Amartia dateren van voor O Solitude, zelf van voor 1000 Years. Nummers als Apologeia, Lust, Envy, Pride, First Prayer zijn nummers die we al een jaar of drie in de kast hadden liggen. Die nummers zijn dan ook erg veranderd in de loop der jaren. Ik heb dan ook meer de mogelijkheid gehad om mijn stempel op deze nummers te drukken. Op dat vlak was het een natuurlijke ontwikkeling.
Het was een bewuste keuze in het opzicht dat op het eerste album de gitaar meer het keyboard volgde. Dit komt vooral omdat O Solitude het geesteskind van Kostas, terwijl op Amartia er meer input van verschillende bandleden was. De muziek van Panthest bestaat uit verschillende lagen, en gitaar is niet de belangrijkste maar komt nu met dit album meer op gelijke voet te staan met het keyboard omdat het meer toevoegt aan de muziek als apart instrument. De basgitaar heeft op dit album ook meer ruimte gekregen. Ik denk dat Mark en Andy in de toekomst ook meer hun stempel zullen drukken op de muziek van Panthest. In het kort kan je zeggen dat Panthest meer als band aan nummers is gaan werken dan op het eerste album het geval was.
Persoonlijk zie ik niet echt het concept tussen de titels van de nummers (de hoofdzonden) en de teksten. Kan je mij daar iets meer over vertellen?
Nicolas: Kostas kan hier misschien meer uitleg over geven, maar het basisidee achter het concept is iemand die de zeven hoofdzonden wil plegen om de wraak van God uit te lokken.
Kostas: Nicolas heeft het mooi samengevat; het concept vertelt het verhaal van een persoon die besluit om de zeven hoofdzonden te plegen om God uit te dagen hem te straffen. De straf van God zou in zijn ogen een bewijs zijn van Gods bestaan. Het loopt echter anders uit dan verwacht,de straf blijft uit en de hoofdpersoon keert zich op een bepaald moment tot een heidense godin om vergiffenis te vragen (First prayer). Daar vindt hij echter ook geen gehoor en hij blijft verder zondigen. Wanneer hij het ultieme hoofdzonde begaat en God vermoordt, wordt hij plots door berouw en leegte vervuld. Wanneer je de teksten aandachtig leest, merk je dat de persoon niet echt zondigt, maar slechts hierover fantaseert. De straf die uiteindelijk komt (het gevoel van existentiele leegte wanneer God vermoord is), is dan ook compleet het resultaat van zijn eigen toedoen.
Tot zover de vragen over het nieuwe album. Tijd voor wat andere gespreksstof. De laatste tijd nog doomplaten gehoord die elke fan van het genre zou moeten aanschaffen?
Kostas: Niet echt, vrees ik. Ik luister tegenwoordig hoe langer hoe minder naar doom, er zijn gewoon te weinig bands in het genre die mij nog kunnen verrassen en ontroeren. Tegenwoordig gaat het allemaal om zo traag en zwaar mogelijk spelen in het extreme doom genre, en de emotionaliteit en songwriting worden dan ook meestal uit het oog verloren. Ik luister dan nog vooral naar oudere doom bands, de laatste Esoteric was geweldig. Onlangs nog een goede plaat ontvangen, de split van Aphotic en Dusk, twee zeer ondergewaardeerde bands.
De doommetalscne is erg integer en wordt bevolkt door echte liefhebbers. Spreekt jullie dat aan in het genre?
Nicolas: Voor mij persoonlijk niet echt. Ik hou gewoon van de muzikale elementen die doom uniek maken. Die trage, zware, sombere en soms majesteuze tonen van de muziek spreken mij vooral aan. Het is wel zo dat de doomscne er een is die kleinschaliger is dan bijvoorbeeld de blackmetalscene of de deathmetalscene. Er zitten meer liefhebbers in de scene. Concerten en tours worden door fans van het genre op poten gezet. Doom shall rise en Belgian Doom Night zijn daar mooie voorbeelden van.
Wat is eigenlijk het geheim achter een goed doommetalconcert?
Kostas: Bij doom gaat het vooral om de sfeer, dus een goed optreden vraagt om een zekere mentale ingesteldheid; je moet openstaan voor emotionele ervaringen, je moet de zwaarmoedige tonen van de muziek toelaten met je emoties te spelen. Wie zich klaar maakt voor een heftige portie headbangen, zit meestal op het verkeerde been, doom is een meer emotionele en minder fysieke aangelegenheid dan de meeste andere metal genres .
Jullie bandnaam verwijst naar een geloofsovertuiging. In het woordenboek staat volgende verklaring: Wijsgerig stelsel dat in de dingen van de natuur slechts onzelfstandige openbaringen of uitvloeisels ziet van een enkele goddelijke zelfstandigheid. Wat betekent panthesme voor jullie?
Kostas: Het heeft mij sterk in mijn leven geinspireerd; ik zie het panthesme meer als een invalshoek dan een geloofsovertuiging; je kunt de wereld ervaren als een groot geheel als je op de gelijkenissen en gemeenschappelijke oorsprong van de fenomenen focust, terwijl je langs de andere kant dezelfde wereld als een chaotische, bedreigende plek kunt ervaren als je de samenhang negeert en de zaken meer op een micro niveau analyseert. Ik besef dat dit heel positief klinkt en misschien vraag je je dan af wat dit allemaal met de eerder zwaarmoedige muziek van Panthest te maken heeft, maar de invloed van pantheisme ligt meer in de mystieke, evocatieve sfeer van ons muziek, want ik vind het onderscheid tussen optimisme en pessimisme te artificieel en bovendien denk ik dat doom bands vaak zwaar overdreven in hun zucht naar pessimisme en hopeloosheid.
Stel je voor: jullie mogen een nieuwe versie van het Doomnation festival samenstellen ongeacht het kostenplaatje. Hoe zou de line-up er uit zien?
Kostas: Ik heb zelf wat doom metal optredens georganizeerd en naar mijn gevoel is de enige formule die tot succes leidt een waarbij de verschillende doom metal stijlen vertegenwoordigd zijn. Ik zou dus een grote varieteit aan stijlen samenstellen, met bands zoals Esoteric, Skepticism, My Dying Bride, Candlemass en Until Death Overtakes Me onder andere.
Ik heb al heel wat verschillende festival in Europa bezocht maar met Doom Shall Rise heb ik nog nooit kennisgemaakt. Is dit Duitse festival de moeite waard om te bezoeken?
Kostas: Aansluitend op de vorige vraag, ik denk dat dit festival iets teveel naar traditional doom neigt. Toch hebben we ons daar fantastisch geamuseerd, het vindt plaats in een kerk en de sfeer zit er goed in. Je moet wel een beetje van ouderwetse metal houden.
