Kostas Panagiotou is altijd op zoek naar de juiste plek, naar zichzelf wellicht. De Griek woonde behalve in Griekenland al in Belgi en Engeland en vindt momenteel onderdak in Wales. De drijvende kracht achter Panthest heeft mede vanwege die verhuizingen nooit een vaste groep muzikanten achter zich gehad. Ook op Closer To God werkt hij met een ten opzichte van het vorige album (Seeking Infinity uit 2018) geheel gewijzigde line-up.
Ondanks de personele wisselingen klinkt deze zesde full-length vertrouwd. Panthest staat voor melancholische funeral doom en past in het rijtje Skepticism, Funeral en Shape Of Despair. Het cinematische aspect, dat zeker op de nieuwe collectie songs steevast terugkeert, verraadt een voorliefde voor het werk van Ennio Morricone.
Zoals de titel van de openingstrack al doet vermoeden, is het thema de afgelopen periode, waarin de wereld snel verandert. Het erop volgende Erroneous Elation gaat over valse hoop die ons gegeven wordt. Wilderness handelt over het willen ontsnappen aan alle onzekerheid en Of Stardust We Are Made (And To Dust We Shall Return) sluit daarop aan, in de zin van dat ook al ontsnappen we, de enige constante is wellicht de kosmische eenzaamheid. Het gemeenschappelijke thema is een onvervuld verlangen naar verbinding.
Muzikaal is er ook verbinding, al heeft iedere track zijn eigen identiteit. De gemeenschappelijke deler is de atmosferische doom, maar in elk nummer zijn er weer andere elementen die de boventoon voeren. Het album begint met een kolos van meer dan 23 minuten die geen seconde verveelt. De plechtige compositie begint met een prachtig a capella-deel, dat direct de aandacht trekt en niet meer loslaat. Want wat volgt, is prima funeral doom met gesproken teksten, grunts, doeltreffende riffs, ambient keyboardpartijen en uitstekende gitaarleads. De kalme sectie met een kerkorgelmelodie en bijna postrockende E-bow-leads bouwt op naar een episch en krachtig doom-gedeelte. De epic blijft daarna interessant met elementen uit de gothic rock (zang) en progrock (gitaarsolo).
De andere drie nummers hebben een kortere speeltijd en houden het hoge niveau vast. Het compacte Erroneous Elation is instrumentaal en bevat western-elementen la Morricone. Dat doet Wilderness ook (in mindere mate), maar die track is veel steviger, zwaarder en traditioneler met massieve riffs. Tegelijkertijd zorgt het fraaie leadgitaarwerk en de plechtige, cleane zang voor een bijzonder sterk uitgewerkt contrast. De twee uitersten versterken elkaar op ongekende wijze. Verrassend is het pianogedeelte, dat engszins doet denken aan Mad World (de versie van Michael Andrews en Gary Jules), dat leidt naar een gothicmetalslot waarin Type O Negative niet ver weg is. Of Stardust We Are Made (And To Dust We Shall Return) is een door een pianomelodie geleide, melodieuze compositie.
Juist het zeer geslaagde inpassen van verschillende stijlen maakt van Closer To God een bijzonder interessante plaat. Daar komt nog eens bij dat de muziek zeer sfeervol is. Je krijgt al snel een connectie met de belevingswereld van Panagiotou, en wellicht met die van jezelf. Deze zesde langspeler past uitstekend in het huidige tijdsbeeld en heeft tegelijkertijd de klasse om ook in jaren ver van nu zijn overtuigingskracht te behouden. Het verlangen en de zoektocht naar verbinding zullen altijd onderdeel blijven uitmaken van het leven, maar het is altijd goed om stil te staan en kennis te nemen van mooie werkstukken als Closer To God.
Tracklist:
1. Strange Times
2. Erroneous Elation
3. Wilderness
4. Of Stardust We Are Made (And To Dust We Shall Return)
