Vanaf het abrupte, agressieve begin van The Apocalypse Machine grijpt de band de onvoorwaardelijke aandacht van de luisteraar, om deze gedurende vierenzeventig minuten niet meer los te laten. Rasechte traditionele doom/death, met oog voor detail en schitterende melodien. Elemental Nausea is dan juist een meer experimenteel, introvert nummer, en ook The Crashing Wave kent zo zn momenten waarop Mourning Beloveth voorzichtig nieuwe wegen inslaat. De epische zang die hier voor het eerst opduikt voorziet het album van een klassiek tintje, en als blijkt dat ook het vierde nummer Nothing (The March of Death) een grote rol kent voor het gezongen lament, ben ik tamelijk in mijn doom-nopjes.
Niet ten nadele van de grunts hoor, want die zijn weer uitstekend. Brulaap Darren lijkt er deze keer wel wat extra emotie in te leggen, waardoor alle elementen die de sound van Mourning Beloveth opmaken mooi in balans zijn. Luisterend naar A Murderous Circus vallen alle puzzelstukjes op zn plaats, en valt gewoon moeilijk te ontkennen dat deze Ieren de kunst van de doom/death tot in de puntjes beheersen. Een paar slepende, richtingloze momenten daargelaten.
Ik haal tegenwoordig mijn doomkick voornamelijk uit wat minder uitgemolken varianten als funeral, drone en traditional (oke, die geef ik je), maar A Murderous Circus vond de afgelopen week keer op keer de weg naar mijn cd-speler. Dat ze maar goed mogen scoren met deze dijk van een plaat.
Tracklist:
1. The Apocalypse Machine
2. Elemental Nausea
3. The Crashing Wave
4. Nothing (The March of Death)
5. Yet Everything
