Het blijft verbazingwekkend, de schier oneindige stroom goede metalbands die Zweden al decennialang blijft voortbrengen. Nu staat dit land vooral bekend om zijn uitstekende deathmetal-scene, maar Sarcator is het levende bewijs dat de Zweden ook uitstekend kunnen thrashen. Swarming Angels & Flies is het nieuwe album van deze nog relatief onbekende band, die echter langzaam aan de weg begint te timmeren.
Qua sound is Sarcator moeilijk voor één gat te vangen. De band mengt thrash met elementen uit de black, death en heavy metal, grind, hardcore, punk en zo nu en dan zelfs rockabilly. Als je al een label zou willen plakken op de muziek van Sarcator, dan zou je het blackened thrash kunnen noemen. Op het vorige album, Alkahest (2022), is de mix van thrash en black-’n-zroll die de band tot dan toe speelden al opgeschoven naar een prominentere thrash-sound. Op Swarming Angels & Flies zijn die thrash-invloeden nog prominenter naar voren gekomen, wordt er stilistisch veel meer buiten de lijntjes gekleurd en is de sound minder voorspelbaar en diverser.
Deze diversiteit komt goed tot uiting in Comet Of End Times. Het nummer begint met een gruizige speed-grind-hardcore-achtige riff, die daarna overgaat in een staccato-riff, waar smaakvol melodisch gitaarwerk dat een vleugje klassieke metal in zich draagt doorheen gevlochten is. Hier en daar zorgen dissonante akkoorden voor contrast. Verderop wordt er black metal door de riff gemengd, afgewisseld met meer dissonantie. Het is ruw, wild, hard en uitermate fascinerend. Het is alsof je als luisteraar een puzzel moet leggen, omdat er steeds nieuwe elementen met elkaar gecombineerd worden. Hierdoor blijf je geboeid luisteren.
Het zou onjuist zijn om Sarcators stijl te verwarren met prog. De basis blijft stevige thrash, waarin zo nu en dan andere elementen vermengd worden om de sfeer te versterken, zoals een kok gebruikt maakt van kruiden en specerijen om zijn gerechten op smaak te brengen. Elke song kent de nodige tempowisselingen en stilistische variatie, maar veel minder gepolijst en bedacht dan de gemiddelde progband. De heren lijken bij het componeren vooral hun gevoel te volgen en er genoegen in te scheppen steeds op het randje van de chaos te balanceren. Het resultaat is niet alleen dat ze altijd verrassend en onvoorspelbaar zijn, maar ook dat het ruwe randje van de klassieke thrash altijd aanwezig is.
Zo is Where The Void Begins een goed voorbeeld van deze ruwe onvoorspelbaarheid. Na een akoestisch intro volgt een melodische riff, waar de akoestische gitaar nog doorheen schemert, terwijl de drums een jungleritme spelen. Het tempo ligt opvallend lager dan de furieuze nummers ervoor, waardoor de band ineens beheerst en zelfs bedachtzaam klinkt. De vocalen zitten vol emotie en het geheel heeft een veel meer verhalend karakter. Met ruim zeven minuten is dit het langste nummer op de plaat, maar toch verveelt het geen moment. Het is een waar epos, met een steeds terugkerende chromatisch oplopende riff, een likje flanger-effect op de gitaren en een akoestische gitaar die steeds blijft terugkeren. De bluesy solo over een heavymetalriff is de spreekwoordelijke kers op de taart. Fascinerend.
Naast de hierboven genoemde tracks verdient de albumsluiter Unto Sepulchres nog een uiterst eervolle vermelding. Deze heeft een furieuze thrash-riff, die doet denken aan het vroege Kreator. Ook dit nummer is op smaak gebracht met diverse kruiden, zoals verrassende gitaarharmonieën, echo op de gitaren, een klassieke Slayer-solo en dissonante accenten in de riffs. Aan het einde wordt het gaspedaal vol ingetrapt en razen we op de rug van een blackmetalriff naar het einde. Wat een manier om de plaat af te sluiten!
De muziek van Sarcator klinkt ruw, rauw en ongepolijst, om maar eens wat woorden in de lucht te gooien. Dat is echter eerder een keuze dan een gebrek aan kwaliteit. Muzikaal gezien staan de heren namelijk hun mannetje en ook de composities zijn van hoge kwaliteit. Kenmerkend voor dit album is dat alle tracks dezelfde Sarcator-signatuur hebben, maar toch verschillend genoeg zijn om ervoor te zorgen dat het blijft boeien van begin tot eind. En dat is knap voor zo'n nog relatief jonge formatie.
De muziek van Sarcator is eigenzinnig, lekker dwars en hoekig, soms een beetje lomp, maar nooit saai. Swarming Angels is een uitermate genietbaar album vol aanstekelijke blackened thrash van een veelbelovende band met een geheel eigen geluid, die zich in snel tempo ontwikkelt. Deze ontwikkeling is overigens niet onopgemerkt gebleven, want de band heeft inmiddels getekend bij Century Media Records. We kunnen dus nog het nodige verwachten van Sarcator.
Tracklist:
1. Burning Choir
2. Comet Of End Times
3. Swarming Angels
4. The Deep Ends
5. Where The Void Begins
6. The Undercurrent
7. Closure
8. Unto Sepulchres
