Oorspronkelijk zou de opening verzorgd worden door High Command, maar omdat die band helaas verstek moet laten gaan, is de Zweedse blackened thrash-formatie Sarcator in allerijl opgetrommeld. Een blik op ’s werelds bekendste metalen online encyclopedie maakt duidelijk dat de tekstuele thema’s van Sarcator handelen over bloed, vuur en dood – veel passender gaan we het niet krijgen vanavond. De band brengt zijn materiaal aan de man via Century Media Records. Het kwartet moet dus wel iets in zijn mars hebben – zou je denken. Helaas blijkt de praktijk tegen te vallen. De combinatie van thrash en speed metal met een vleugje black metal klinkt bij vlagen best lekker – zo komen er soms prima riffs voorbij – maar omdat de band regelmatig wat wonderlijke keuzes in de composities maakt, wordt het momentum ook steeds weer tenietgedaan. Tel daarbij op dat de drummer met zijn eentonige en simplistische deathmetalgeros niet bepaald ondersteunend werkt en het mag duidelijk zijn dat er nog werk aan de winkel is. Pas vanaf het ruige midtemponummer The Long Lost, dat begint met een Metallica-achtige riff (Sad But True lijkt de inspiratiebron) en uitmondt in fraai soleerwerk, lijkt een kleine vonk over te slaan naar het publiek. We krijgen ook een nummer te horen van de nieuwe full-length, die begin 2025 zal verschijnen. Als de eerste biertjes hun werk doen, noteren we aan het eind van het optreden een beschaafd pitje, maar al met al laat Sarcator een rommelige en niet al te sterke indruk achter.
Hoe anders komen de heren van Cloak voor de dag! Ik was eerlijk gezegd nog niet bekend met het materiaal van deze Amerikanen, maar de enorm melodieuze, goed in het gehoor liggende en tegelijkertijd verleidelijke, duistere klanken van het gezelschap blijken een regelrecht schot in de roos. Qua muzikale invloeden doet de band denken aan een soort kruising tussen Tribulation en Necrophobic, wat in de praktijk betekent dat de gitaristen Max Brigham en Scott Taysom (tevens zanger) strooien met sinistere riffs en giftige leads. Laatstgenoemde beschikt bovendien over een ijzersterke, raspende strot, waarmee hij zijn duistere teksten vol overtuiging en vuur over het publiek spuugt. Hoewel het soleerwerk af en toe ietwat wegvalt, is de muziek melodieus genoeg om stevig overeind te blijven. De sfeer zit er dan ook direct goed in: de voorste rijen worden geconfisqueerd door een groeiende groep enthousiastelingen voor een niet meer ophoudende moshpit en de bijval die Cloak ontvangt na ieder nummer is luidruchtig. Cloak maakt in veertig minuten veel nieuwe vrienden. De hoogste tijd om me eens beter in het oeuvre van de mannen te gaan verdiepen!
Afgaande op de hoeveelheid T-shirts is het echter duidelijk dat het publiek vanavond voor maar één band komt: Hellripper. De Schot James McBain, die nog steeds het enige officiële bandlid is, trad eerder dit jaar met zijn geesteskind op in het voorprogramma van Abbath en stond ook op Into The Grave. Het lijkt erop dat Hellripper met die tournee een nieuw publiek heeft aangetrokken, want er zijn heel wat jonge fans aanwezig vanavond. Verrassend, aangezien dit soort bands normaal gesproken toch vooral de wat meer gefossiliseerde metalliefhebbers aanspreekt (voor de goede orde: daar reken ik mezelf inmiddels toch ook maar toe), maar hoopvol voor de toekomst. Want Hellripper maakt toch wel metal geschreven in hoofdletters. De vuige sound van de band is het muzikale equivalent van een deur die wordt ingetrapt. Hellripper kent dan ook maar twee standen: snel en sneller. Het grote pluspunt ten opzichte van talloze minder bekende genregenoten is echter dat McBain zijn bastaardmengeling van Venom, Motörhead, Nifelheim en Desaster van een ware overdosis aan smeuïge riffs en catchy refreinen voorziet.
Wie een veilige plek zoekt om het optreden te bekijken, eindigt al snel in de achterste regionen, want de kleine zaal verandert vanaf de eerste noten in één kolkende moshpit, slechts onderbroken door hele regionen stagedivers die met veel plezier op het podium worden onthaald. Ondanks het ronduit matige geluid – zo is het gitaargeluid van de zanger niet al te goed hoorbaar, waardoor veel solo’s wat wegvallen – is het hek al snel van de dam. Hellripper houdt het tempo er goed in en vuurt de ene na de andere korte speed/blackmetalkraker op ons af. Daarbij valt op dat het wat melodieuzere, meest recente album Warlocks Grim & Withered Hags (2023) er redelijk bekaaid van afkomt in vergelijking met doorbraakalbum The Affair Of The Poisons (2020).
McBain blijkt niet de meest spraakzame frontman, maar geeft liever nog eens extra gas. “Wie was erbij tijdens Roadburn 2019?”, vraagt hij. Vrijwel niemand dus. Het geeft nog maar eens aan dat Hellripper de laatste jaren veel nieuwe aanwas heeft gekregen. Het enige nadeel is dat de mannen slechts vijftig minuten spelen, wat voor een headliner wel aan de korte kant is. Maar in die relatief korte speelduur legt de groep zoveel energie dat het ook wel weer passend is. Als het zweet is opgedroogd en de blauwe plekken zijn geteld, staan we alweer buiten terwijl het nog schemert. Een kort, maar knallend feestje!
Setlist Hellripper:
1. Spectres Of The Blood Moon Sabbath
2. Hell's Rock 'N' Roll
3. Nekroslut
4. Demdike (In League With The Devil)
5. The Affair Of The Poisons
6. From Hell
7. Goat Vomit Nightmare
8. The Hanging Tree
9. The Nuckelavee
10. Nunfucking Armageddon 666
11. Hexennacht
12. Within The Everlasting Hellfire
13. Bastard Of Hades
14. Headless Angels
Met dank aan Susanne A. Maathuis van Ghostcult Magazine voor de foto's.
