Na een wat eigenaardig, maar alleszins vermakelijk synthwaveuitstapje in de vorm van Mannequins (2021) keert de Griekse formatie Hail Spirit Noir met Fossil Gardens terug naar zijn buitengewoon inspirerende mengeling van progressieve black metal en psychedelische rock. Sinds het heerlijk eigenzinnige Eden In Reverse (2021) ben ik fan van deze groep, met name vanwege de uitmuntende manier waarop de heren verschillende genres combineren in een bedwelmende cocktail, die doet denken aan een kruisbestuiving van Arcturus, Oranssi Pazuzu en Enslaved. Met Fossil Gardens is de groep toe aan zijn zesde full-length. Als we afgaan op het kleurrijke, verfijnde artwork en intrigerende songtitels als Starfront Promenade en Ludwig In Orbit kunnen we ons wederom opmaken voor een hallucinante trip vol verrassingen.
Dit nieuwe album gaat thematisch gezien min of meer verder waar Eden In Reverse ophoudt namelijk met het verkennen van filosofische en wetenschappelijke themas die volgens de band te maken hebben met het ontraadselen van de geheimen van het universum en het bereiken van nieuwe stadia van bewustwording. Die abstracte en nogal cryptische omschrijving vertaalt zich in fascinerende en vaak behoorlijk potische teksten, die zeker de moeite waard zijn. In muzikaal opzicht klinkt Fossil Gardens verrassend stevig. Meer dan ooit grijpt Hail Spirit Noir naar traditionele blackmetalelementen zoals blastbeats, tremoloriffs en screams, maar het zestal voegt daar uiteraard allerhande progressieve en psychedelische tinten aan toe.
Openingstrack Starfront Promenade is zeer contrastrijk. Het relatief korte nummer begint met kalme, synthgedreven ambient en lome, dromerige cleane zang (op het hele album verzorgd door gastvocalist Dimitris Dimitrakopoulos), om na een kleine twee minuten middels een blackmetaleruptie vrij radicaal van karakter te veranderen. The Temple Of Curved Space blijkt vervolgens een van de absolute hoogtepunten uit het oeuvre van deze groep. Wat een machtige track is dit! De vervreemdende keyboardklanken zorgen voor verrukkelijke, hallucinante ondertonen, terwijl de woelige riffs en overtuigende, lichtelijk theatrale screams aan het werk van Arcturus ten tijde van La Masquerade Infernale (1997) doen denken.
The Road To Awe is met tien minuten de langste track van het album. De speelduur vliegt voorbij, niet alleen vanwege het mooie, plechtig gezongen refrein (met veel ruimte voor cleane vocalen), maar ook vanwege de ijzersterke, epische instrumentale ondersteuning. Curse You, Entropia en The Blue Dot zijn korter en relatief simplistisch qua opbouw, zeker naar de maatstaven van deze groep, met hun langere passages vol grimmige tremoloriffs. Tegelijkertijd zorgt Hail Spirit Noir er met allerlei spannende achtergrondeffecten voor dat er onder de oppervlakte genoeg gebeurt. Die subtiele verrijking merken we ook in het afsluitende titelnummer, dat regelmatig rigide rost in een draaikolk van monotoon razende drums en grimmige riffs, maar door het etherische toetsenwerk ook een fijne, psychedelische ondertoon kent.
Fossil Gardens is in zekere zin de donkerdere weerspiegeling van Eden In Reverse. De sfeer is grimmiger en verbetener, maar het spannende en experimentele karakter blijft behouden. De albums zijn als yin en yang ze vullen elkaar perfect aan. Wederom een absolute aanrader dus voor de liefhebbers van psychedelische, originele en intelligente muziek.
Tracklist:
1. Starfront Promenade
2. The Temple Of Curved Space
3. Curse You, Entropia
4. The Blue Dot
5. The Road To Awe
6. Ludwig In Orbit
7. Fossil Gardens
.jpeg){kind=small}
