Het Griekse Hail Spirit Noir is altijd al een eigenzinnig gezelschap geweest. Hoewel de eerste platen Pneuma (2012) en Oi Magoi (2014) nog als black metal te karakteriseren zijn, heeft de band nooit veel op gehad met rigide vormen van hokjesdenken. Gaandeweg heeft het gezelschap zijn sound verder verruimd. Het voorlopige hoogtepunt volgt met het uitstekende Eden In Reverse (2020), de plaat waarop het zestal definitief de pioniersgeest van groepen als Arcturus, Enslaved en Borknagar omarmt. Het resultaat is een bedwelmende en hoogst originele plaat, die moeiteloos laveert tussen psychedelische (black) metal, progressieve rock en theatrale avantgarde metal.
Zoals de John Carpenter-achtige hoes al doet vermoeden, is Mannequins zeker geen voortzetting van de ingeslagen route op Eden In Reverse. In plaats daarvan zet Hail Spirit Noir met volle overtuiging in op de synthwave-trend die met groepen als Carpenter Brut, Perturbator en The Midnight tot wasdom is gekomen. De plaat is een soundtrackalbum bij een verhaal dat door zanger/gitarist Theo Liratzakis is geschreven (en doet daarmee denken aan het uitstekende Leather Teeth-album van Carpenter Brut). Het betreft hier overigens nadrukkelijk een eenmalig experiment, zo benadrukt Liratzakis: een speciale manier om het tienjarig bestaan van Hail Spirit Noir te vieren met een stijl die de band altijd al eens heeft willen uitproberen.
De vraag is hoe overtuigend dit experiment uitpakt. Dat blijkt nogal wisselend te zijn. De plaat is sfeervol en goed uitgevoerd, maar het album heeft ook zeker zijn tekortkomingen. Laten we met de positieve aspecten beginnen. Er staan enkele fantastische tracks op Mannequins. Zo is Against Your Will, My Blade een heerlijke up-tempo track met een zeer hoge dansbaarheidsfactor. De bibberige keyboardpartijen en het verrukkelijke campy sfeertje maken het nummer helemaal af. Ook On The Loose Again is zon hoogtepunt dankzij de spannende en sprankelende synthlijnen. Het wat rustigere titelnummer ademt synthpop in de stijl van het Ulver-album Flowers Of Evil (aangevuld met wat fraaie X-Files-nostalgie) en wordt overtuigend gezongen door Cons Marg (wiens cleane zang ook al op Eden In Reverse indruk maakte).
Minpunten zijn er echter ook. Zo is de plaat door de vele intermezzos wat fragmentarisch, waardoor je als luisteraar nooit helemaal lekker in het album komt. De volledige tracks zijn bovendien niet allemaal even sterk. Zo is Enter Disco Inferno best een lekker nummer, maar ook wel rg clichmatig. De band verzuimt hier om de remmen helemaal los te gooien, waardoor het eindresultaat net wat te braaf blijft. Visitors Of Horror en Alien Cell Charging zijn vanwege het lagere tempo wat saai. Hoewel de nummers een fijn sfeertje hebben, gebeurt er te weinig om de aandacht vast te houden. Door deze euvels haalt Mannequins het zeker niet bij zijn uitstekende voorganger.
Het valt te waarderen dat Hail Spirit Noir zijn eigen pad kiest, wars van concessies. De Italianen blijken bovendien goed uit de voeten te kunnen met deze synthwave-stijl. Tegelijkertijd blijkt ook nu weer dat het zeker niet makkelijk is om een topplaat in dit genre te maken. Mannequins mist de ongebreidelde energie en dansbaarheid van Carpenter Brut, maar ook de finesse en diepgang van het latere werk van Ulver. Dat neemt echter niet weg dat het album voldoende fijne klanken bevat om de liefhebbers van het genre te plezieren.
Tracklist:
1. 12-31-1985: Night Shift
2. Against Your Will, My Blade
3. Mannequins
4. 12-31-1985: Night Shift II
5. The Monsters Came From The Sky
6. Visitors Of Horror
7. Enter Disco Inferno
8. Mannequins II
9. Alien Cell Charging
10. On The Loose Again
11. Ending Crashers
12. Ending Crashers II
