De grote vraag rondom deze nieuwe plaat van het Finse psychedelische blackmetalgezelschap Oranssi Pazuzu is natuurlijk of het met Muuntautuja het al weer uit 2020 stammende, magistrale Mestarin Kynsi kan benaderen, en zo mogelijk overtreffen. Daarover kn ik kort zijn, maar dat de ik niet. Anders was de review na deze alinea klaar, en u komt hier immers voor de lange versie.
Met Bioalkemisti trapt de band vertrouwd unheimisch af. Een soortement van metronoom zet u ritmisch en maatsoortelijk op het verkeerde spoor om u vervolgens via een 6/8 in te leiden in de auditieve naargeestigheid die de heren zo karakteriseert. So far so good.
In de titelsong trapt men vervolgens vol op het rempedaal om ruimte te maken voor een cinematografisch-tribaal intermezzo. De mysterieuze klankenpotpourri is zowel futuristisch als ritualistisch en voorzien van de typische, hypnotiserende Oranssi Pazuzu-vocalen. Nt voordat u volledig ingesukkeld bent, wordt het distortionpedaal aan het werk gezet, maar daar blijft het bij. Het nummer kakt uiteindelijk weer in en keert - symmetrie crerende - terug naar de beginsectie. Dat mag, dat kan.
Met Voitelu bereikt de band vroegtijdig zijn hoogtepunt. Traditioneel schurend, schurkend, stuwend en duwend herkennen we de noordelijke oorgangteisteraars weer. Met welhaast van de rest van de compositie losstaand keyboardgepingel en distorted vocalen wordt de akelige sfeer nog eens verder opgejaagd. Er heerst een bepaalde dwingende noodzakelijkheid. Dit mt gezegd worden, dit mt gedaan worden. En zo geschiedde. Aan zegkracht ontbreekt het de band geenszins. Het nummer ontspoort vervolgens dan ook heerlijk.
Maar dan... Met Hautatuuli krijgen we een niemandalletje om even bier te gaan halen. Goed, Oranssi Pazuzu zakt natuurlijk niet door de ondergrens. Eenvoudige synthsounds vormen de basis voor een wat voortkabbelend nummer dat in het midden nog wel interessant is - met name door de toegevoegde extra lagen. Maar los daarvan is de track een beetje een dood punt.
In Valotus klapt de band er nog een keer volledig op met wat meer traditionele black-metalsounds, edoch opgedirkt met echte Oranssi Pazuzu-versiersels. Dit is toch wel echt genieten. Het rustpunt rond minuut vijf ten spijt, wordt satan op hoog tempo door de gangen gejaagd. Sterker nog, na dat rustpunt gaat de hele boel naar de gallemiezen. Zo stel ik me het welkomstcomit in de Hel voor. Demonische klanken en verwrongen noise, beter kan het niet.
Dan volgt Ikikrme, een bijna tien minuten lange zitbeurt. Afgezien van het middenstuk waarin de band vertrouwd ontspoort, gebeurt er relatief weinig. Natuurlijk is de kwellende sfeer sinister, somber en droefgeestig, maar muzikaal is het wat minimalistisch. De mate waarin u dit op prijs stelt zal een flinke duw geven aan de uiteindelijk score voor deze plaat.
Met het weinigzeggende Vieriv Usva gaat Muuntautuja uiteindelijk als een nachtkaars uit en zo bent u in de concluderende slotalinea aanbeland. Wat moeten we hier toch van maken? Met zekerheid kunnen we stellen dat de Finnen zijn blijven experimenteren met sounds. Echter, waar Mestarin Kynsi als schuurpapier door de gehoorgangen werd getrokken, lijkt de band dit timmermansmateriaal nu vooral op de tracks zelf te hebben toegepast. Hoewel de band echt nog wel gemeenzinnig uit de hoek komt, lijkt de fut er hier en daar een beetje uit. Het klinkt wat te gepolijst. Houdt u er echter rekening mee dat het hier vooral de teleurstelling is die spreekt. Want bovenal is dit gewoonweg een kleine drie kwartier onaangenaam topspul, dat ongetwijfeld live weer tot de horroreske verbeelding zal spreken.
Tracklist:
1. Bioalkemisti
2. Muuntautuja
3. Voitelu
4. Hautatuuli
5. Valotus
6. Ikikrme
7. Vieriv Usva
.jpeg){kind=small}
