Mocht u nog niet bekend zijn met The Omnific en zijn instrumentarium, dan helpt het Australische trio u met de eerste woorden in de openingstrack The Omnific ≈ Bass. Het ligt trouwens niet aan u dat dat gelijk-teken er zo maf uitziet. De wiskundig gedevieerden onder u zullen het herkennen als het benaderingsteken (ongeveer gelijk aan), en daarmee slaat de band met die titel de spreekwoordelijke spijker op de kop.
Matt Fack en Toby Peterson-Stewart bespelen de basgitaar en zij worden bijgestaan door Jerome Lematua op drums. De band eigent zich daarmee vervolgens de titel 'meest prominent basgedreven instrumentale rockformatie' toe. Voor alles valt een prijs te verzinnen - iedereen is een winnaar. Maar in dit geval is het van toegevoegde waarde om te benoemen in deze review, want het maakt duidelijk waar u aan toe bent met The Law Of Augmenting Returns.
Echter, de oplettende lezer zal in bovenstaande de tegenspraak hebben gespot dat een instrumentale band dan dus niet kan beginnen met zang. Don't shoot the messenger, het is de band zelf die zich kennelijk graag in de wereld van de contradicties begeeft. Wij hebben er net zo goed onder te lijden als u. En dit is niet de enige keer dat er in harmonie gezongen frases op u afgevuurd worden. Deze fout tegen de redelijkheid wordt ook in andere tracks begaan. Echter kunnen we dit wel billijken, want het vormt een welkome afwisseling.
Dat wil niet zeggen dat de rest van de plaat saai is overigens. Nee, de snarenplukkers verstaan hun vak en staan hun mannetje. Zij weten niet alleen hoe ze allerlei technische hoogstandjes uit de hoed moeten toveren, maar ook hoe je daarmee een echt liedje schrijft. Frivole vingercapriolen worden vakkundig tot interessante composities gesmeed. Daarnaast worden de tracks hier en daar opgedirkt met strijkers en blazers. Zo houdt de band de aandacht doorgaans goed vast. Uitzondering daarop vormt Will-O'-The-Wisp, wat een herhaling van niet al te interessante zetten blijkt. Deze track had het drietal beter kunnen schrappen, want hiermee zakt men echt door de ondergrens. Die mening deelt de band overigens niet, want genoemde track is eerder tot single gepromoveerd, maar goed, ik gun ieder zijn ongelijk.
Een ander puntje van kritiek zit hem in de productie, en dan met name die van de drums. Alle natuurlijke sounds lijken er wel uitgewrongen te zijn. Zo droog en onnatuurlijk klinkt eigenlijk alleen een drumcomputer. Onbegrijpelijk. Aan dat euvel lijdt niet alleen de drummer. Ook de bas klinkt soms uitermate droog en onorganisch. Het is alsof de baspartijen door een ander persoon gemixt zijn en vervolgens rcksichtlos bij de drums gemikt zijn.
Een kniesoor die daarover zeurt, overigens. Het geheel blijft prima overeind. Fans van vingervlugge snaren en instrumentale prog zullen hun vingers aflikken bij dergelijk vakmanschap. Het heikele punt met dit soort bands is natuurlijk de vertaling naar een live-setting. De band nodigt u daarom uit om dat 14 augustus zelf eens te beoordelen, want dan komt de band zijn kunsten vertonen in Merleyn, Nijmegen.
Tracklist:
1. The Omnific ≈ Bass
2. The Law Of Augmenting Returns
3. Matrices
4. Base Camp
5. Will-O'-The-Wisp
6. Phat Mackerel
7. Butterfingers
8. Double Malt Ditty
