Bij binnenkomst is de zaal opvallend leeg. Zodoende is het aantal mensen dat kan genieten van The Omnifics strakke optreden beperkt. De in 2016 opgerichte, Australische formatie bestaande uit twee bassisten en een drummer zet daarbij een zwaar geluid neer. Dat is natuurlijk begrijpelijk met dergelijk instrumentarium. Dat geldt ook voor het feit dat de muziek gelardeerd wordt met samples van backing track. Als je die muzikanten niet in je band hebt, maar je wilt ze wel laten horen, moet je toch wat! Tussen de nummers door doet drummer Jerome Lematua het woord, waarbij opvalt dat hij 'Nijmegen' met vrijwel perfecte g uitspreekt. Zijn baskompanen halen de meest onmogelijke vingercapriolen uit, maar weten een en ander toch in behapbare en degelijke composities te gieten. Bij Metalfan.nl hebben we door de jaren heen menig snaarvirtuoos zien passeren die vergat een luisterbaar liedje te schrijven, maar daar hoort The Omnific gelukkig niet toe. Ook aan publieksinteractie is gedacht. Zo komt Jerome tijdens de techno-stukjes achter zijn kit vandaan om te springen en te dansen, daarbij het publiek aanmoedigend. Aan zijn oproep tijdens Double Malt Ditty om een wall of death te organiseren, wordt door een twintigtal springgrage jongelingen dienstbaar gehoor gegeven.

De vocalen van de in 2013 opgerichte, Franse metalcoreformatie Novelists worden tegenwoordig verzorgd door een dame en voor wie zich wat minder met al het bandnieuws bezighoudt, zal dat ongetwijfeld een verrassing zijn. Na de lange staat van dienst van frontman en medeoprichter Matteo Gelsomino hield hij het in 2020 voor gezien. Zijn opvolger Tobias Rische hield het wat minder lang vol en gaf de pijp in 2023 al aan Maarten. Zodoende begroet Camille Contreras ons enthousiast en daar waar het genre doorgaans een bozemannen-testosteron-festijn is, zijn haar positieve vibes een welkome verandering van spijs. En zoals bekend: verandering van spijs doet eten. Het duurt echter even voordat ze haar draai gevonden heeft en tot haar zeer goed getrainde vibrato tot leven komt, maar dan is duidelijk dat niet alleen haar attitude, maar ook haar vocale capaciteiten een verademing zijn voor de band. De doorgaans nogal rechttoe rechtaan 4/4-maatsnummers krijgen een geheel nieuwe dimensie door haar zangkunsten.

Ook tussen de nummers door laat ze zich van haar positieve kant zien. Met gepaste trots heeft ze minstens twintig keer 'Nijmegen' goed uitgesproken en daarmee de harten van de bezoekers gewonnen. De vijftien mensen die dat leuk vinden, doen op haar aanvraag een wall of death en blijven in zodra de muziek zich daarvoor leent weten zij elkaars energie en lichaam te vinden. Kennelijk is Camille van meerdere markten thuis, want zij neemt vervolgens de elektrische gitaar ter hand. Als zij in eerste instantie slechts enkele akkoorden aan lijkt te kunnen slaan, slaan de ogen haar snarenkunsten eerst nog wat argwanend en meewarig gade. Die achterdocht wordt echter snel weggenomen als ze daarna gewoon meespeelt met de band. Al met al dus een geslaagde show met vooral veel positieve wendingen.

Maar als Tesseract dan vervolgens aftrapt met Natural Disaster, volgt een lesje professionaliteit. Met geluid dat staat als een huis en een podiumpresentatie die aan alle kanten zelfvertrouwen uitstraalt, laten de Engelsen zien en horen waarom zij vandaag de headliner zijn. Doordat frontman Dan Tompkins' kompanen zich relatief statisch van hun taak kwijten, weet hij alle ogen op zich gericht en met zijn schmink toont hij zich dan ook een echte eye catcher.

Het zwaartepunt van de show ligt duidelijk bij de platen die na Altered State (2013) en Polaris (2015) zijn verschenen. Van eerstgenoemde wordt alleen Of Mind - Nocturne gespeeld en laatstgenoemde wordt zelfs volledig overgeslagen. Dat valt makkelijk te verklaren, want Tesseract verwijderde zich na deze platen steeds meer van de djentsound waarmee de heren bekendheid verkregen. Daarnaast betekende de eerstvolgende plaat Sonder (2018) de terugkeer van de huidige Dan. Dat zijn dus ook veel meer 'zijn nummers'.

Een goed uitgewerkte lichtshow geeft extra cachet aan het strakke spel dat de heren tentoonspreiden en Dan is duidelijk in zijn element. Met zijn excentrieke, maar 'spot on' bewegingen op de muziek laat hij zien de polymetrische fratsen van zijn broeders tot in de puntjes te beheersen. Van zijn speeches tussendoor moet hij het evenwel niet per se hebben. Hij besteedt enkele minuten aan de uitleg dat iedereen op zijn eigen manier mag genieten. Volgens mij waren we dat al aan het doen, maar soit.

Hij maakt echter ook vernuftig gebruik van de muzikale kennis van de bezoekers door ze op goed uitgekozen momenten de zangtaak te laten vervullen. De show is dan weliswaar niet uitverkocht - het balkon is zelfs gesloten gebleven - maar degenen die wel op zijn komen dagen, zijn de échte fans. En voor hen die er bij One (2011) al bij waren, heeft de band nog een verrassing in het verschiet. Hoewel de debuutplaat tot dan toe nog niet aan bod is gekomen, gaat het laatste nummer van de reguliere set, Juno (van Sonder) naadloos over in Concealing Fate, Part. 3: The Impossible. De band verlaat vervolgens soort van nodeloos het podium en daar gaat het Nederlandse publiek doorgaans niet zo goed op. Het valt wat dood, terwijl de lichten suggereren dat er nog wel een toegift komt en de kenners ook wel weten dat de Concealing Fate-tease hiermee niet af is. Dat blijkt te kloppen en in de vorm van Concealing Fate, Part 1: Acceptance lossen de mannen de onuitgesproken belofte in. De nekken worden nog één keer aan een niet-stopbare headbangterreur onderworpen, alvorens wij de koude winternacht ingestuurd worden. De Britten uit Milton Keynes hebben weer een fantastisch kunststukje professioneel muziek maken afgeleverd, waarbij het vijftal als een geoliede machine de meest bijzondere ritmes en maten aan elkaar rijgt alsof het niets is. Het blijft indrukwekkend.

Setlist Tesseract:
1. Natural Disaster
2. Echoes
3. Of Mind - Nocturne
4. Tender
5. Sacrifice
6. King
7. Smile
8. The Arrow
9. Legion
10. War Of Being
11. Juno
12. Concealing Fate, Part. 3: The Impossible

Toegift:
13. Concealing Fate, Part 1: Acceptance

Setlist Novelists:
1. Lost Cause
2. Terrorist
3. Do You Really Wanna Know?
4. Prisoner
5. Colas
6. Mourning The Dawn
7. Coda
8. All For Nothing
9. Turn It Up (Keyboard Warriors Social Club)

Setlist The Omnific:
1. The Omnific ≈ Bass
2. Merlin's Id
3. Full Circle
4. Ne Plus Ultra
5. Double Malt Ditty