Van sommige bands sta ik te kijken dat ze anno 2023 nog steeds bestaan. Het Italiaanse Graveworm is een goed voorbeeld. De groep - die begon als typische gothic/blackmetalband en na een aantal albums de koers heeft verlegd naar een toegankelijke mengelmoes van melodieuze black en death metal (met nog een vleugje gothic) - draait al sinds 1992 mee, maar heeft ondanks zijn toegankelijke sound en aandacht van het grote label Nuclear Blast nooit echt in de genretop meegedraaid. Daarvoor is de muziek te zoutloos en niet opmerkelijk genoeg. Met name het laatste decennium is de productie van het gezelschap enigszins gestokt. Het laatste wapenfeit Ascending Hate stamt alweer uit 2015 en heeft geen blijvende indruk achtergelaten.
Met Killing Innocence proberen de veteranen het nog maar een keer. Drummer Moe Harringer is nieuw. Hij vervangt oudgediende Maschtl Innerbichler, die overigens ook nog een blauwe maandag bij Mystic Circle heeft gedrumd. Verder is alles bij het oude gebleven. Ook de sound is direct herkenbaar. Graveworm speelt een wat statige en zeer toegankelijke combinatie van black en death metal, waarin keyboardpartijen een belangrijke ondersteunende rol hebben. De muziek bestaat voornamelijk uit midtempo-ritmes met makkelijk in het gehoor liggende riffs en dito refreinen. Een voordeel ten opzichte van het oudere werk is dat Killing Innocence een veel betere productie heeft meegekregen. Daardoor komen de statige riffs van Eric Righi en Stefan Unterpertinger, alsmede het toegankelijke toetsenwerk van laatstgenoemde, stijlvol uit de speakers rollen.
Helaas is Graveworm nog altijd niet de meest bijzondere band. Opener Escorting The Soul is al niet direct het beste visitekaartje van de mannen. Het nummer begint nogal statig, om halverwege te versnellen richting blackmetalwateren. Met de wat klinisch klinkende blastbeats verdwijnt echter ook veel van de opgebouwde sfeer. Eigenlijk klinkt vrijwel de gehele eerste helft van Killing Innocence vrij saai vanwege het gebrek aan afwisseling en de nogal simplistische ritmes. Zo ploegt We Are The Resistance voort in niet erg opwindend, monotoon mid-temporitme en overtuigen ook de hierop volgende nummers Wicked Mind en If The World Shut Down nauwelijks.
Pas vanaf Dead Words lijkt Graveworm een tandje bij de schakelen. Dit nummer is een stuk interessanter: de band slaagt er namelijk in om een epische sfeer te creren door de dominante oorlogsdrumroffels, terwijl het pakkende refrein en het akoestische intermezzo ervoor zorgen dat de compositie diverser is dan de rest. Ook Where Agony Prevails en A Nameless Grave behoren tot de betere tracks. Eerstgenoemde omdat de band hier iets gepeperder voor de dag komt, terwijl laatstgenoemde kan bogen op een sterke centrale melodielijn en prima ondersteunend keyboardwerk. Frontman Stefan Fiori wisselt grunts af met screams en doet beide niet onverdienstelijk.
Ondanks deze oplevingen is Killing Innocence een verre van onmisbaar album. Het materiaal is wat braaf en door het ontbreken van echt goede composities is de langspeler vooral aardig als achtergrondmuziek. Wie nostalgische gevoelens krijgt van groepen als Agathodaimon en Siebenbrgen zal deze plaat van Graveworm nog wel kunnen waarderen. Maar ik vrees toch dat het album een dikke laag stof gaat verzamelen de komende jaren.
Tracklist:
1. Escorting The Soul
2. We Are The Resistance
3. Wicked Mind
4. If The World Shut Down
5. Dead Words
6. Where Agony Prevails
7. A Nameless Grave
8. End Of Time
9. Wrath Of Gods
10. In Honour Of The Fallen
