In 2017 bracht The Raven Age zijn inwisselbare debuutalbum Darkness Will Rise uit. Op deze plaat staan aardige idee�n, maar deze zijn niet omgezet in memorabele nummers. Desondanks ontbrak het de moderne metalband niet aan promotie. De groep werd op sleeptouw genomen als voorprogramma van een aantal grote artiesten (Iron Maiden en Anthrax) en was overal te zien. Deuren gaan nou eenmaal makkelijker open als Steve Harris de vader van ��n van de bandleden is. Opvolger Conspiracy (2019) laat echter vooruitgang en potentie horen. Grootste pluspunten zijn betere songwriting, compacter materiaal en het aantrekken van zanger Matt James. Album nummer drie Blood Omen houdt deze lijn vast, maar heeft ook zijn mankementen.

The Raven Age biedt namelijk nog steeds geen wereldschokkende kwaliteit. De groep brengt vooral veilige metal. Cleane zang met een rauw randje, strakke riffs en uptempo materiaal met voldoende hooks om meteen herkenbaar te zijn, waarbij risicovolle wendingen geschuwd worden. Hierbij heb je ook meteen de kracht en valkuil van de formatie te pakken.

Dat wil zeggen dat het vijftal goede songs kan schrijven en Parasite, Serpents Tongue en Nostradamus zijn hier goede voorbeelden van. Gitaristen George Harris en nieuwkomer Tommy Gentry weten hierin melodieuze riffs af te wisselen met stevige powerchords en vocalist Matt James voorziet het geheel van aangename zanglijnen. Daar is niets mis mee, behalve dat de muziek allemaal zo netjes binnen de lijntjes kleurt dat het te voorspelbaar is en te weinig spanning biedt. Debuutalbum Darkness Will Rise mag dan op bijna alle vlakken het mindere broertje zijn, daarop wordt tenminste nog enige risico genomen.

Een risicovollere insteek zou de muziek sterker zou maken, maar desondanks valt er goed van Blood Omen te genieten. De eerdergenoemde nummers overtuigen en ook afsluiter Tears Of Stone laat kwaliteit horen. Vooral de opbouwende en door Iron Maiden ge�nspireerde gitaarsolo tegen het einde imponeert.

The Raven Age heeft het dan ook in zich om verder te komen. Het talent is aanwezig en per album hoor je een groei. De groep moet alleen nog een goede balans vinden tussen risico en compactheid. De beste plaat van de formatie zal zich dan ook openbaren wanneer de band losbreekt van de gebaande paden en meer zijn eigen gezicht laat zien.

Tracklist:
1. Changing Of The Guard
2. Parasite
3. Serpents Tongue
4. Essence Of Time
5. Nostradamus
6. Forgive & Forget
7. The Journey
8. War In Heaven
9. Tears In Stone