Het is een aangename woensdagmiddag; zonnig, soms wat wolken en druppels regen. Wanneer een tourbus het terrein opdraait, doet een maairobot een laatste ronde over het veld. Langs de kant hebben zich genteresseerden uit de omgeving en enkele bekenden verzameld. Er hangt een gemoedelijke sfeer, waarbij toeschouwers genieten van een koud glas fris of bier en een vette hap. Het lijkt een plaatselijke voetbalwedstrijd als geen ander. Dat er wereldberoemde musici op het veld staan, doet er de komende uren niet toe.
Wanneer de scheidsrechter het fluitsignaal voor de opening geeft, wordt er net zo hard gerend als de avond tevoren op het podium in een uitverkochte Ziggo Dome. De gemiddelde leeftijd ligt wat hoger dan gewoonlijk Steve Harris is inmiddels pensioengerechtigd maar dat doet weinig af aan het fanatisme van het gezelschap. De eer staat op het spel en het lijkt er goed uit te zien voor de muzikanten wanneer de bassist zelf de wedstrijd opent met een goal vanuit een strafschop. Even later tekent hij ook voor een assist (2-1) die volgt op een gelijkmaker van de thuisploeg.
Enige tijd houden de ploegen elkaar met een 2-2 stand in evenwicht, maar wanneer de bezoekers in de tweede helft een derde (wederom Harris sr.) en vierde goal maken, lijkt de strijd gestreden. Wanneer de thuisploeg onder veel protest van de bezoekers de 3-4 maakt en even later via een penalty op gelijke hoogte komt, zitten de negentig minuten er nagenoeg op. Aan beide zijden volgen er nog enkele schoten over en naast doel, maar de beslissende treffer valt niet. De wedstrijd eindigt met een 4-4 gelijkspel. Na afloop zet de bassist wat krabbels en poseert hij met enkele fans voor een foto; een rustdag, maar dan anders.
