Bij sommige bands is drie jaar een lange periode om te overbruggen tussen twee albums, maar in het geval van de Duitse, progressieve deathmetalgroep Disillusion zal geen enkele fan moeite hebben met deze tijdspanne. Liefhebbers van de briljante, verhalende metal van dit gezelschap moesten eerder immers liefst dertien jaar wachten op nieuw materiaal, dat in 2019 verschijnt in de vorm van het fenomenale comebackalbum The Liberation. Dat sinds november de vierde langspeler Ayam in de schappen ligt, is dus pure winst. Nog mooier is dat deze plaat wederom een voltreffer is geworden, die terecht in de hoogste regionen van menig jaarlijst terug te vinden zal zijn.
Wat Disillusion op Ayam laat horen, is namelijk wederom van een exceptionele kwaliteit. De muziek van de groep rondom de veelzijdige frontman/gitarist Andy Schmidt is altijd van een zeer hoog niveau, maar met Ayam laten de Duitsers zich van hun meest diverse kant horen. Bij vlagen komt Disillusion zeer intens en luidruchtig uit de hoek, maar op andere momenten kiest het vijftal voor een rustieke en melancholische aanpak. Wat is gebleven is het gemak waarmee de mannen sublieme, verhalende composities in elkaar weten te weven, waarin je als luisteraar op het puntje van je stoel zit om iedere stijlwisseling en overgang volledig te kunnen absorberen. Dat is een gave die Disillusion ook aansprekend maakt voor liefhebbers van bijvoorbeeld Ne Obliviscaris en Wilderun.
Het niets minder dan briljante openingsnummer Am Abgrund spreekt boekdelen wat betreft de compositorische genialiteit van deze band. In ruim elf minuten krijgt de luisteraar hier een heel scala aan ideen voor zijn kiezen. Het nummer begint met een cineastische epiloog, waarin een simpel drumritme en koorzang de track al snel richting een woeste versnelling stuwen. De band schakelt soepel tussen epische grandeur en vinnige, nerveuze riffs, gooit er en passant nog even een uitermate smaakvolle gitaarsolo uit en werkt vervolgens toe naar een kalm en bevredigend einde. Ook Abide The Storm passeert de tienminutengrens en ook hier verkent Disillusion met veel bravoure meerdere muzikale universums, naadloos in elkaar geweven op een manier die z kunstig is dat de naden van het weefwerk volledig verdwenen zijn en de diversiteit aan stijlen en de enorme dynamiek in ieder nummer niet meer dan vanzelfsprekend zijn geworden.
De muziek van Disillusion is altijd al afwisselend geweest, maar het lijkt wel alsof de band pas nu cht de grenzen durft op te zoeken. Zo is het machtige, thrash-achtige Tormento waarschijnlijk een van de heftigste tracks van de heren tot op heden, vooral door de complexe, technische riffs, maar ook door het bombastische en aanzwellende klassieke geweld (verzorgd door gastmuzikanten Birgit Horn op de trompet en bugel, Clara Gas op de cello en Frederic Ruckert op de keyboards). Het hierop volgende Driftwood vormt dan weer een aangenaam rustpunt. Het is een zeer fraaie, ingetogen track met subtiel ondersteunende, klassieke instrumentatie en een kunstige, zeer filmische opbouw, versterkt door de door Schmidt met veel gevoel gezongen, beeldende teksten. Hij toont zich een zeer veelzijdig en begenadigd zanger, die de muzikale odyssee verfraait met zijn stoere grunts, machtige, semi-cleane screams en zijn begeesterde, cleane zang.
Er valt over iedere track een alinea vol te schrijven, maar het zal voor de lezer duidelijk zijn dat Ayam een schijf is om lyrisch over te zijn. Het album is in zekere zin zowel de perfectionering als de uitvergroting van alles wat Disillusion tot zon meesterlijke en unieke band maakt. De muziek is ng grootser, meeslepender, cineastischer en avontuurlijker geworden, de contrasten zijn ng groter en tegelijkertijd ng fijnmaziger verweven in uitermate boeiende en (regelmatig) emotionele composities. Bovendien heeft producer Jens Bogren (Opeth, Katatonia) het geheel van een vrijwel perfecte, dynamische mix voorzien.
Degenen die het werk van Disillusion al kennen, weten dat deze band tot grootse muziek in staat is. Voor alle anderen kan ik alleen maar aanraden: ga zo snel mogelijk op ontdekkingsreis! Dit is namelijk het muzikale equivalent van een grootse, meeslepende roman, die je in staat stelt om jezelf helemaal te verliezen en onder te dompelen in een nieuwe, boeiende en avontuurlijke wereld. Met Ayam in de oorschelpen vliegt de tijd voorbij en is de neiging na afloop groot om direct op de repeatknop te duwen.
Tracklist:
1. Am Abgrund
2. Tormento
3. Driftwood
4. Abide The Storm
5. Longhope
6. Nine Days
7. From The Embers
8. The Brook
