De avond wordt geopend door het Duitse Disillusion. Deze fantastische band verdient het wat mij betreft eigenlijk niet om als openingsgroep te moeten fungeren, want met het briljante debuutalbum Back To Times Of Splendor (2004) en het eveneens meesterlijke The Liberation (2019) bewijst de formatie rondom de enigmatische frontman en gitarist Andy Schmidt die status al lang en breed ontgroeid te zijn. Mijn vrees is dat Disillusion wordt afgescheept met een half uurtje speeltijd, maar die vrees blijkt gelukkig ongegrond. Met vijftig minuten speeltijd kan de band zich op zijn gemak presenteren aan een deels nieuw publiek. En daarin slagen de heren met verve. Tijdens de aftrap (de groep opent met het nieuwe nummer Am Abgrund) staan de drums nog wat hard afgesteld, maar al snel weet de geluidsman dat recht te trekken. Gelukkig maar, want de gelaagde, epische en avontuurlijke, progressieve metal met deathmetalinvloeden is rijk aan details.
De band imponeert met lange en diverse composities, die ingetogen passages met woelige versnellingen afwisselen. Schmidt toont zich niet alleen een buitengewoon vriendelijk persoon, maar ook een zeer capabel frontman, die grunts afwisselt met sterke, cleane zang. Disillusion geeft een mooie dwarsdoorsnede van zijn materiaal. Zelfs het tweede album Gloria (2006) toch de vreemde eend in de bijt wordt niet overgeslagen. Van het debuut komen twee kortere tracks voorbij, waarvan vooral het stevige Alone I Stand In Fires uitstekend tot zijn recht komt. We horen ook nog een nieuw nummer in de vorm van Tormento, een heerlijke track, die nieuwsgierig maakt naar de in november te verschijnen full-length Ayam.
Na deze uitstekende aftrap is het de beurt aan Persefone, een zeskoppig gezelschap uit de piepkleine staat Andorra. Wie bekend is met het materiaal van de band, weet dat deze heren ontzettend interessante muziek maken. De combinatie van death metal, progressieve metal, djent, symfonische metal en filmmuziek levert een intense luisterervaring op. Met pareltjes als Spiritual Migration (2013), Aathma (2017) en het nieuwe album Metanoia (dat afgelopen februari verscheen) op zak, heeft de band vanavond meer dan genoeg materiaal om uit te kiezen. De complexe en vrij ontoegankelijke muziek leent zich niet direct voor een makkelijke live-ervaring, maar de mannen kwijten zich goed van hun taak.
De nadruk ligt op het nieuwere werk. Zo komen alleen nummers van de laatste drie albums voorbij. Vooral gitaristen Carlos Lozano Quintanilla en Filipe Baldaia laten zich van hun beste kant horen met ontzettend strak gitaarwerk. De complexe, tegendraadse ritmes en het vingervlugge gepiel komt live net zo strak uit de speakers als op plaat. De in allerijl opgetrommelde vocalist Daniel Rodrguez Flys (die de oorspronkelijke frontman Marc Martins Pia deze tour vervangt), staat regelmatig met een dankbare glimlach op het podium. Hij lijkt er net zo veel plezier in te hebben als het publiek. Hij laat zich eveneens gelden met zijn diverse zangstijlen. Grunts, screams en cleane zang gaan hem allemaal even goed af. Hoewel de muziek van Persefone de hooks van Disillusion mist en daardoor minder beklijft geeft de groep zijn visitekaartje af.
De stevigste band mag de avond afsluiten. Obscura is een technische deathmetalband uit Duitsland, die met zijn meest recente album A Valediction (2021) bij Nuclear Blast onderdak heeft gevonden. Dat is veelzeggend, want dergelijke muziek staat toch over het algemeen niet bekend als de meest toegankelijke. Dat het viertal zijn mannetje technisch staat, zal niemand verbazen. Het is een wat bijzondere mengeling op het podium. Bassist Alex Weber kijkt af en toe alsof hij de soundtrack van een zwoele softpornofilm verzorgt, terwijl hij intussen de meest halsbrekende notencombinaties uit zijn instrument schudt. Hetzelfde contrast zien we bij drummer David Diepold, die bijna verveeld de meest brute ritmes uit zijn drumstel knuppelt als een ware machine. De interactie moet vooral van frontman en gitarist Steffen Kummerer komen, die het publiek regelmatig wat probeert op te zwepen.
Met zes nummers ligt de nadruk vanavond op het nieuwe album A Valediction. Obscura is op zijn best als technisch gepiel wordt gecombineerd met meer melodieuze riffs. Op die momenten doet de band wat aan het geweldige Allegeaon denken. Toch wordt de muziek na verloop van tijd wat eenvormig. De uitzondering is Devoured Usurper, een midtempo-nummer halverwege de set, dat klinkt als een kruisbestuiving tussen Bloodbath en Bolt Thrower. Zon fijn headbangritme werkt live toch extreem goed en is wat mij betreft het bewijs dat techniek niet alles is.
Obscura speelt uitstekend, maar legt het toch af tegen de openingsacts. Winnaar van de avond is wat mij betreft Disillusion, maar de verschillen zijn klein. Het publiek heeft in ieder geval waar voor zijn geld gekregen met deze ijzersterke package.
Setlist Obscura:
1. Forsaken
2. Solaris
3. Ocean Gateways
4. Emergent Evolution
5. A Valediction
6. Devoured Usurper
7. The Anticosmic Overload
8. Orbital Elements II
9. Universe Momentum
10. Akrasis
11. When Stars Collide
Toegift:
12. Septuagint
13. Incarnated
Setlist Persefone:
1. The Great Reality
2. Stillness Is Timeless
3. Prison Skin
4. Merkabah
5. Living Waves
6. Katabasis
7. Mind As Universe
Setlist Disillusion:
1. Am Abgrund
2. Alone I Stand In Fires
3. The Great Unknown
4. Alea
5. ...And The Mirror Cracked
6. The Black Sea
7. Tormento
