De Portugese blackmetalgroep Gaerea timmert de laatste jaren stevig aan de weg. Het in 2018 verschenen debuutalbum Unsettling Whispers verschijnt nog via het relatief kleine Transcending Obscurity Records, maar het is ironisch genoeg pas sinds de release van opvolger Limbo (2020) dat de band de naam van dat label eer aandoet en dat terwijl Gaerea onderdak heeft gevonden bij Season Of Mist. Het gezelschap uit Porto maakt bovendien indruk met zijn heftige liveshows, waarbij de gelijkenis met Mgla voor de hand ligt door de sinistere en verhullende zwarte outfits. Consolideert Gaerea met Mirage zijn vooruitgesnelde status als een van de nieuwste beloftes binnen de black metal?
Het antwoord op die vraag kan alleen maar bevestigend zijn. Sterker nog: met Mirage bouwt Gaerea zijn reputatie alleen maar verder uit. Dit is namelijk een fantastisch album, dat hoge ogen gaat gooien in menige jaarlijst. Mirage is vanaf de eerste luisterbeurt al een overdonderende ervaring. De band blinkt uit in het schrijven van spannende, krachtige en gelaagde composities. Wat Gaerea bovendien voor heeft op talloze genregenoten, is dat de heren ook strooien met eersterangs riffs en hooks, waardoor de nummers nooit verdwalen in nodeloze complexiteit. Dat maakt Mirage bij iedere luisterbeurt beter.
In muzikaal opzicht haalt de groep overduidelijk inspiratie uit de meesterlijke black metal van Mgla, maar Gaerea doet dat in tegenstelling tot bijvoorbeeld schaamteloze copycats als Groza op een manier die ook ruimte houdt voor eigenheid. De raakvlakken zijn vooral te horen in de krachtige, massieve sound en de intelligente composities. Anderzijds put de band ook meer uit de hoek van de wat technischere post-blackmetalbands als Terzij De Horde, Ultha en Au-Dessus. De grote kracht is dat Gaeara ook in staat is om ijzersterke composities te smeden waarin de techniek niet de overhand krijgt.
Het is moeilijk om favoriete tracks te benoemen, want ieder nummer is even ijzersterk. Opener Memoir legt de lat al direct hoog. Het is een afwisselend en intens nummer van ruim acht minuten, dat middels akoestisch, kalm getokkel langzaam opbouwt, totdat een machtige eruptie na ruim twee minuten de luisteraar rechtop in zijn stoel laat zitten. Salve is technischer, feller en wat neurotischer, maar blinkt uit door zijn moddervette riffs, terwijl het titelnummer zich weet te onderscheiden door het schitterend uitgewerkte contrast tussen lichte postrock-invloeden en een ruige, onstuimige versnelling.
Niet alleen in muzikaal opzicht is Mirage van de hoogste categorie, ook frontman Guilherme Henriques maakt indruk. Zijn machtige strot laat een gebulder horen dat door merg en been gaat, vooral vanwege de mate van doorleefdheid en wanhoop die hij in zijn stemgeluid weet te leggen. Tel daarbij op dat deze plaat een sublieme, intense productie heeft meegekregen en het is duidelijk dat Gaerea definitief bij de grote namen hoort.
Tracklist:
1. Memoir
2. Salve
3. Deluge
4. Arson
5. Ebb
6. Mirage
7. Mantle
8. Laude
