Sinds het ontstaan in 2016 timmert de band hard aan de weg. De teller staat nu op een ep en, Limbo meegerekend, twee langspelers. Daarbij weet het vijftal de kwaliteit continu hoog te houden. Na de eerste langspeler, Unsettling Whispers (2018), heeft de band getekend bij het illustere Season Of Mist. Vaak is dat een goede indicatie van kwaliteit, maar het beste is natuurlijk om de muziek voor zich te laten spreken.
Hoewel het album maar zes nummers telt, duurt het ruim vijftig minuten. Meerdere tracks overstijgen dan ook de tien minuten-grens. Zo komen de complexe composities goed tot hun recht. Opener To Ain is een van de langere nummers op het album. Steeds wordt er een nieuwe laag aan de muziek toegevoegd. Met een gitaarpartij hier en een complexe drumpartij daar wordt de track langzaam opgebouwd. Halverwege wordt overgeschakeld naar een prachtig, rustig stuk waarbij het gefluister van de zanger een nare sfeer neerzet. Hierna barst de muziek weer los in een bombastische uitspatting gevuld met woede.
De meeste nummers bouwen langzaam op. Vaak veranderen de composities meerdere keren. Zo ook in Null, waarin de gitaarriffs halverwege veranderen zonder de eerdere songstructuur uit het oog te verliezen. Elke tempowisseling of muzikale verandering verloopt vloeiend en moeiteloos. De muziek blijft op deze manier complex, zonder dat het ontoegankelijk wordt. De muzikanten mogen ook zeker gecomplimenteerd worden met de hoeveelheid stijlen die ze weten te combineren. Het fundament ligt duidelijk in black metal, zoals de riffs in Glare, maar ook invloeden uit sludge, thrash en post-hardcore komen langs.
Ook de zanger verdient lof. Zijn stem heeft wat weg van death metal en de emotie die hij over weet te brengen, zorgt voor rillingen. Woede en wanhoop wisselen elkaar uitstekend af. Zijn gepijnigde gekrijs gaat door merg en been en voegt veel toe aan de ongemakkelijke sfeer die de muziek weet te creren.
Het is ook zeker de moeite waard om de teksten, die voornamelijk gaan over misantropie, nihilisme en emotionele leegte, erbij te pakken. Deze zijn intelligent geschreven en de thematiek voegt veel toe aan de zwartgalligheid van de muziek. Ook probeert de band deze thema's met zijn imago over te brengen. De leden zijn anoniem en staan op het podium en op fotos altijd met kappen op. Nergens zijn de namen van de bandleden te vinden, om zo hun eigen onbelangrijkheid te benadrukken. Dat twee leden zichzelf bekend hebben gemaakt met de tevens uitstekende doommetalband Oak dient dan maar even vergeten te worden.
Limbo gaat verder waar Unsettling Whispers ophield. Het vijftal heeft de lat nog hoger gelegd dan voorheen, wat resulteert in een uitstekend album. Gaerea bewijst mee te kunnen spelen met de grootste namen in de Europese black metal. Hoewel er veel wordt gespeeld met verschillende invloeden, blijft de blackmetalsfeer continu behouden. De muziek is niet heel toegankelijk en heeft een paar luisterbeurten nodig voordat het allemaal 'klikt'. Maar dat is dit album zeker waard. Zelf zeggen de leden dat hun muziek een cathartische werking heeft en daar is geen woord van gelogen. Als je complexe muziek zoekt waarmee je jezelf in de krochten van (zelf)haat en wanhoop kan storten, is Limbo zeker een aanrader.
Tracklist:
1. To Ain
2. Null
3. Glare
4. Conspiranoia
5. Urge
6. Mare
