Het is lastig om een carrire te hebben als shockrockende bende ruimtewezens, wanneer vrijwel elk droog voorgelezen journaal absurder is dan waar je mee op de proppen kunt komen na het dertig jaar lang tegen heilige huisjes trappen en deze net zo hard onderspuit met intergalactisch ruimtebloed en -slijm. Dat weerhoudt de mannen achter Gwar er echter niet van om toch een poging te wagen nieuwe zieltjes te corrumperen met hun absurdistische metaltheater. The New Dark Ages is de tweede langspeler die wordt uitgebracht na het overlijden van voormalig frontman Oderus Urungus (Dave Brockie). In Blothar The Berserker is een waardig opvolger gevonden. De beste man kan beter zingen dan Oderus en de nadruk is op de voorgaande plaat (The Blood Of Gods uit 2017) en de ep The Disc With No Name (2021) meer komen te liggen op muzikale prestaties dan op shockerend en maatschappijkritisch muziektheater.
Die wijziging zal niet iedereen tevredenstellen, maar het resultaat is op zich aardig. De eerdergenoemde, akoestische ep The Disc With No Name laat horen dat de mannen prima muzikanten zijn en de AC/DC-cover If You Want Blood (You Got It) is een van de beste versies van het nummer ooit gemaakt. Toch wil het Gwar niet lukken om een plaat lang te interesseren. Dat geldt ook voor The New Dark Age. Met een speelduur van ruim een uur is dit nieuwe werk aan de lange kant. De grotendeels instrumentale Death Whistle Suite van ruim een kwartier waar het album mee afsluit, had achterwege kunnen blijven. Dat geldt ook voor enkele tracks die voorbijkomen in aanloop naar die langgerekte monstruositeit.
Blothar en de zijnen putten vooral uit metal, punk en grunge-invloeden uit de jaren negentig. Het levert songs op die met regelmaat wringen of niet heel vloeiend lopen. Gezochte melodielijnen, onnavolgbare breaks en rare geluidseffecten voeren af en toe de boventoon. De titelsong is aardig, maar kent een eigenaardig tussenstuk. Blood Libel heeft een bizarre tekst en wil maar niet pakken, net als het experimentele The Beast Will Eat Itself. De mannen kunnen spelen, maar wat betreft compositorische kwaliteiten komt het er niet altijd uit.
Geef mij dan maar het lekkere beukwerk van Berserker Mode, Completely Fucked of The Cutter (deze laatste met een gastbijdrage van Lzzy Hale). De temperamentvolle, rappe tracks hebben een duidelijke kop en staart. De nummers zijn absoluut niet baanbrekend, maar de energieke muziek grijpt tenminste. Bovendien weten de Amerikaanse aliens prima hoe zij wringende gitaarpartijen kunnen verbinden met prima hardrocksongs (Completely Fucked). Dat de band ook met een lager tempo uit de voeten kan, toont deze met Rise Again, dat bolstaat van puik gitaarwerk.
Hoewel ik niet direct laaiend enthousiast ben over The New Dark Ages, groeit de plaat met meerdere luisterbeurten. Details en effecten zitten soms verstopt in de mix en ontwaren zich soms bij verrassing. De experimenteerdrift is te begrijpen na dertig jaar Gwar, maar levert niet per se iets extra's op. Ratcatcher is een typische, 'klassieke' shockrocktrack met dito, geanimeerde videoclip. Prima werk, vul er een plaat mee! Datzelfde geldt voor het heerlijke Bored To Death, dat het live vast goed zal doen.
Het album is als geheel geen doorslaand succes en had korter gekund. Wellicht ben ik door het benoemen van de oersaaie Death Whistle Suite (ok, het middenstuk Starving Gods met zang is stiekem wel gaaf), dat volgt op Bored To Death, wel in de grootste grap met dikke middelvinger van het onnavolgbare Gwar gestonken. Toch bevat het enkele prima nummers voor liefhebbers van Gwar en shockrock.
Tracklist:
1. New Dark Age
2. Blood Libel
3. Berserker Mode
4. Mother Fucking Liar
5. Unto The Breach
6. Completely Fucked
7. The Cutter
8. Rise Again
9. The Beast Will Eat Itself
10. Venom OF The Platypus
11. Ratcatcher
12. Bored To Death
13. Temple Ascent (Death Whistle Suite)
14. Starving Gods (Death Whistle Suite)
15. Deus Ex Monstrum (Death Whistle Suite)
