Ik weet nog erg goed, ik was 15 jaar en had net mijn eerste stappen gezet in de metal. Als trouw metalfan in wording keek ik regelmatig naar dit illustere tv programma en leerde zodoende via de clips ook nog wat bands kennen. Zo ook een zekere avond, ik had MTV net aangezet, Beavis and Butthead begon en daar zag ik een videoclip van aan band waar ik nog nooit van gehoord had. Mannen in monsterpakken die liters bloed het publiek in spoten terwijl iedereen uit zijn dak ging. Gwar heette deze band, de naam van de clip weet ik niet meer. Minuten lang zat ik verbijsterd te kijken, zoiets had ik nog nooit gezien. De dag die volgde vertelde ik mijn vrienden over deze ervaring en iedereen was zeer onder de indruk en daarna, elke keer als ik weer Beavis and Butthead zat te kijken hoopte ik dat er een clip van Gwar langs zou komen. Helaas waren toen ik 15 jaar was programma's als napster, kazaa en soulseek nog niet beschikbaar dus heb ikniet, zoals nu, mijzelf binnen een ogenblik kunnen voorzien van muziek die me wel wat leek. Geld voor cd's had ik nog niet dus het werd allemaal knap lastig om me er in te verdiepen. 1 ding wist ik wel zeker, een optreden van Gwar wil ik altijd nog een keer meemaken, zo'n onuitwisbare indruk hebben die clips op mij gemaakt.
De tijd verstreek, we werden ouder en we gaan van toen terug naar nu. Het is nu 2005 en 7 jaar later, Beavis and Butthead zijn helaas van de tv gehaald en MTV maakt alleen nog maar pulp. Headbangers ballroom is een begrip waar mening jong metalfan nog nooit van gehoord heeft. Nu, dit moment, de locatie is de trein van Utrecht naar elders en terwijl ik dit schrijf heb ik een onuitwisbare grijns op mijn gezicht. Ik zit onder lagen van opgedroogd (nep)bloed en omstanders kijken mij wat verwilderd aan. Het kan me verder weinig schelen, in ding staat vast: een wens is net in vervulling gegaan. Gwar, live, eindelijk! and what an experience it was.
Het begon allemaal een paar weken geleden toen ik op het forum van dit nederige E-zine een post vond met daarin de agenda van Tivoli (Utrecht). Ongeinteresseerd las ik het door in de hoop toch nog iets interessants te kunnen vinden en daar was het, plotseling, uit het niets. Een naam springt me in het oog: Gwar - 11 april 2005. Amper kon ik mijn enthousiasme inhouden en liet wel een berichtje achter dat ik aanwezig zou zijn. Amper een paar minuten later werd ik aangesproken door de baas van MF met de vraag of ik eventueel interesse had in een perskaart. De voorwaarde: ik moest er, na afloop, een verslagje over schrijven. Even dacht ik er over na, aardslui als ik ben. Moderator zijn op een forum is een ding wat nog enigzins zonder inspannning gedaan kan worden maar je mening (serieus) verwoorden over zaken die je aangaan is wel heel wat anders. Maar toch, ik stemde in en ook hier ging weer op: Een man een man, een woord een woord en zodoende hierbij mijn aandeel van de deal. Helaas ben ik in de jaren niet erg veel bekender geworden met het oevre van Gwar en ik ken misschien maar 1 of 2 nummers bij naam dus ik kan de diehard Gwar fans niet informeren over wat ze wel en niet gespeeld hebben, maar dan, waarom was je niet bij het concert als je diehard Gwar fan bent.
Maar goed, eerst nog het voorprogramma: Malkovich. Ik wist helemaal niet dat er een voorprogramma was deze avond en was dan ook verrast toen ik de zaal binnen kwam en er net een band begon te spelen die niet in het bezit was van een stageshow. De woorden Skidrow en Axl Rose waren het eerste wat door mijn hoofd schoot. Een tweede blik deed mij al vermoeden dat dit toch meer richting hardcore zou gaan en toen het eerste akkoord werd aangeslagen werd dit vermoeden ook ruimschoots bevestigd. Het geluid was aan het begin van de show erg slecht maar dat werd al snel weer recht getrokken. Deze band met nummers zoals nummer 13 en nummer 28 (ik miste heel duidelijk een variatie in de songtitels maar dit zal vast heel doelbewust gebeurd zijn) maakt een interessante vorm van muziek. Een hele duidelijke basis van Hardcore maar wel heel boeiend aangevuld met Blues, Nu-Metal, Mathcore, Punk, Grunge, Polka en weet ik wat. De muziek zelf zit zeer goed en gevarieerd in elkaar en de muzikanten zijn overduidelijk zeer vaardig. Ik heb nog even nagevraagd bij de merchstand van deze band hoe ze de stijl zelf noemen en mij werd verteld dat het onder de naam Swingcore door het leven ging, een term waar ik mijzelf ook wel in kan vinden. Een punt van kritiek op deze band is echt het volgende: de zanger, ik moet eerlijk bekennen dat ik zelden zo'n lamlul op poten heb gezien. Naar mijn mening verkracht hij de muziek volledig met de geluiden die bij hem voor zang door gaan. Uiteraard is dit maar mijn mening en zullen er zat lui zijn die het er wel bij vinden passen maar ik heb zelden zo'n groot contrast gezien tussen goede muziek en een zanger die het weer helemaal ten gronde richt. Deze zang bestaat vooral uit krijsen en enigszins toonvast zingen (denk aan korn). Maar goed, afgezien van dit puntje wist de band mij wel te overtuigen, als enige vermoed ik want het publiek stond verder vrij passief toe te kijken hoe deze band zijn dingetje deed. Natuurlijk is het ook wel zo dat het als band niet leuk is om te openen voor een grote naam omdat toch niemand voor jou komt.
Na deze band is het dus tijd voor de band waar we allemaal voor gekomen waren. Althans, dat was de bedoeling, helaas werd er nog een behoorlijk forse pauze ingelast en na toch wel een lange tijd wachten begon dan toch eindelijk Gwar. Ik denk dat iedereen wel weet hoe Gwar ongeveer klinkt maar voor zij die dit niet weten zal ik even een korte beschrijving geven: De nanem zijn Oderus Aroundus, BalSac the Jaws of Death, Beefcake the Mighty, Flattus Maximus en Jizmak Da Gusha en deze heren spelen een portie rocknroll van de bovenste plank. Natuurlijk niet de meuk die paps en mams luisterden toen ze jong waren maar dikke bassen, zware vocalen, rollende drums en gitaren die hier dan weer mooi overheen scheuren. Groove en feest zijn de sleutelwoorden. En een feest was het zeker.
Gwar werd vergezeld door een aantal 'gasten' (of stagehands in pakken). Zo werd de opening opgeschrikt door Fred Durst die het publiek en de band begon uit te schelden. Gelukkig maakte zanger Oderus Urungus daar vlug een einde aan door Fred te onthoofden en zoals we allemaal van Gwar kunnen verwachten gebeurde dit niet zonder het nodige bloedvergieten, iets waar het publiek overigens ruimschoots van mocht genieten. Niet alleen Fred Durst was van de partij. Zo waren er een Arnold Schwarzenegger, Paris Hilton, Michael Jackson wie allemaal gevild of gemarteld werden waarbij het publiek weer op de eerste rang zat (En niet alleen diegene vooraan, nee, het bloed kwam tot ver achter in de zaal). Erg vermakelijk waren ook een mastruberende George Bush, een Osama Bin Laden inclusief bom en een Ronal Reagan die geheel in stijl als cyborg uit het graf herees, allen daagden ze de heren van Gwar uit en allen werden ze verpulverd onder de klauwen van dit gezelschap.
Maar niet alleen de show zelf was zeer de moeite waard, soms wordt vergeten dat de muziek van Gwar ook dik in orde is. Mooie solide nummers met een hoog meezing gehalte. Het gitaar geluid kwam goed naar voren, net als de rest van het geluid eigenlijk. Na een show van ongeveer ander half uur (schat ik zo, ik heb niet precies op de tijd gelet) kwam er toch een einde aan de show en het concert, maar niet zonder een mooie finale waarbij er met een hogedruk bloed kannon nog een laatste salvo richting het publiek werd afgegeven. Pas toen kon ik de schade zien die de band had aangericht, overal waar ik keek zag ik mensen doordrengt met bloed en ik werd er op gewezen dat ik er eigenlijk net zo uitzag. De zaal stroomde leeg en voldaan ging ik op weg naar de bus om vervolgens de trein naar huis te pakken. Vermoeid zit ik nu in de treincoupe te schrijven en 1 ding blijft maar door mijn hoofd suizen: Gwar, live, eindelijk! and what an experience it was.
