In mijn hernieuwde reis door het recente oeuvre van de Belgische alleskunner Dh pik ik naast besprekingen van Earth And Her Decay en het uitstekende Decadanse ook nog even een plaat mee die eind vorig jaar verschijnt. Gezien de snelheid waarmee Dh nieuwe releases uitbrengt, is het risico groot dat Ave Maria II, het album in kwestie, al snel weer van de radar verdwijnt. Zoals de titel al doet vermoeden, hebben we hier met een sequel te maken. Ave Maria verschijnt in 2011 onder de banier Yhdarl, een ander project van Dh. Deze opvolger is echter niet zomaar een van de vele platen uit het oeuvre, aangezien Dh deze zelf als het beste werk uit zijn carrire ziet. De hoogste tijd dus voor een verlate bespreking.
In tegenstelling tot de recente samenwerking met Marla van Horn (Earth And Her Decay), waarin we relatief korte composities krijgen voorgeschoteld, bestaat Ave Maria II uit slechts n nummer, dat in totaal een kleine drie kwartier duurt. De compositie bestaat wel uit twee delen - Morituri Te Salutant en Obliviscaris waarbij de overgang ongeveer halverwege ligt. Een hele zit dus, maar wat direct opvalt, is hoe ontzettend goed dit epos is opgebouwd. De compositie vloeit op een volstrekt logische manier, waardoor de lengte geen enkel probleem is. De opbouw is uitstekend en door steeds weer lagen en variaties toe te voegen, blijf je als luisteraar voortdurend geboeid.
Ook muzikaal gezien is Ave Maria II een schot in de roos. Dh werkt op dit album samen met de Nederlandse sopraanzangeres Madicken de Vries. De combinatie van atmosferische funeral doom (denk een beetje aan het oude werk van Ahab), suicidal black metal (vooral terug te horen in de machtige, emotionele screams van Dh) en klassieke muziek pakt fantastisch uit. In tegenstelling tot eenheidsworst van talloze, inspiratieloze gothicmetalbands laat De Vries horen hoe sopraanzang k ingezet kan worden: als een extra instrument dat de pijn en duisternis van deze genres omarmt en verder versterkt, in plaats van er een contrast mee te vormen. Het omarmen van je demonen met muzikale middelen is wat hier gebeurt.
Ave Maria II is geen album om snel te consumeren. De langspeler komt vooral tot zijn recht wanneer de luisteraar bereid is om er moeite in te stoppen. Niet zozeer omdat de muziek zo complex of tegendraads is overigens. Het gaat meer om het creren van de juiste setting. De sound is zo zwaarmoedig en de wanhoop spat zodanig van het album af dat de emotionele impact makkelijk teniet kan worden gedaan als Ave Maria II op een oppervlakkige of vluchtige wijze geconsumeerd wordt. Dit is nu echt zon album dat het verdient om aandachtig beluisterd te worden, bij voorkeur in isolatie en in het (schemer)donker. De paradoxale schoonheid van weltschmerz verpakt in n zinderende compositie.
Tracklist:
1. Ave Maria II
