Sommige mensen verdenk ik ervan dat ze over bovennatuurlijke capaciteiten beschikken. Bijvoorbeeld om de tijd te vertragen, of anderszins om nooit behoefte aan slaap te hebben. De Bulgaars-Belgische componist, producer en multi-instrumentalist Olmo Lipani is daar een goed voorbeeld van. Het is waarlijk niet te bevatten hoe productief deze man is. De teller staat in 2021 al op negen releases � en dat is alleen voor het werk dat D�h� onder zijn eigen naam uitbrengt. Tel daarbij op dat hij daarnaast in tientallen (!) andere bands en projecten betrokken is, die regelmatig in een vrijwel even indrukwekkend tempo werken, en je komt uit op een oeuvre dat ronduit duizelingwekkend is.

Wie denkt dat Lipani daarmee vooral troep uitbrengt, zal bedrogen uitkomen. Alle releases die ik tot nu toe heb gehoord, zitten uitermate goed in elkaar. Het zijn verzorgde producten, die � belangrijker � vol staan met prachtige, uitgesponnen composities. Nu eens worden de blackmetalroots van Lipani benadrukt, dan weer staat er ambient, doom of post-rock op het menu, maar wat de pot ook schaft: het is altijd een uitgebalanceerd geheel, dat bovendien stijlvol is gegarneerd. Met A Luminous Constant bewijst deze productieve duizendpoot wederom zijn kwaliteit. Sterker nog: deze plaat behoort tot de beste releases die ik dit jaar ben tegengekomen!

Het album bevat drie lange tot zeer lange tracks, die stuk voor stuk fantastisch in elkaar zitten. Het hoogtepunt is de opener Pluie, die liefst eenentwintig minuten klokt. Het nummer kent een prachtige opbouw, waarin steeds meer ruimte ontstaat voor uitgesponnen, melancholische riffs van een bijna Insomniaanse fijnbesnaardheid. Ze worden vergezeld door met veel gevoel gebrachte, cleane zanglijnen. Met wat fantasie hoor je er zelfs invloeden van het latere werk van Anathema in terug. Gaandeweg wordt de track bijna onmerkbaar steviger, om tegen de tienminutengrens middels een kippenvelmoment eindelijk tot volledige eruptie te komen.

De twee overige nummers doen nauwelijks onder voor dit meesterwerk. Let The Sun Go Down begint met een flinke Alcest-vibe en blijft lichtvoetig en emotioneel dankzij de dromerige, Mono-achtige tremoloriffs. Getting Drunk With Light is pure post-rock, aangevuld met zowel prachtige cleane zang als uitstekende screams. Halverwege zorgt een korte, furieuze blackmetalpassage voor een moment van intensiteit, maar D�h� schakelt vervolgens weer moeiteloos over naar dromerige en meeslepende post-rock. Qua zang is de plaat overigens even afwisselend. D�h� schudt gepijnigde, intense screams even makkelijk uit zijn mouw als krachtige, cleane uithalen.

Zo word ik voor de tweede keer in enkele jaren uit mijn stoel geblazen door het werk van deze multi-instrumentalist. Enkele jaren geleden bracht hij met Yhdarl het briljante album Loss uit en ook A Luminous Constant is ronduit fantastisch. Reden genoeg om het rijke oeuvre van de beste man verder te verkennen. Ik kan iedereen aanraden om hetzelfde te doen!

Tracklist:
1. Pluie
2. Let The Sun Go Down
3. Getting Drunk With Light