Hier hebben progmetalliefhebbers reikhalzend naar uitgekeken. Het vorige album Veil Of Imagination uit 2019 is immers een theatraal meesterwerk. Dat schept altijd vertrouwen en verwachtingen voor het vervolg. Kunnen de Amerikanen wederom pieken? Of is het een degelijke plaat, of zelfs een teleurstelling?
Epigone is vooral anders. De nieuwe collectie songs is donkerder, aardser, persoonlijker en gereserveerder dan zijn voorganger met meer akoestische passages en cleane zang. Er ligt minder nadruk op de ritmegitaarpartijen (die bovendien relatief zacht in de mix staan) en er is minder theater. Het geheel is intiemer en gepolijster. Dat zal voor veel fans van het bombastische Veil Of Imagination even wennen zijn. Diezelfde groep zal het liefst Passenger opzetten, dat in de buurt komt van het songmateriaal van drie jaar geleden. In die derde track van de nieuwe plaat vliegen de muzikanten van hot naar her met onder meer de wall of sound van Devin Townsend en de riffs en ritmiek van Opeth. Tot die tijd is het songmateriaal gestroomlijnder. Het is minder spannend, maar wel onderhoudend. Zo zijn de klassieke en folkinstrumenten en de bijdragen van een koor uitstekend verwerkt in de composities. Ze brengen het geheel naar een hoger niveau, zoals blijkt uit met name het tweede deel van de bijna een kwartier durende Woolgatherer.
Deze vierde full-length laat zich het beste in drie gedeelten beluisteren. De Amerikanen nemen je namelijk drie maal mee op reis in een muzikale film. De eerste reis begint rustig met het akoestische Exhaler en de kolos Woolgatherer. De tweede reis bestaat uit de twee veelzijdige en complexe progmetaltracks Passenger (mooie climax, waarin progressieve metal en orkestraties uitstekend samengaan) en het melodieuze Identifier (met BTBAM- en progrockelementen). Halverwege het album is er een pauze met Ambition. Daarna volgt de derde reis met het vierdelige Distraction.
Dat vierluik behoort tot het beste wat Wilderun te bieden heeft. In tegenstelling tot het begin van het album ben je tijdens de eerste seconden van Distraction I direct bij de les. Wat direct opvalt is dat er in de eerste twee tracks van dit vierluik meer nadruk ligt op riffs en de ritmegitaarpartijen veel nadrukkelijker in de mix staan. Distraction I is gestroomlijnd, relaxed en brengt elementen van Enslaved en Opeth samen. Deel twee is de uitschieter met Opethiaanse riffs waarop de orkestraties en het koor prima aansluiten. Distraction III is aanvankelijk heel ingetogen met elektronica, cleane zang en aanzwellende orkestraties, maar ontwikkelt zich in het tweede deel tot een melodieus rockend epos met gitaarsolo's en een episch slot. Het afsluitende Distraction Nulla is experimenteel, dreigend en bestaat voor de helft uit een chaotisch deel met blastbeats.
Net als Veil Of Imagination vliegt zijn opvolger alle kanten op. Sterker nog: de plaat bevat een groter arsenaal aan invloeden en (folk)instrumenten. De Amerikanen laten horen die diversiteit beter dan voorheen te verpakken in samenhangende songs, waarin de verbeterde productie, cleane zang en de versmelting van metal- en niet-metalgerelateerde elementen (zeker de orkestraties) in positieve zin opvallen. Een uitzonderlijk meesterwerk zoals velen je doen willen geloven, is het echter niet. Je zit namelijk niet de hele tijd op het puntje van je stoel. Het is een heel goede plaat die minder snel pakt dan zijn twee voorgangers en daardoor meerdere luisterbeurten vergt om zijn kracht te openbaren. Ondanks de nadrukkelijke invloeden van Opeth heeft Wilderun toch een eigen identiteit weten te ontwikkelen die intrigeert. Anno 2022 gebeurt dat op een andere manier dan drie jaar geleden en juist dat is n van de interessante aspecten van prog.
Tracklist:
1. Exhaler
2. Woolgatherer
3. Passenger
4. Identifier
5. Ambition
6. Distraction I
7. Distraction II
8. Distraction III
9. Distraction Nulla
