Dat Wilderun jarenlang een goed bewaard geheim is gebleven, is niet zo vreemd. Alle drie full-lengths verschenen in eigen beheer. Kwaliteit verloochent zich echter niet en steeds meer speurders of toevallige passanten ontdekken de wonderbaarlijke songwritingskills van de Amerikanen, die ook al op de vorige twee platen te horen zijn. Hoe complex en genre-overstijgend de muziek ook is, de speeltijd van ruim een uur is zo voorbij omdat de gelaagde muziek blijft boeien.
De nieuwe collectie is veelzijdiger, beter geproduceerd en kleurrijker dan voorheen. De folk metal van Olden Tales & Deathly Trails (2012) en Sleep At The Edge Of The Earth (2015) is er zeker nog wel, maar is minder prominent aanwezig. Het thrashy aspect van de voorganger is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een gepolijster, warmer en voller geluid. De vijf heren wisselen de progressieve death metal van Opeth ten tijde van Blackwater Park en Deliverance af met rustige, cinematische passages, folk (metal), veel orkestrale stukken, blastsecties van drummer Jon Teachey la Ne Obliviscaris en Devin Townsend-achtige bombast.
Dat leidt tot een zeer veelzijdig en prettig vloeiend album over het verliezen van de grip op het echte bestaan en te veel opgaan in je eigen wereld. Gitarist/pianist Evan Anderson Berry brengt de teksten afwisselend met melodieuze zang en grunts. Het is buitengewoon knap hoe het vijftal musici de focus weet te bewaren terwijl je als luisteraar heen en weer wordt gesmeten tussen verschillende extremen. Het is net of het Opeth van vijftien jaar geleden een koor en een soundtrackschrijver heeft uitgenodigd.
De mate van muzikaliteit is enorm. Vanwege de orkestraties van Wayne Ingram en Dan Mller (tevens bas en synths) en de meervoudige zang op de achtergrond doet het geheel filmisch en episch aan. Neem bijvoorbeeld de grootse climax van Sleeping Ambassadors Of The Sun. Die tweede track van een drieluik begint jazzy en verhalend en wordt daarna donkerder met orkestrale doom/death. Je valt van de ene in de andere verbazing. Van de stevige en atmosferische stukken met pianospel tot het folky getokkel op de akoestische gitaar; de partijen versterken elkaar op fantastische wijze. Ook de extreme passages met melodieuze tremoloriffs mogen niet onvermeld blijven. Hetzelfde geldt voor de secties die er qua intensiteit tussenin zitten (orkestraties en Blackwater Park-achtige gitaarleads van Joe Gettler).
Je zou een boek kunnen schrijven over wat er allemaal gebeurt op dit album. Over hoe prachtig de melodien van de verschillende instrumenten samenvallen en hoe knap en vloeiend de Amerikanen tussen eb en vloed laveren en daarmee meermaals op een organische manier van stemming wisselen. Nimmer verliezen ze de aandacht van de luisteraar. Dit omdat ze je in hun muzikale conceptwereld gevangen houden met het catchy, folkmetalen Far From Where Dreams Unfurl en het heavy The Tyranny Of Imagination, waarop je niet stil kunt blijven zitten. Woorden schieten eigenlijk tekort bij het omschrijven van deze uitzonderlijk goed geproduceerde, sterke collectie orkestrale en folky progdeathsongs. Wilderun stapt hiermee definitief uit de anonimiteit. Gaat dat zien op ProgPower Europe.
Tracklist:
1. The Unimaginable Zero Summer
2. O Resolution!
3. Sleeping Ambassadors Of The Sun
4. Scentless Core (Budding)
5. Far From Where Dreams Unfurl
6. Scentless Core (Fading)
7. The Tyranny Of Imagination
8. When The Fire And The Rose Were One
