Vrijdag

Voor sommigen is het bijeenzijn zelfs belangrijker dan de muziek. Het is dan ook al vroegtijdig heel gezellig in Baarlo, waar iedereen elkaar na lange tijd weer ontmoet. Er wordt samen gegeten, gewandeld van het kasteel (waar het in de binnentuin al snel gezellig is) naar het centrum van Baarlo en bijgepraat over het leven en de bands die we dit weekend gaan zien. Sommigen zijn er al op donderdag, als Novena een akoestische set speelt en getrakteerd wordt op een polonaise. Hoezo gezellig? De sfeer zit er al vroeg in.

Het reguliere deel van het festival begint op vrijdag. Zelden was het zo druk op de eerste dag van het festival als vandaag. Er staan dan ook twee aansprekende namen op het programma. Allereerst mag Earthside aantreden. Dat was de afgelopen weken overigens nog onzeker, want gitarist Jamie van Dyck kreeg te horen dat hij teelbalkanker heeft. De behandelingen sloegen echter goed aan, waardoor de Amerikaan de reis naar Europa heeft kunnen maken. Hij is weliswaar niet in topvorm, maar mede door de hartverwarmende ontvangst brengt hij het er goed van af. Dat doen ook de mannen om hem heen, waarvan toetsenist Frank Sacramone opvalt vanwege zijn zeer energieke presentatie. Hij rent over het podium heen, is regelmatig aan het luchtdrummen en de krullebol helpt drummer Ben Shanbrom nog even mee aan het begin van All We Knew And Ever Loved. Hij heeft de handen daarvoor ook vrij, want veel van het toetsenspel komt van backingtrack. Datzelfde geldt voor de vocalen. Er is geen zanger te vinden op het podium. Dat is ook niet vreemd, want Earthside werkt met verschillende gastvocalisten, zoals Daniel Tompkins (TesseracT), Keturah en Lajon Witherspoon (Sevendust) en het zou nogal een opgave zijn om die allemaal te laten invliegen.

Voor de een is het een absolute no-go om met zoveel geluid van backingtrack te werken, de ander heeft er geen problemen mee. Personen uit die laatste categorie zal ook benadrukken dat het filmische aspect van de cinematische mix van soundtracks, djent en post-rock een extra dimensie krijgt, want op de achtergrond worden clips getoond. De songs zelf zijn wat lang van stof en op het gebied van spanningsopbouw valt nog wel het een en ander te winnen. Let The Truth Speak is wat dat betreft het beste visitekaartje. Hoewel er wisselend op het optreden gereageerd wordt, ontvangt men de Amerikanen met een hartverwarmend applaus dat aantoont dat ProgPower Europe om familiegevoel draait. Sacramone heeft dat goed door, pakt de microfoon en vertelt trots dat zijn 66-jarige vader vandaag aanwezig is, waarop luid gejuich en applaus hem ten deel valt. Hij is voor het eerst in zijn leven de grote plas overgestoken om de verrichtingen van zijn enthousiaste zoon te volgen. Earthside opent ProgPower Europe op een aangename manier. (Jeffrey)

Dat het druk is op de eerste dag heeft vooral met headliner Wheel te maken. Op onder meer Prognosis toonde de Finse groep met de Engelse zanger James Lascelles aan een uitstekende liveband te zijn. Laatstgenoemde vertelt blij te zijn dat na veel optredens in voorprogramma�s het vandaag tijd is voor een headlinerset. Dat was al een tijd geleden, nog v��r Covid de wereld op zijn kop zette. Het kwartet staat vandaag gedreven op het podium en maakt een verbluffende indruk, vooral dankzij de ritmesectie, bestaande uit sessiebassist Jyri Helko en drummer Santeri Saksala. Vrijwel constant imponeren ze met hun hoogstaande en strakke spel. In dat kader mag de prima lichtshow niet onvermeld blijven. Lascelles zelf is niet de beste zanger, maar zijn stem past prima bij de Tool-achtige muziek. Bovendien staat hij zeer gepassioneerd op de planken en tovert hij met zijn cynische humor een lach op de gezichten van de bezoekers. Als hij vraagt wie zijn boek heeft gelezen, steken twee bezoekers hun hand op �That�s a personal best�.

Hoogtepunten van de set zijn het met veel gevoel gebrachte Dissipating, het ijzersterke Vultures en slotstuk Wheel. Met name Vultures hakt er goed in. Het levert een headbangende menigte op dankzij een van de vetste en meest doeltreffende riffs van de afgelopen jaren. Die herinneringswaarde en die energie wordt helaas bij veel andere nummers gemist. Hoe knap de ritmesectie ook opereert, hoe gemotiveerd en strak de uitvoering ook is, sommige recente tracks missen die pit en punch. En toch is Wheel een indrukwekkende liveband die terecht veel bijval krijgt. Alles aan de performance klopt. Het is hard, strak en gedreven, een prima afsluiting van de eerste festivaldag! (Jeffrey)