Doodswens is een uiting van het allerdiepste uit onszelf, iets wat de oppervlakte nooit bereikt met woorden, maar wel met muziek en kunst. Dit citaat uit een interview met het duo Fraukje van Burg (zang en gitaar) en Inge van der Zon (drums) vat de essentie van de blackmetalband en van de eerste langspeler Lichtvrees goed samen. In het dagelijks leven kunnen we niet altijd zeggen wat we denken. Helaas worden bepaalde gevoelens niet altijd begrepen, bijvoorbeeld als we vertellen dat het eigenlijk niet zo goed gaat. Om emoties toch te kunnen en durven kanaliseren, zijn er andere manieren om ze te uiten, bijvoorbeeld in muziek.
Het resulteert in een plaat die de donkere kanten van het leven belicht, zoals depressie, en aangrijpende gebeurtenissen, zoals het overlijden van een vriend. Je vindt dat donkere niet alleen terug in de bandnaam en de albumtitel, maar ook in de namen van de tracks (Zwarte Staar en Eindzicht). Opmerkelijk is Onplaatsbaren. Het is een door een verslaafde stratenveger gesproken fragment uit de documentaire De Onplaatsbaren, waarin hij de uitzichtloosheid en het negatieve van alles benadrukt.
Toch zit de kracht van dit album juist in het uiten van de frustratie en de eerlijkheid over onmacht, angsten en pessimisme. De plaat is primitief, maar doeltreffend. Luister maar eens naar de riffs en drumpartijen in het doomy Zwarte Staar en Eindzicht. Het is niet baanbrekend, maar degelijk en vol overtuiging uitgevoerd. En aan veel negatieve emoties zit een positieve kant. Het is dus niet alleen kommer en kwel, want de composities bevatten ook schoonheid, zoals de tremololeads in opener In Mijn Bloed en de atmosferische klanken in Lichtvrees I tonen.
Het is wel even wennen aan het cleane geluid, dat flink contrasteert met de ijzige, agressieve demo uit 2019. De razende en primitieve oldschoolsound heeft plaatsgemaakt voor een meer introspectieve en volwassener benadering. De muziek is gevarieerder dan enkele jaren geleden en bevat meer elementen uit de moderne black(gaze). Lichtvrees heeft beslist karakter (somber, ingetogen), maar is wat aan de nette kant. Het drumspel is bijvoorbeeld heel helder. Je kunt ieder detail horen. Het gitaarspel is wat rauwer, maar ook daarvan zijn alle noten makkelijk te volgen. Het mede door Wessel Damiaen tot stand gekomen geluid had wat rauwer gemogen. De mix scoort een ruime voldoende. Het gitaarspel staat samen met de drumpartijen voorop en de hoge, raspende screams van Fraukje (die wel iets hebben van die van Yvonne 'Onielar' Wilczynska van Darkened Nocturn Slaughtercult) zijn wat dieper weggedrukt.
Lichtvrees is vooral een plaat die intrigeert vanwege het persoonlijke en eerlijke aspect. De diepte-effecten op de bijdragen en de in het Nederlands gesproken passages dragen daar nadrukkelijk aan bij. Muzikaal is het niet heel spannend. Doodswens richt zich dan ook bewust niet op technische hoogstandjes, maar blijft zich beperken tot het op zoek gaan naar de essentie van black metal: het op eigenzinnige wijze uiten van persoonlijke emoties.
Tracklist:
1. In Mijn Bloed
2. Onplaatsbaren
3. Zwarte Staar
4. Eindzicht
5. IJsheiligen
6. Het Zwartewaterland
7. Lichtvrees I
8. Lichtvrees II
